45 jaar geleden ben ik naar een optreden geweest van de groep Perù Folklórico. voor De Rode Vaan heb ik hierover een recensie geschreven onder de titel: “Voor de liefhebbers van de indianenfluit”…
Een optreden van de groep Perù Folklórico begint gewoonlijk met het alomgekende “El condor pasa”, maar nadien heb je het wel bekeken als je met deze instelling bent gekomen. Ook de “liefhebbers” van Brasil Tropical of de balletten van Senegal e.d. komen bedrogen uit. Dit gezelschap biedt inderdaad pure volks-kunst in de ware zin van het koppelteken. Mooie gewaden dus en gestileerde zang en dans. Alleen de instrumentisten brengen soms nog eens een echte volkse sfeer. Eerder door hun ongedwongen samenspel dan door het roepen van gekende kreten als “oei, oei” en zo. Kortom het is volks-kunst op de manier zoals hier te lande wel eens officieel aan volks-cultuur wordt gedaan. Geen wonder, want het betreft een officieel door de Peruviaanse staat gepatroneerd ensemble. Nu is Brasil Tropical dat ook en uit de vergelijking van de twee spektakels kan je trouwens heel wat leren over de behandeling van de indianen in de respectievelijke landen. Anderzijds dient gezegd dat het Braziliaanse gezelschap dan weer meer oog heeft voor de diverse culturen die in de Zuid-Amerikaanse smeltkroes zijn terechtgekomen. Perù Folklórico daarentegen bewandelt zelden een ander pad dan het indiaanse. Dat maakt ook dat het muzikaal minder gevarieerd is, wat nogmaals de restrictie inhoudt tot de doorwinterde liefhebbers van de Peruviaanse “sound”. En deze sound wordt dan vooral bepaald door de quena, een precolumbiaanse fluit, virtuoos bespeeld door Raymond Thevenot (1942-2005). Samen met de oprichters gitarist Pépé Torres en zangeres Esmila Zevallos bepaalt hij het gezicht van de “show”. Maar naar de finale toe wordt het meer en meer duidelijk is dat het Esmila is die het laken naar zich toe haalt. En alhoewel zij over een prachtige coloratuur-sopraanstem beschikt, is niet iedereen zo tuk op een tweede Ima Sumac…
De show werd gecapteerd voor televisie en kwam op die manier nogmaals aan bod in De Rode Vaan, deze keer in de televisierubriek van Lode De Pooter: “Ook al vernamen wij niets over de huidige politieke en sociale situatie in Peru dan was het optreden van de muziek- en dansgroep « Peru Folclorico » (8/9/1980) toch interessant. In hun veelkleurige kledij brachten deze nazaten van de Inca’s hun zo typische (en aangename) muziek ten gehore. De opnamen van hun spektakel, destijds door Lode Verstrate in het Casino van Oostende vastgelegd, waren heel sober gehouden, zonder veel effectenzoekerij. Wat daarom nog niet betekende dat zij vervelend werkten op de duur. Er ging integendeel een aanstekelijke bezieling van uit, vooral in de dans met de wuivende zakdoekjes. Voor een keer dus een folklore-programma dat men niet diende af te stoffen…”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 