Het is vandaag al tien jaar geleden dat Lance Armstrong in een negentig minuten durend interview met Oprah Winfrey bekende doping te hebben gebruikt.
Het was natuurlijk goed dat Armstrong eindelijk toegaf vals te hebben gespeeld, maar tegelijk vond ik het toch ook te veel “show”, te “Amerikaans”. Het leek me allemaal vooraf doorgenomen. Let b.v. eens op de manier waarop dit onderdeel werd opgebouwd:
Oprah: “Voelde het destijds niet fout?”
Armstrong: “Nee. Het was eng.”
Oprah: “Voelde je je er schuldig om?”
Armstrong: “Nee. Dat was nog enger.”
Oprah: “Had je het gevoel dat je valsspeelde?”
Armstrong: “Nee. Dat was het engst.”
Letterlijk:
Oprah: “Was it a big deal to you, did it feel wrong?”
Armstrong: “No. Scary.”
Oprah: “It did not even feel wrong?”
Armstrong: “No. Even scarier.”
Oprah: “Did you feel bad about it?”
Armstrong: “No. The scariest.”
“Scary, scarier, scariest”: dat kan toch geen toeval zijn?
Dit daarentegen lijkt me wel een eerlijke reactie, namelijk die over zijn terugkeer in 2009 en 2010 (*): “Daar heb ik spijt van. Anders had ik hier niet gezeten. Zonder die comeback zou ik er waarschijnlijk mee zijn weggekomen.”
Over het algemeen toonde Armstrong weinig berouw over zijn misstappen. Later zou hij hierover tegen de NOS verklaren: “Oprah kwam te vroeg. Het heeft jaren geduurd voordat ik begreep wat ik had gedaan. Ik zat vast en wilde er vanaf zijn. Ik had alles nog niet verwerkt. Nog steeds niet.”
Ronny De Schepper
(*) “Toen heb ik niets gebruikt. Ook geen bloedtransfusies, helemaal niks.”
dagelijks iets degelijks 