Op 21 december 1972 zie ik in de Zwarte Zaal “Fragmenten van Liefde”, een “improvisatorische situatieschepping” door Luk De Bruyne, Lieven Dobbelaere en Frank Coppieters (maar dan niet als acteur) geïnspireerd op het werk van Hugo Raes (*). Op de foto genomen in jongerenclub De Veldstraat ter gelegenheid van mijn eerste huwelijk herkent men Frank in het midden, naast Staf De Wilde.
Hier liggen dan ook de “roots” voor Frank om in Wilrijk, als hij assistent bij de U.I.A. was geworden, het C.E.T., het Centrum voor Eigentijds Theater, te stichten dat eigenlijk de voedingsbodem was voor het nadien zeer gelauwerd V.T.I., het Vlaams Theater Instituut. Maar toen was Frank al lang vertrokken naar de Verenigde Staten, eerst (in 1978-79) naar New York om daar bij The Performance Group het ontstaansproces van “The Balcony” (naar Jean Genet) te volgen. Daarna vertrekt hij met zijn vriendin Saskia Noordhoek Hegt (een actrice op off-off-Broadway waarmee hij een project heeft geleid bij het Amsterdams Werktheater) opnieuw naar de States om er zowaar de goederen van de verbannen Baghwan te beheren. Hij, die zowat de nuchterste jongeman was die ik ooit ben tegengekomen (**), had zich tot deze religie bekeerd, enerzijds in navolging van zijn jongere broer Filip, maar anderzijds ook, vermoed ik, op basis van zijn liefde voor Saskia. Hij heet voortaan Swami Deva Krishna en zal zich in de States nog verdienstelijk maken (?) door de nalatenschap van de Baghwan af te handelen als deze het land moet verlaten.
Ronny De Schepper
(*) Samen met Catherine Heremans had ik ook al een try-out meegemaakt, maar daar herinner ik me verder niets van. Van de opvoering zelf is me echter wél een anekdote bijgebleven. Iemand had namelijk zijn hond meegebracht naar de voorstelling die “en rond” werd gespeeld. Het ging er nogal heftig aan toe en dat beest begon dan op een bepaald moment ook onbedaarlijk te blaffen, waarop de man door Frank Coppieters (die ook in het publiek zat om alles in de gaten te houden) gevraagd werd om de voorstelling te verlaten. Een beetje verder somde Luk De Bruyne op wat er zowat allemaal verkeerd gaat op deze planeet en hij voegde daar dan ook aan toe: “De mensen verdrijven zelfs de honden.”
(**) Frank was ook diegene die me “Revolt into style” van George Melly en “A sociology of popular drama” van J.S.R.Goodlad had aangeraden (en zelfs cadeau gedaan, meen ik me te herinneren) om mijn licentiaatsthesis over Alan Alexander Milne wat meer te stofferen. Toen hij het resultaat zag, zei hij me echter vlakaf dat ik bij hem niet zou geslaagd zijn met dat werkstuk (hij was toen al assistent aan de UIA). Om eerlijk te zijn moet ik zeggen dat hij gelijk had. Een leukere anekdote was die keer dat we om één of andere reden onze naam moesten opgeven bij “de mannen van ons lievevrouwke” (de Trotskisten, die zo genoemd werden omdat er aan hun lokaal op de Sint-Kwintensberg een geklasseerd Mariabeeld te zien was). Het was een roodharige kerel, herinner ik me maar zijn naam daarentegen is me ontgaan, en die noteerde in het geval van Frank: Franco Pieters. Toen we daarop in lachen uitbarstten, reageerde hij gepikeerd: “Dat had toch gekund?”
dagelijks iets degelijks 