Jan Decleir was in, 35 jaar geleden. Op de planken speelde hij de « Gilles » van Hugo Claus en op de televisie bracht hij Dario Fo. « Het eerste mirakel van het Kindeke Jezus » (6-3-88) was de eerste bijdrage in laatstgenoemde reeks en volgende zondag volgt nog « De tijger ». Later misschien iets over dit wrede dier. Nu eerst een woordje over het wichtje dat toch niet zo braaf bleek als algemeen aangenomen wordt.
Wanneer wij de groteske fabel van Dario Fo mogen geloven was de kleine Jezus eerder een opschepperig kereltje dat graag in de kijker stond en daarbij al eens misbruik maakte van de macht die zijn vader hem geschonken had vanuit de hemel. Jan Decleir zette dit baasje met woord en gebaar aanvankelijk op een overtuigende en grappige wijze voor het voetlicht. Wij luisterden geboeid naar zijn taal en keken bewonderend naar zijn gebaar. Wij genoten van de vaardigheid van de voordrager (al is het altijd gemakkelijker dit in het dialect dan in het AN te doen) en hadden respect voor zijn fysieke inspanning. Maar na een half uur verminderde onze aandacht. De kunde werd routine en… erger, het verhaaltje bezondigde zich aan herhalingen, aan hernemingen van effecten. Wanneer tenslotte de passage kwam over het mirakel zelf — Jezus de Palestijn veranderde vogeltjes uit klei in levende diertjes om toch maar op een goed blaadje te staan bij de Joodse vriendjes (?) — had de fabel al veel van haar spankracht verloren. Het publiek in de zaal — dat betaald heeft voor de prestatie van de artiest — blijft deze misschien wel volgen. De gratis-kijker thuis acht het veel eerder voor bekeken. En dat gebeurde hier met ons en waarschijnlijk ook met vele anderen. Het deed niets af van de verdienste van de acteur. Deze blijft groots. Maar een voorstelling voor televisie vraagt toch een speciale vorm, niet alleen inzake visuele aanpak (deze was goed) maar ook in duur. Deze werd hier ietwat overschreden en ze zullen voor velen de vogeltjes uiteindelijk lood in de vleugels gekregen hebben. En niet meer opgestegen zijn…
Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.11 van 1988
dagelijks iets degelijks 