De grote Nederlandse cabaretière Jasperina De Jong wordt vandaag 85. Ik heb ze helaas nooit live meegemaakt, laat staan dat ik de kans zou hebben gekregen ze te interviewen. Dat had nochtans herhaaldelijk gekund, maar meest van al nog toen ze in Vlaanderen was voor enkele voorstellingen van haar (overigens uitstekende) productie « Tussen zomer en winter » samen met haar echtgenoot Erik Herfst, die niet zo heel lang daarna (namelijk op 21 februari 1985) is overleden.
De BRT heeft die productie destijds zeker niet onopgemerkt laten voorbijgaan. Nadat het echtpaar reeds aan de Zuid-Noord-tafel had mogen zitten, was Jasperina zelf te gast in Dzjin (2/10/1984), vanop het radio- en TV-salon in Antwerpen. Alhoewel het bijna uitsluitend een tour de chant betrof, moesten we toch ook Viona Westra feliciteren voor de manier waarop zij het programma aan elkaar praatte. Uit het recital van Jasperina zelf sprak weer haar grote vakmanschap (speciale vermelding voor haar interpretatie van het abortus-nummer uit de musical « Foxtrot ») en wat de begeleiding betreft sluiten wij ons aan bij de complimenten die ze aan Dirk Stuer, Eddy House en de andere jongens uitdeelde.
« Ik heb nooit goed kunnen kiezen. Kiezen is de helft verliezen ». Deze verzuchting en tevens zowat het motto van de kabareteske one-woman-musical « De Gekkin van de Gracht » is helaas niet alleen van toepassing op het « gespeelde » stuk. Maar eerst moeten we de onvermijdelijke wierook aan het adres van Jasperina De Jong kwijt. Meesterlijk klinkt haar stem en oogt haar acteertalent. Maar tekstleverancier Ivo De Wijs heeft niet kunnen (durven ?) kiezen voor een homogeen maatschappelijk gebonden reflectie op de moeder die ook een gevierde actrice is en daardoor danig in conflict treedt met haar omgeving.
Na een al te banale inleiding word je wel nog goed wakker geschud, o.m. door het onvergetelijk virtuoze « Alweer een vrouw verdwenen ». Sterk, eerlijk feminisme (met een knipoog, dus) wordt naar voren gebracht in een ongelooflijk stemmenorgel. Je vergeet gewoon dat er slechts één actrice op de scène staat.
Na de pauze zijn we echter langzaam in slaap gewiegd. Teksten moet je dan ook niet meer zoeken en zelfs de acts blijven ondermaats (althans voor La Jasperina). Enkele grove effecten maken het geheel alleen nog zieliger. De keuze tussen theatrale showbanaliteit en oprecht cabaret werd nooit gemaakt, zodat we zelfs over « meer dan de helft verliezen » moeten spreken.
Onlangs gingen we in dezelfde Bornemse « Den Boomgaard » op de rand van de zetel Anne Mie Gils bewonderen in haar Fassbinderiaanse one-woman¬musical « Lola Blau ». We konden het zelfs niet laten haar te vergelijken. En dan nog wel met Jasperina De Jong. Zonder de minste aarzeling mag ze ervan overtuigd zijn niet eens meer bescheiden naast Jasperina te lopen. Anne Mie houdt niet van vergelijken (wie wel ?), maar deze slipper kan ze ons beslist niet kwalijk nemen. Al mogen we niet vergeten dat Jasperina professionaliteit blijft uitstralen. Veel van de liedjes van Jasperina waren overigens gecomponeerd door de heerlijke Joop Stokkermans, die helaas ondertussen ook al is overleden (op 25 oktober jl.).
Referentie
Luc Rasquin, Vrouwen en moeders, De Rode Vaan nr.47 van 1985
dagelijks iets degelijks 
Ik nam ooit eens deel aan een examen producer amusement en kleinkunst bij de BRT. Het zou een wekenlang examen worden want het bestond uit een vijf- of zestal rondes. Elke zaterdag een sessie. Na ronde 1 was ik al gebuist maar ik kan deze anekdote vertellen. Een van de vragen luidde: “Schets de carrière van Jasperina de Jong”. Ik schreef en schreef en schreef want over dat onderwerp wist ik heel veel. Voor mij zat Marc Van Poucke en achter mij Wim Buelens. Van Poucke droei zich om en vroeg: “Wi-im, Jasperina de Jong wie is dat?”. Hij was even gebuist als ik. Buelens werd producer.
LikeGeliked door 1 persoon