Begin 2018 heb ik “Het labyrint” van Pablo de Santis uit 1998 gelezen. De reden was eigenlijk nogal onnozel: mijn vrouw heeft van haar dochter als nieuwjaarsgeschenk “Het labyrint der geesten”, het laatste deel van de tetralogie “Het kerkhof der vergeten boeken” van Carlos Ruiz Zafon, gekregen en was dit aan het lezen. Tegelijk zou Fons Mariën mij een derde boek van Kazuo Ishiguro bezorgen, maar ik kon in afwachting niet zonder lectuur, dus ik ben eens in mijn boekenkast gedoken en kwam daar dit boek, waarvan de titel me nu toch wel intrigeerde, tegen. En zoals gebruikelijk ben ik ook eens op het internet gaan kijken wat men over de auteur te vertellen heeft…

Lees verder “Pablo de Santis wordt zestig…” →