Op diverse plaatsen heb ik het er reeds over gehad dat de Songfestivalwinnaressen Gigliola Cinquetti en France Gall de eersten waren om mijn sluimerende erotische verlangens op te wekken, maar dat is niet helemaal correct. Daarvóór was er immers reeds Annette Funicello, die ik had leren kennen in het Disney-televisieprogramma The Mickey Mouse Club, en die vandaag precies tien jaar geleden is overleden.
In de jaren tussen 1955 en 1957 groeide ze van gewone “mousketeer” uit tot iemand die wekelijks een prominente rol vertolkte. Voor een van de rollen moest ze ook zingen. Alhoewel Funicello zelf toegaf dat ze geen groot zangtalent had, bleek dit optreden toch in de smaak te vallen. Walt Disney gaf haar meteen een contract bij zijn voor die gelegenheid opgerichte platenmaatschappij Disneyland Records. Haar single Tall Paul kwam in de top-tien terecht in de zomer van 1959 (*). Ze zou tot 1967 platen blijven opnemen. Ze speelde in deze periode immers ook in een aantal strandfilms, voornamelijk met tegenspeler Frankie Avalon, waaronder Beach Party (1963), Muscle Beach Party (1964), Bikini Beach (1964) en How to Stuff a Wild Bikini (1965). Het zal dus ongetwijfeld wel in bikini zijn geweest dat ze tot mijn verbeelding begon te spreken. Alleszins maakte ze in de VS ophef door een bikini te dragen die haar navel ontbloot liet, dat had geen enkel “deftig meisje” haar tot dan toe voorgedaan. Maar door haar voorbeeld kon de “Franse” bikini (zoals men hem noemde in tegenstelling tot die bikini’s met enorme broeken tot boven de navel) eindelijk ingang vinden op de Amerikaanse stranden.
In de jaren zeventig verdween ze uit de belangstelling, maar aan het eind van de jaren tachtig brachten Funicello en Avalon opnieuw een kerstsingle uit en verscheen er een laatste strandfilm, Back to the Beach. Op dat moment leed Funicello al aan de gevolgen van multiple sclerose. Daarom richtte ze The Annette Funicello Research Fund for Neurological Diseases op om onderzoek en ondersteuning te bevorderen. In 2013 overleed Funicello aan complicaties van multiple sclerosis in het Mercy Southwest Hospital in Bakersfield. Ik kijk met vertedering op haar terug, maar ik moet in retrospect toch ook wel toegeven dat ik niet begrijp hoe ik in mijn prille jeugd die typisch Hollywoodiaanse “bakstenen” kapsels kon appreciëren…
Ronny De Schepper
P.S. Toevallig zag ik haar enkele dagen nadat ik dit had geschreven in een andere Disney-serie “Zorro”. Daarin speelde ze een gewoon Mexicaans meisje en droeg ze haar haren dan ook “gewoon”. En toen kon ik mijn prille verliefdheid wél begrijpen…
(*) Aangezien Paul Anka “Puppy Love” aan haar had opgedragen, zou men kunnen stellen dat deze “Tall Paul” een soort van “antwoordsong” was, maar bij mijn weten was/is Paul Anka helemaal niet zo “tall”. (Met dank aan Raymond Thielens)
dagelijks iets degelijks 