Christine Perfect (1943-2022)

Gisteren is de Britse zangeres en pianiste Christine Perfect op 79-jarige leeftijd overleden. Ze staat overal nog steeds geboekstaafd als Christine McVie, ook al ligt haar huwelijk met bassist John McVie reeds lang achter de rug. Samen waren zij een koppel in de “Amerikaanse” periode van Fleetwood Mac, maar daaraan voorafgaand had Christine Perfect onder haar eigen naam een volgens mij veel interessanter parcours afgelegd o.m. bij die andere Engelse bluesgroep, Chicken Shack van Stan Webb.

De vader van Christine Perfect was een klassieke violist en haar grootvader bespeelde het orgel in de Westminster Abdij. Hoewel Christine al op vierjarige leeftijd aan het pianospelen wordt gezet, gaat ze “pas” vanaf haar elfde levensjaar serieus muziek maken. Ze neemt lessen in klassieke muziek tot haar vijftiende als ze van haar oudere broer John een songbook van Fats Domino krijgt en zich meteen aangetrokken voelt tot rock’n’roll.
Ze studeert vijf jaar beeldhouwen aan een kunstcollege in Birmingham. Gedurende die tijd komt ze in aanraking met de Engelse blues-scene. Christine blijkt in veel muzikantenlevens een rol te hebben gespeeld. De eerste die een verhouding met haar heeft gehad was John Mayall, die zijn blijkbaar tumultueuze relatie in vrij veel songs (Leaping Christine, Little Girl en Key To Love) heeft proberen te verwoorden.
Daarna kwam dan de periode met Chicken Shack, maar tegen de tijd dat ze trouwde met John McVie en zich aansloot bij diens groep Fleetwood Mac was die groep eigenlijk eveneens reeds uitgezongen. Maar toen liep het hippiekoppel Stevie Nicks en Lindsey Buckingham hen op de dool in Engeland tegen het lijf en overhaalde hen om in Los Angeles van het betere klimaat te komen profiteren.
En de zon scheen in den beginne gunstig te werken op het vijftal. De elpee “Fleetwood Mac” (als om aan te duiden dat men nu pas écht begon) promoveerde hen reeds als een van de laatste supergroepen, maar het was met “Rumours” uit 1977 dat werkelijk alle stoppen doorsloegen. Zowat alle nummers werden single-hits en de verkoop van de elpee zelf werd nauwelijks overtroffen.
“Rumours” was misschien zo’n krachtige elpee omdat de twee zangkoppels en ook nog mijnheer Fleetwood met zijn zich op de achtergrond houdende dame privé allemaal op de echtscheidingstoer gingen. “Go you own way” klonk dan ook meer dan oprecht… (Christine zelf had een relatie met de manager van de lichtshow, wat het nummer You Make Loving Fun opleverde.)
Uit “The Chain” daarentegen moest dan weer blijken dat men weliswaar privé uit elkaar kan gaan, maar dat men desondanks toch een groep kan blijven. Al zou Abba enkele jaren later bewijzen dat dit nu juist niet kan. Ik kan me dan ook best voorstellen dat er opnamedagen waren, waarbij sommigen niet kwamen opdagen om pas later, als weer anderen er dan niet waren, hun partijtje gitaar of zo in te vullen.
Hoe dan ook, Marc Didden vergiste zich helaas als hij schreef dat Tusk “eens en voorgoed” een punt zou zetten achter de grootheidswaanzin. Niet alleen kwam er immers in 1982 nog “Mirage” (en tussendoor een dubbele live-elpee, maar daarvoor heb ik altijd al een zwak gehad), in 1987 was er “Tango in the night” die de heropstanding van Fleetwood Mac moest bewijzen. Helaas, net zoals bij die andere heropstanding ontdekten de fans van het eerste uur echter alleen maar een leeg graf en geen spoor van hun idool…
Over het opnieuw samenspelen na een tussenperiode van vijf jaar zei Christine McVie: “Het ging verrassend makkelijk. Eigenlijk is het een beetje zoals fietsen: eens je op het ding geklauterd bent, realiseer je je dat het niet zo moeilijk is.” Maar dan heeft ze het blijkbaar niet over meefietsen in de kop van een peloton dat tegen zestig, zeventig per uur de finale ingaat. Fleetwood Mac zit namelijk helemààl niet meer op kop van het peloton. Op een gezapig wandeltempo komen ze er achteraan gefietst. Buiten de tijdsgrens.
“Tango in the night” kan dan ook nog het best worden besproken door te refereren aan de grootste hit die eruit werd gehaald, “Big love”. “Big shit” ware een toepasselijker titel geweest, want wie ooit “Albatross”, “Need your love so bad”, “Man of the world” (met daarin de typische passage: “You make me feel like a good man should/I don’t say I’m a good man/But I would be if I could“) of “Oh well” heeft gehoord, kan alleen maar misselijk worden bij dit kunstmatige product, dat stijf staat van de opgeblazen fake. Het bewijst uitsluitend hoe goed de moderne opnamestudio’s zijn geworden, want een nummer dat als het écht was, zo vals zou klinken dat zelfs mijn kat alsnog zich aan een zangcarrière zou wagen, klinkt integendeel erg clean en afgewerkt.
Op en top Amerikaans dus, dit product. All shiny and bright aan de oppervlakte om te verbergen dat er helemaal niks (Nicks?) te verbergen valt – er is namelijk niks, geen inhoud, laat staan diepgang.
Het diepste waren nog de groeven, maar zelfs dàt kan men niet beweren van “Say you will” dat zowaar in 2003 het levenslicht zag in een periode dat zelfs de digitale straalplaten het al moesten afleggen tegen het pikken van internet. Christine McVie is er dan al vijf jaar niet meer bij, maar de andere vier slikken en snuiven nog als vanouds en hun relaties zijn ook nog altijd zo onstabiel als een stelling gebouwd door drugsverslaafden (wat ze inderdaad dus ook zijn). Christine Perfect zelf loopt emotionele schade op in haar gekwelde relatie met Beach Boys-bandlid Dennis Wilson. Als deze in 1983 verdrinkt, wordt haar hart gebroken. Ze trouwt nog een keer met de twaalf jaar jongere toetsenist Eddy Quintela, het huwelijk houdt zelfs tien jaar stand, maar is uiteindelijk toch ook gedoemd om te mislukken.
Ze wordt in 1997 nog een keer overgehaald om met de band op tournee te gaan en ze treedt ook nog een keer op als Fleetwood Mac in 1998 toe mag treden tot de Rock and Roll Hall of Fame.
In 2004 brengt ze nog een soloalbum uit In The Meantime en ontvangt ze in 2006 de Gold Badge of Merit van de British Academy of Composers and Songwriters. Tegenwoordig woont ze teruggetrokken in haar landhuis te Kent.

Referentie
Ronny De Schepper, “…en zij vonden alleen een leeg graf”, De Rode Vaan nr.24 van 1987