Pablo de Santis wordt zestig…

Begin 2018 heb ik “Het labyrint” van Pablo de Santis uit 1998 gelezen. De reden was eigenlijk nogal onnozel: mijn vrouw heeft van haar dochter als nieuwjaarsgeschenk “Het labyrint der geesten”, het laatste deel van de tetralogie “Het kerkhof der vergeten boeken” van Carlos Ruiz Zafon, gekregen en was dit aan het lezen. Tegelijk zou Fons Mariën mij een derde boek van Kazuo Ishiguro bezorgen, maar ik kon in afwachting niet zonder lectuur, dus ik ben eens in mijn boekenkast gedoken en kwam daar dit boek, waarvan de titel me nu toch wel intrigeerde, tegen. En zoals gebruikelijk ben ik ook eens op het internet gaan kijken wat men over de auteur te vertellen heeft…

A journalist and comic-strip creator who became editor in chief of one of Argentina’s leading comics magazines (Fierro), Pablo De Santis is the author of six critically acclaimed novels, one work of nonfiction, and a number of books for young adults. En 1987, il publie son premier roman, El palacio de la noche. Il donne ensuite une dizaine d’ouvrages pour les adolescents et plusieurs romans policiers où l’atmosphère est souvent empreinte de surnaturel, dont La traducción (1997), Filosofia y Lettras (dus vertaald als “Het labyrint”), El enigma de París (2007) et Crímenes y Jardines (2013). Le roman Los anticuarios (2010) appartient résolument à la littérature fantastique. Son roman El inventor de juegos a été adapté au cinéma en 2014 sous le titre The Games Maker. Le film a été réalisé par Juan Pablo Buscarini. En 2014, il publie Trasnoche, un roman qui renoue avec la veine fantastique dans une tonalité plus sombre afin d’explorer les zones d’ombre de la vie quotidienne. His works have been published in more than twenty countries. He lives in Buenos Aires.
Op de kaft vernemen we over het boek zelf het volgende: “Van het werk van de geniale schrijver Homero Brocca zijn slechts de onvoltooide versies van een verhaal bewaard gebleven – maar er zijn aanwijzingen dat zijn geheime oeuvre verborgen is op de vijfde verdieping van het vervallen gebouw van de Faculteit der Letteren en Filosofie, tussen tonnen oud papier. Esteban Miro, die een nutteloos baantje aan de universiteit vervult, helpt drie critici om het manuscript van Brocca te vinden in dit academische labyrint. Maar de weg naar Brocca’s werk blijkt bezaaid te liggen met lijken en Miró vreest dat alleen degene die uiteindelijk de geheime papieren van de schrijver onder ogen krijgt, de zoektocht zal overleven. In Het labyrint voert Pablo De Santis ons door een bijzondere, zelfgeschapen realiteit, waarin verdiepingen vol boeken en manuscripten veranderen in ruimtes vol geheimen.”
Ondertussen ben ik dus levend uit dat labyrint van boeken gekomen, dat inderdaad – dit kan ik wel vertellen zonder voor spoiler te spelen – vele lijken bevat. Ik kan ook zeggen dat het verhaal prettig wegleest en dat het naar het einde toe zelfs in zekere mate spannend wordt. Alleen… het raakte mijn koude kleren niet. Nu geef ik toe dat ik dit de laatste tijd wel erg vaak heb (ook bij het bekijken van films b.v.), zodat dit blijkbaar een fase in mijn leven is waar ik doorheen moet. Maar het is voor dit boek toch wel érg van toepassing. Op p.199 (dus bijna helemaal op het eind) staat er: “de misdaad was nauwelijks meer dan voedsel voor de spanning”. En zo is het maar net.

Ronny De Schepper