In « Partij kiezen », het stuk van Ronald Harwood (foto YouTube) in Arca, wordt dirigent Wilhelm Furtwängler vrijgepleit van nazisympathieën. Het merkwaardige argument dat hiervoor wordt ontwikkeld is dat genieën als Furtwängler of Richard Strauss boven de politiek staan. Zij zijn dus als het ware Uebermenschen. De echte collaborateur is de gewone man in de straat (gesymboliseerd in de tweede violist). Als die zich gedeisd houdt omwille van schrik voor zijn hachje, dan heet dat lafheid. Als zogenaamde genieën echter hoge functies aanvaarden binnen het naziregime, dan heet het « dat ze niet anders konden ». Merkwaardig dat de gewone mensen in de zaal deze redenering blijken te pikken. Of beschouwen zij zichzelf allemaal als genieën? Hoe dan ook, 25 jaar geleden kon u zelf een oordeel vormen. Uit schrik voor een extravagante vormgeving hoeft u het zeker niet te laten. Een fragment uit deze voorstelling kan immers vormelijk zonder problemen in de volgende Arca-productie worden geschoven, “De parochiezaal”, waarin een overzicht van het Vlaamse toneelleven wordt gegeven. (HLN, 17/3/1998)
dagelijks iets degelijks 