Op 15 januari 1947 werd het zwaar verminkte lichaam van Elizabeth Short gevonden, die de geschiedenis zou ingaan als “The Black Dahlia”. Dat is dan voornamelijk te danken aan het boek van James Ellroy uit 2006, dat nog datzelfde jaar werd verfilmd door Brian De Palma.
James Ellroy is een ambetant heerschap dat zichzelf de beste crimewriter aller tijden vindt. Nu ja, de vuilste misschien wel. In “L.A.Quartet” werden zijn vier beste boeken gebundeld: “The black dahlia”, “The big nowhere”, “L.A.Confidential” (“Strikt vertrouwelijk”) en “White jazz”.
Als verzachtende omstandigheid kan worden aangevoerd dat Ellroy reeds op tienjarige leeftijd zelf met de misdaad werd geconfronteerd. Toen stelde zijn moeder Jean Hilliker hem voor een soort Sophie’s choice-dilemma: hij “mocht” zelf kiezen bij wie hij na de echtscheiding zou blijven. Wellicht tegen haar verwachtingen in koos hij voor zijn vader, waardoor ze in een vlammende woede ontstak. Daarop wenste James dat ze dood was. En kijk, enkele maanden later, leerde ze op café een man kennen en enkele uren later werd haar lijk in een struik gevonden… (*) Onnodig te zeggen dat Ellroy sedertdien een reuzegroot schuldcomplex torst. En dat hij een op z’n minst “moeilijke” verhouding met vrouwen heeft. In 2007 zou hij dan toch eindelijk de vrouw tegengekomen zijn die hem rust brengt, namelijk de vijftien jaar jongere schrijfster Erika Schickel, maar zij moest daarvoor op zijn aanstoken wel haar gezin in de steek laten. Toch alweer niet zo’n mooi begin, zeker niet voor iemand die van zichzelf vindt dat hij een “religieus” persoon is…
Een andere verontschuldiging is dat men Ellroy’s boeken ook als een kritiek op de corrupte VS kan lezen. Anderzijds is hij dan weer een typisch product van zijn tijd: voor een boek over corruptie onder Kennedy huurde hij een researcher in. Zelf houdt hij zich met dergelijke pietluttigheden niet bezig.
Toch vindt zijn werk genade in de ogen van Hugo Claus, nochtans zelf wél een Pietje Precies (cfr. zijn passie voor kwissen en kruiswoordraadsels): “Leest u graag thrillers of politieromans?” vraagt hij aan Eric Bracke in “De Morgen” van 13/11/1997 en aangezien het antwoord hem net zo weinig interesseert als ons, gaat hij onmiddellijk verder met “Ik wel, maar na drie pagina’s heb ik wel vaak de neiging om ze weg te gooien. Dan weet ik het al: ik zie zo een beetje hoe het geschreven is en wie de personages zijn. Elmore Leonard vind ik wel knap, omdat hij tegelijk een prachtig stilist is. De eerste van James Ellroy, zowat de moderne Dostojewski, was ook goed. Door zijn laatste boek kwam ik niet meer heen, maar de verfilming van L.A. moet je zeker zien.”
Voor Herman Brusselmans is “The black dahlia” zelfs de beste thriller aller tijden: “Keihard, goeie plot, prima dialogen en uitermate spannend, maar niet zó dat de laatste bladzijde de belangrijkste is.” (Humo 11/9/2007)
Ellroy zelf was een fan van Edward Bunker (1934-2005) of althans toch van diens debuut “No beast so fierce” uit 1973. Hij noemde het “misschien wel de beste misdaadroman die ooit over de onderwereld van Los Angeles werd geschreven.” Nu ja, Bunker wist wel waarover hij schreef, aangezien hij is gedebuteerd gedurende de achttien jaar cel die hij moest uitzitten voor overvallen, vervalsingen en andere misdrijven. Voor hij in de boekentop tien stond, had hij die plaats reeds eerder bezet… op een lijst van de FBI, namelijk die van de meest gezochte misdadigers. Ook als acteur heeft hij zijn “ervaringsdeskundigheid” te gelde gemaakt. Zo was hij o.a. Mr.Blue in “Reservoir Dogs” van Quentin Tarantino.
Ronny De Schepper
(*) Crime fiction author James Ellroy went to see “The Vikings” with his father on Hollywood Boulevard the night his mother was murdered, in 1958.
Referentie
Jo De Ruyck, “De moord op mijn moeder bepaalde mijn leven”, Het Nieuwsblad, 18 februari 2011
dagelijks iets degelijks 