Het amateurtoneelgezelschap Sint-Genesius uit Sint-Niklaas is gegroeid uit de oud-leerlingenbond van de broeders Hiëronymieten, de school waar ik ook nog een jaar les heb gegeven (schooljaar 1973-74). Er was een eerste toneelvoorstelling op 8 december 1873 al is het jaartal niet zeker, het kan één of twee jaren vroeger geweest zijn. De naam Genesius bestond toen echter nog niet. Ook niet toen in 1907 ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van de school op 16 juni de ‘Standzegelen’ van de bond waaruit Sint-Genesius zou ontstaan werden vastgesteld en goedgekeurd in de Algemene Vergadering der Oud-leerlingen. De vereniging bracht oorspronkelijk uitsluitend mannentoneel, zoals het hoorde in die tijd. Pas op 25 maart 1928 wordt een eerste keer gespeeld onder de naam Sint-Genesius, en ook een eerste keer ‘gemengd’! ‘Maskeroen’ is het stuk, maar we mogen gerust aannemen dat het optreden van vrouwen al revolutionair genoeg was, zonder dat ze bloot zouden gaan, zoals dat jaren later bij Hugo Claus het geval was.
Blijkbaar werd er daarna een tijdlang opnieuw opgetreden door de Oudleerlingenbond. En gedurende de oorlogsjaren door de ‘Toneelbond’. Pas in 1948 werd de naam Sint-Genesius weer opgepikt met de voorstelling van ‘Het voorste legioen’ op 3 en 4 oktober. Daar lezen we namen die later hun sporen zullen verdienen bij de televisie, Dries Waterschoot, Fred Kuypers, Fred Engelen… In 1952 kreeg de vereniging het predicaat ‘koninklijk’.
In de daaropvolgende jaren werden gastvoorstellingen gegeven en uitwisselingen verzorgd door toneelgroepen uit binnen- en buitenland, er werden stukken gespeeld zoals “Een harlekijn voor Flip” van Frans Cools of “A taste of honey” van Shelagh Delaney, maar het hoogtepunt was toch de opvoering van een stuk geschreven door één van de leden van de vereniging, namelijk “Het gezag” van Johan de Belie, in een regie van Jaak Van der Helst (zie foto). Dat was dan wel tot grote tegenzin van “Benidorm Bastard” Marcel Van Brussel. Die hield het liever op de gebruikelijke komedies, al moet ik toegeven dat ik hem ook een uitstekende vertolking heb zien geven in “The living room” van Graham Greene. Maar wie zeer enthousiast was over deze voorstelling (“Het gezag” dus) was Josée Verbeke, de moeder van Tom Lanoye, zoals deze laatste heeft beschreven in zijn roman “Sprakeloos”.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 