In 1968 kwam er een einde aan het contract van Rod Stewart met EMI en hij tekende meteen een zelfde contract (twee singles op een jaar tijd) bij het Immediate-label van Stones-manager Andrew Loog Oldham, waar hij onder de arm werd genomen door Mick Jagger en Mike d’Abo. “Little Miss Understood”, een compositie van d’Abo (als opvolger voor “Handbags and gladrags” waarmee Chris Farlowe een matig succes had en dat later ook door Rod zou worden opgenomen), gekoppeld aan de blues “So much to say”, wordt tamelijk goed ontvangen.
Maar met het volgende nummer loopt het al mis. Het is een duet met de Amerikaanse P.P.Arnold (bekend van “The first cut is the deepest”, een nummer van Cat Stevens, dat later eveneens door Rod zou worden opgenomen), “Workin’ in the coal mine” van Lee Dorsey, maar Mick Jagger is zo ontevreden over de opname (en met name over de inbreng van Rod Stewart, zie Tremlett p.73) dat hij met de opname verdwijnt en er wordt nooit meer iets van gehoord. Jaren later verschijnt op een low budget-CD wel het duet “Feel the fire” van P.P.Arnold en Rod Stewart. Misschien was dit bedoeld voor de B-zijde?
Men zou kunnen zeggen: had Stewart hier dan geen verhaal tegen? Wel, het antwoord is dat hijzelf zich ook niet altijd stipt aan zijn contracten hield. Zo is het in deze periode dat hij “In a broken dream” heeft opgenomen, samen met Python Lee Jackson, waarover ik het later nog wel zal hebben.
Ronny De Schepper
Referentie
George Tremlett, “Rod Stewart Story” (1976)
dagelijks iets degelijks 