390 jaar geleden: waarom zijn de bananen krom?

Er zijn zo van die zaken die zo alledaags zijn dat we er niet meer bij stil staan dat ze ooit “nieuw” moeten zijn geweest. De banaan b.v. Vandaag is het 390 jaar geleden dat ze voor het eerst door een botanist te koop werden aangeboden in Londen. En wellicht stelden de mensen zich toen al onmiddellijk de vraag: “Waarom zijn de bananen krom?” Op zoek naar een illustratie voor deze fundamentele levensvraag kwam ik op YouTube reeds in 1931 een lied tegen van Willy Derby met deze titel. Ik dacht: tiens, zou Tony Corsari dààr de mosterd hebben gehaald? Maar nee, bij beluistering blijkt het lied van Willy Derby een aangepaste vertaling te zijn van “Yes, we have no bananas!” En precies onder deze titel schreef Ray Setterfield op On this day een stuk om de introductie van de banaan in Europa te gedenken.

To scientists, Thomas Johnson is known as “the father of British field botany”. But on a more mundane level he is celebrated as the first man to sell bananas in England.
Born in 1600, Johnson established his scientific credentials with his “Herball” tome, which ran to 2,000 pages and 2,900 illustrations listing plants, where they grew and their medicinal properties. It remained the accepted and trusted text in its field for over 200 years.
Records show that in 1626 Johnson had established an apothecary business in central London and it was here, on 10th April 1633, that he put on sale a strange, new exotic fruit that came to be known as a banana. It is believed that his first consignment came from Bermuda.
According to David Lewis of the Yorkshire Philosophical Society, Johnson was not only an enterprising merchant, but a man possessed with lyrical prose, the quality of which is excellently demonstrated in his description of the fruit in the ‘Herball’:
“Each of the fruits was not ripe, being green, each of them the bignesse of a large beane, some five inches long and an inch and a half in breadth. The stalk is short and like one’s little finger.”
“They hang with their heads down, but if you turn them up, they look like a boat. The husk is easily removed. The pulp is white, soft and tender and ate somewhat like a musk melon.”
Johnson could not have imagined it, but to the delight of millions of children the day would eventually come when the fruit would be cut length ways and served with scoops of vanilla, chocolate and strawberry ice cream nestling between the two halves – the classic banana split.

Ray Setterfield

P.S. En dan hebben we het nog niet gehad over het bananenrokje van Josephine Baker of over het gelijknamige nummer van Drs.P waarin hij ons wijst “op de vorm van die bananen; een vorm die vruchtenschalen niet ontsiert; wat spijtig dat er door erotomanen zo vaak en onbeschaamd om wordt gegierd,” is het niet, Jean Blaute?

A bunch of bananas as depicted in Johnson’s “Herball” reference book and described as Plantaine fruit.