Quentin Tarantino uit Knoxville (Tennessee) is een Amerikaans filmregisseur, acteur en scenarioschrijver, wiens films – Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994), Jackie Brown (1997), het tweedelige Kill Bill (2003/2004), Death Proof (2007), Inglourious Basterds (2009), Django Unchained (2012) en The Hateful Eight (2015) – bijna allemaal cultklassiekers zijn geworden. Daarnaast heeft hij ook films geproduceerd en als (film)acteur opgetreden.
Tarantino is een exponent van de filmstijl nouvelle violence, vanwege zeer expliciete geweldsscènes. De thematiek van zijn films situeert zich in de onderwereld waar andere wetten heersen dan in de burgerlijke maatschappij. Kenmerkend voor het omgaan met geweld is de banaliteit ervan, alsof moorden en martelen alledaagse kost is.
Het mag duidelijk zijn, ikzelf hou niet van het geweld in de Quentin Tarantino-films, zelfs al zeggen diens fans dan “dat ze niet voor het geweld gaan”. Julie Burchill merkt hierbij terecht op dat dit soort opmerkingen kan geklasseerd worden bij “ik koop Playboy alleen maar voor de interviews”.
Quentin Tarantino krijgt ook kritiek van Jeremy Irons, die zich afvraagt waarom de Verenigde Staten zo uit de bol gaan over zijn rol als Humbert Humbert in de remake van Lolita: “Somehow America seems to think that if you show something on the screen it’s allowable. I think you have to be of pretty low intelligence to believe that. And yet they will allow films with horrendous violence that shock me, such as Reservoir Dogs. Ghastly!” (Time Out, 22/4/1998)
In een interview dat werd overgenomen door Humo verdedigt Tarantino zich: “Ach, het is zo gemakkelijk om de verantwoordelijkheid voor het geweld in de straat op de film af te schuiven. Dat geweld komt voort uit het gebrek aan middelen in de opvoeding, de gezondheidszorg, sport, huisvesting, noem maar op. Drugs, werkloosheid, onzekerheid, seks – dat zijn oorzaken van geweld. Niet films.”
Maar hij gaat verder: “Ik heb er geen moeite mee toe te geven dat ik een kick krijg van filmgeweld. Net zoals ik vrolijk kan zitten genieten als ik Gene Kelly in de regen zie dansen, terwijl ik de gek die in de realiteit hetzelfde zou doen, meewarig zou gadeslaan en meteen als knetter zou afdoen. In het échte leven ben ik de eerste om geweld af te keuren; ik gruw ervan.”
Edoch: “Maar als iemand me bedreigt zal ik me verdedigen en tot het uiterste gaan. Eén van de redenen waarom ik geen revolver in huis heb is dat ik hem ook zou gebruiken als een knaapje van twaalf zou trachten in te breken. Als je mijn huis binnendringt zal ik niet wachten tot de politie eraan komt of alleen maar schieten om te verwonden. Ik zal je de hele lading geven tot ik zeker weet dat je helemaal dood bent.”
Kenmerkend voor het werk van Tarantino zijn verder de talloze verwijzingen naar andere films. Dit wijt men vaak aan het feit dat hij op vijftienjarige leeftijd zijn school verliet om in een videotheek te werken en zo in aanraking kwam met allerlei filmgenres. In een interview met de BBC zegt Tarantino nog altijd dolblij te zijn met deze beslissing. Een voorbeeld hiervan is het dansje in Pulp Fiction dat John Travolta, één van de hoofdrolspelers, maakt met Uma Thurman, een verwijzing naar Travolta’s dansfilms, met name Saturday Night Fever. Moreover, Tarantino cast John Travolta in Pulp Fiction because he liked his performance in Blow out (Brian De Palma) so much. Toen Clint Eastwood in 1994 de jury van het Filmfestival van Cannes moest voorzitten, gaf deze weliswaar de Gouden Palm aan “Pulp Fiction” van Tarantino, maar Eastwood zelf distantieerde zich van deze keuze. Tien jaar later, in 2004, was Benoit Poelvoorde lid van de jury die werd voorgezeten door Quentin Tarantino en deze verklaarde dat hij gefascineerd was door de film “C’est arrivé près de chez vous”.
Naast talloze duidelijke of meer subtiele verwijzingen verwerkt hij veel bestaande muziek in zijn films, zoals “Misirlou” van Dick Dale en “You never can tell” van Chuck Berry in Pulp Fiction of “Stuck in the middle” van Stealers Wheel en “Little green bag” van The George Baker Selection in Reservoir Dogs.
Hij was soms ook niet bang om muziek te “recycleren”: Quentin Tarantino has said that some of the Ennio Morricone’s compositions for the film The hateful eight are the unused scores for The Thing (1982), although the choral music playing after Major Warren boards the stage to Red Rock is Ennio Morricone’s “Regan’s Theme” from The Exorcist 2. However, it was probably no coincidence because, according to Quentin Tarantino himself, his two primary cinematic influences on the film were The Thing and Reservoir Dogs. Tarantino remarked that it was the first western scored by Morricone in forty years. He had previously used Morricone’s music in Kill Bill: Vol. 2 (2004), Death Proof (2007), Inglourious Basterds (2009), and Django Unchained (2012). Morricone also wrote a brand-new song, “Ancora Qui”, for the latter. Despite stories of tensions between the two (composer Ennio Morricone had previously been quoted that he would never work with Quentin Tarantino after how his music was handled on Django Unchained, but ultimately changed his mind, and agreed to score this film), Tarantino decided to have Morricone on-board to compose original music for the movie, making it the first film by Tarantino to use mainly an original musical score. Most of his previous films have used mainly source music, with only a few cues of original score.
Tarantino schreef naast de scenario’s van zijn eigen films ook onder andere True Romance (1993), geregisseerd door Tony Scott, en Natural Born Killers (1994), geregisseerd door Oliver Stone. The genesis of True Romance began with a fifty page script by Roger Avary titled The Open Road. Avary described the plot as being about “an odd couple relationship between an uptight business man and an out-of-control hitch-hiker who travel into a Hellish mid-Western town together.” When he had trouble finishing it, he asked his friend and fellow Video Archives clerk, Quentin Tarantino, to give it a shot. After several weeks, Quentin handed him over 500 hand-written pages of, what Avary described as “the Bible of pop culture.” Roger typed and edited the behemoth, working with Quentin on further story ideas. According to a Film Threat article from 1994, the final script was a combination of True Romance and Natural Born Killers. Reportedly, it followed Quentin’s original NBK script until after the prison riot. After escaping, Mickey and Mallory decide to find and kill the screenwriter who wrote the glitzy Hollywood movie about their exploits. The writer goes on the run, and True Romance was the movie he writes while trying to evade the two psychotic killers. It was told in trademark Tarantino chapter fashion, out of chronological order. When it became obvious that the miniseries-length script would never sell, they split the two stories into separate movies. In the DVD commentary, Quentin Tarantino admits that “True Romance” is the most autobiographical movie he has ever written.
Het scenario van NBK werd daarna nog door andere scenaristen, waaronder Stone zelf bewerkt en Tarantino kreeg enkel nog een “story by” credit. Hij wenste immers zelf niet verder als scenarist vermeld te worden. Tarantino had het scenario verkocht aan de producers toen hij nog onbekend was en pakte dus ook naast het grote geld (Quentin Tarantino sold the script of True Romance for 50,000 dollars, which was the minimum amount of money that could be paid for a script at the time (according to WGA rules). Dat zat hem blijkbaar zo dwars dat hij één van hen zelfs publiekelijk afranselde. Merkwaardig is ook dat ik deze film (in tegenstelling tot Tarantino’s eigen films) niet kon uitkijken. Dat had vast en zeker ook te maken met het feit dat regisseur Oliver Stone deze uiterst gewelddadige film heeft gedraaid met de technische mogelijkheden alsof het een soap was. Het contrast tussen stijl en inhoud was m.a.w. te groot voor mij.
Verder duikt Tarantino her en der ook op als acteur. Zo speelt hij bijrollen in zijn eigen films Reservoir Dogs als Mr.Brown en in Pulp Fiction als Jimmie Dimmick. Maar ook in films van anderen, zo b.v. Girl 06 van Spike Lee. In het door hem geschreven en geproduceerde From Dusk Till Dawn vertolkt hij naast George Clooney één van de hoofdrollen als Richard Gecko. Samen met o.a. Roberto ‘El Mariachi’ Rodriguez (en Allison Anders en Alexandre Rockwell) draaide hij ook de sketchenfilm ‘Four Rooms’. Alweer met Antonio Banderas trouwens, die al twee maal de rol van El Mariachi heeft vertolkt, met telkens ook weer een bijrol voor Tarantino zelf. Dat is niet toevallig, want het is Tarantino die ervoor zorgde dat Rodriguez, die voor zijn debuut “El Mariachi” slechts 7.000 dollar nodig had (die hij o.a. bij elkaar had gekregen door zichzelf als proefkonijn te verhuren aan een farmaceutisch bedrijf), voor Desperado een budget van 8 miljoen dollar ter beschikking kreeg om eigenlijk nog eens dezelfde film over te doen.
Het werd echter geen remake, maar een vervolg, waarin de Mariachi enkel tot rust zal komen als hij de dood van zijn vriendin kan wreken door drugbaron Joaquim de Almeida om te brengen. Was de eerste film nog op een misverstand gebaseerd (een huurmoordenaar die een drugbaron wil ombrengen gebruikt een gitaarkist voor zijn wapens en zo geraakt een gitaarspeler, een mariachi, toevallig in de moordcarrousel betrokken), dan is in deze film de mariachi zélf een moordmachine. De film werd dus nog gewelddadiger, want dat is wat Hollywood, het publiek en zeker Quentin Tarantino blijken te verwachten.
Inglourious Basterds uit 2009 wordt ook vaak als een revenge movie gekwalificeerd, maar volgens mij valt hij om diverse redenen buiten dit strikte kader (al was het maar omdat het niet over één individu gaat, maar over een groep). Toch een kleine nota over de onwaarschijnlijke spelling van de titel: “When asked for an explanation of the film’s title’s spelling during a news conference at the Cannes Film Festival, Tarantino said, “I’m never going to explain that”. When pushed on it, Tarantino would not explain the first u in Inglourious, but said, “The Basterds? That’s just the way you say it: Basterds.” Tarantino later stated in an interview that the misspelled title is “a Basquiat-esque touch.” He further commented on the Late Show with David Letterman that Inglourious Basterds is a “Quentin Tarantino spelling.”
De titel “The hateful eight” staat ter discussie. Despite the film’s title and marketing, there are actually nine characters that share the cabin during the blizzard. Absent from the list of eight characters in the film’s marketing is O.B., the wagon driver (James Parks). There are ten, if you count Channing Tatum’s character Jody, who is hiding under the floorboards. Tatum’s character wasn’t in any of the marketing trailers, because Tarantino wanted to keep it a secret. Daarom zou ik de film als titel “The Lincoln Letter” meegegeven hebben, maar on the other hand, in the script’s first draft, which was leaked, the Abraham Lincoln letter is only brought up once in the stagecoach, and is never mentioned again. In the two subsequent drafts that would follow, the letter became bigger and bigger, ending up in the final version, where the closing lines are about it…
Quentin Tarantino spent five years writing Once Upon a Time in Hollywood as a novel before realizing a film script would better suit the material. Quentin Tarantino was scheduled to make the film for The Weinstein Company but severed the ties when the sexual assault allegations against co-chairman Harvey Weinstein were revealed in the press. To avoid a repeat of the script leak incident that almost cost him The Hateful Eight (2015), he wrote a memo to all theatrical studios, summoning them to send one representative to his agent’s (The William Morris Endeavor) office in Beverly Hills to read his Manson script in person at an arranged time and date. The memo also mandated that each representative was required to sign a heavy non-disclosure agreement, read the script in person (they were not allowed to copy or take the script back), and present the list of demands and conditions to the studio management. This project was already one of the most anticipated and promising projects on the board at the time. After reading the script, Warner Bros., Universal Pictures, Sony Pictures, Paramount Pictures, Annapurna Pictures, and Lionsgate were welcome to make a bid for the theatrical rights before a second round of bids pitched to Tarantino himself. Sony won the theatrical rights in the bidding war, outbidding its closest rival Warner Bros., making it the first David Heyman production not to be distributed by Warner. (Wikipedia & The Internet Movie Database)
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 