Het is al vijf jaar geleden dat in de omgeving van New Orleans Fats Domino is overleden. De muzieklegende was 89 (foto uit 1977 van Klaus Hiltscher via Wikipedia).
Fats Domino werd geboren als Antoine Dominique Domino in New Orleans en heeft bijna letterlijk aan de wieg van de rock’n’roll gestaan. Hoezeer de R’n’R zijn roots heeft in de R & B wordt bewezen door mensen als hem, die voor en na 1954 dezelfde muziek bleven maken. Alleen het etiket veranderde en met het nieuwe stickertje kwamen ook succes en poen de huiskamer binnen. Zijn nummer “The fat man” uit 1949 komt althans in aanmerking als één van de mogelijke eerste rock’n’roll-platen (voor de volledige discussie hierover, zie hier). Dit nummer en de hits die daarna volgden schreef hij samen met Dave Bartholomew, een bandleider en producent van verschillende rhythm’n’blues artiesten uit New Orleans. De nummers werden tijdens de jaren 50 alle opgenomen in de studio van Cosimo Matassa in New Orleans en uitgebracht op het Imperial-label. Er werden meer dan een miljoen exemplaren verkocht van The Fat Man.
Na een aantal kleine hits brak Domino in 1955 definitief door bij het grote publiek met Ain’t That a Shame, dat in de Verenigde Staten de top tien haalde. Vervolgens maakte Domino 35 nummers die de hitparade haalden, waaronder Whole Lotta Loving, Blue Monday en Blueberry Hill. Ook speelde Domino in de films Shake, Rattle & Rock! en The Girl Can’t Help It.
Wel is zijn stijl helemaal anders dan andere rockende pianisten zoals Little Richard of Jerry Lee Lewis. Hij stond er wel voor bekend om in de finale “al bumpend” zijn piano van het podium te duwen, maar doorgaans zat hij braaf aan zijn klavier, zij het met het lichaam in de richting van het publiek, zoals ook Nat King Cole of Marino Marini deden. Het gekke is dat deze stijl was terug te voeren op een plaats waar men “vrij en ongedwongen” de piano kon betokkelen: het bordeel. Uit deze traditie van weliswaar ritmisch maar toch bezadigd te keer gaan (hoe zou het ook anders kunnen!), groeide de stijl van een Jelly Roll Morton b.v., terwijl de frenetieke Ray Charles of Little Richard hun opwinding eerder uit… de kerk haalden. Sinds de mooie film “Mississippi Blues” van Bertrand Tavernier weet iedereen – en vooral R.V.H.G. (“Liefde voor muziek”!) – hoe opwindend het er tijdens een zwarte eredienst kan aan toegaan.
In maart 1968 brachten The Beatles “Lady Madonna” uit als hulde aan Fats Domino. Een jaar eerder had Brian Epstein reeds Fats Domino naar Engeland gehaald, met in het voorprogramma overigens de nog piepjonge BeeGees.
Toen zijn woonplaats enige tijd terug geteisterd werd door de orkaan Katrina werd Fats Domino in eerste instantie als vermist opgegeven, maar good old Fats kwam opnieuw boven water, als ik dat in de gegeven omstandigheden zo mag zeggen…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Ain’t that a shame van Pat Boone haalde eerst de charts in het racistische Amerika en een week later volgde de originele versie van Fats Domino. In die tijd werden veelal songs van zwarte zangers door blanken de hitparade ingezongen.
LikeGeliked door 1 persoon