Het is ook alweer dertig jaar geleden dat de Gentse arts, chocolatier, muzikant en filmregisseur Jean Daskalidès is overleden.
Alhoewel Jean Daskalidès werd geboren in Constantinopel in 1922 is hij toch van Griekse afkomst. Daskalidès’ familie vluchtte in 1923, toen Jean één jaar oud was, uit Constantinopel, nadat de Turken er Istanboel hadden van gemaakt, naar België. Het gezin vestigde zich in Gent en begon in 1931 een banketwinkel. Daskalidès’ zelfvervaardigde pralines brachten hem al gauw aan de top van alle vermaarde chocolatiers.
Tegelijk bleef hij zich voor zijn geliefde jazzmuziek inzetten. Zo wist hij tijdens de Tweede Wereldoorlog jazzgroten als Django Reinhardt en Ornette Coleman naar Gent te halen. Zelf leidde hij een big band The Blue Swingers met o.a. aan de drums Miel Rooms, de latere speaker in ’t Kuipke, en op klarinet was er Leo Martin (eigenlijk Leon De Waegenaere, 1925-1993), die weliswaar in Antwerpen was geboren, maar lange tijd in Sint-Amandsberg woonde. Daskalidès speelde zelf de tweede trompet. Om de Duitsers te misleiden, gaf Daskalides Vlaamse titels aan jazznummers. Echter niet uit schrik, want als lid van het Onafhankelijkheidsfront was hij actief in de weerstand. (*)
Tegelijk begon Daskalidès als amateurfilmer films in zijn kelder te monteren. Zo filmde hij o.a. een Duitse razzia, iets waarop de doodstraf stond, indien men hem had betrapt.
Vanaf 1944 opende hij de legendarische tearoom Salon Fritz in de Gentse Veldstraat (tegenwoordig staat daar de Fnac).
Op het einde van de jaren veertig begon hij opnieuw te studeren en werd hij uiteindelijk nog gynaecoloog. Als vooraanstaand liberaal en lid van de loge stond hij ervoor bekend dat hij abortussen uitvoerde, toen daar in ons land nog zware straffen op stonden. In 1959 liep hij hiervoor zelfs een veroordeling op, waardoor hij een tijdlang van het publieke forum verdween.
Achter de schermen was hij nog altijd erg actief als chocolatier, zeker nadat hij door familiebanden ook de leiding van concurrent Leonidas in handen had gekregen. Later zou hij dit opnieuw laten schieten.
Op het artistieke vlak was hij ondertussen volop op film overgeschakeld. In 1973 draaide hij zijn enige langspeelfilm, “Kruiswegstraat 6/6” of beter “Rue du Calvaire 6/6” want de film werd in het Frans gedraaid ondanks het feit dat de hoofdrollen werden vertolkt door rasechte Gentenaars als Nand Baert of Roger Bolders, maar de vrouwelijke hoofdrol was voor de Franstalige Marie-Josée Nat en vandaar…
Maar hoofdzakelijk zou hij met Daska Films nieuwsuitzendingen maken die in de bioscopen vertoond werden.
Alhoewel hij zelf chirurg was (of misschien precies daarom…), was hij bang om zelf onder het mes te gaan. Zo weigerde hij een overbrugging te laten steken, wat uiteindelijk tot zijn dood zou leiden.
Ronny De Schepper
(*) In die hoedanigheid maakt hij een niet al te fraai optreden in “De opgang”, het boek van Stefan Hertmans (p.223)
dagelijks iets degelijks 