Vandaag is het al 35 jaar geleden dat jazz-bassist Jaco Pastorius op een tragische wijze om het leven is gekomen. (Hij werd doodgeslagen door de portier van een nightclub “wegens wangedrag”.)
Als zoon van een drummer begon Jaco Pastorius (1951-1987) zelf ook als slagwerker bij soul-groepen. Hij vond zichzelf echter niet goed genoeg en toen op een bepaald moment de bassist van de groep opstapte, was hij blij om op dit instrument te kunnen overstappen (“omdat het zo makkelijk was“). Op die manier speelde hij op platen van The Supremes en The Temptations. Zijn erkenning kwam er echter toen hij in 1976 overstapte naar Weather Report. Alhoewel hij een echte coryfee van de fusion werd (opnames met Joni Mitchell, Pat Metheny enz.), raakte hij in de tweede helft van de jaren tachtig toch op de dool en leefde (meestal dronken) op straat in Florida. Ik heb hem ooit zien optreden op het North Sea Jazz Festival, samen met Philippe Venneman. (Ik bedoel: ik was samen met Venneman, niet Pastorius.) Ik acht hem ook medeverantwoordelijk voor de tinnitus waarvan ik al jaren last heb. Hij speelde namelijk zo luid dat de hele rij waar wij zaten (inclusief Juul Anthonissen, maar op uitzondering van Philippe) “buiten westen” lag. Een gevoel dat ik ook heb beschreven bij het concert van The Kinks in Vorst-Nationaal.
Anderzijds, lang moest Jean Blaute niet nadenken toen ik hem voor De Rode Vaan in de reeks « de essentiële popdiscotheek » (rv nr 13) vroeg wat voor hem de beste plaat aller tijden was. « Heavy weather » dus van Weather Report uit 1977. Vooral wegens de synthesizers van Joe Zawinul en de fretless bass van Jaco Pastorius. « Luister daar maar eens naar, » zei Jean, « dan zal je vlug weten waar Paul Young de mosterd heeft gehaald ». En wat blijkt nu ? Weather Report en Young brachten even later terzelfdertijd een nieuwe elpee uit. Tijd dus om een en ander even na te trekken.
Maar wat blijkt ? Nu Pastorius is vervangen door Victor Bailey is er van enige overeenkomst geen sprake meer. Ook al gaat Bailey er mooi tegenaan in « Face on the barroom floor », dan vertolkt hij voor de rest een veel te onopvallende rol om ons Pastorius te doen vergeten. Overigens dient ook dit geciteerde nummer vooral om de sax van Wayne Shorter in evidentie te plaatsen, de man die naast Zawinul de motor van Weather Report draaiende houdt. Dit tweetal neemt dan ook zes van de acht composities voor zijn rekening, maar — zonder boosaardig te willen zijn — het zijn precies de twee andere die ons het best meevielen. Enerzijds is dat een postume hulde aan Marvin Gaye onder de vorm van een ingetogen versie van « What’s going on » en anderzijds doet percussionist Mino Cinelu aardige dingen op « Confians » en dat ondanks het feit dat op de andere tracks het nieuwe vocale wonder van de jazz, Bobby McFerrin, te gast is.
Het nieuwe vocale wonder van de pop en meer bepaald van de blanke soul dat is echter Paul Young, dat moet na zijn tweede elpee « The secret of association » wel voor iedereen duidelijk zijn, zelfs voor de doorknede Rod Stewart-fans. In tegenstelling met sommige popmedewerkers van ons blad waren wij daarvan al overtuigd na « No Parlez », zelfs in zoverre dat wij vinden dat deze nakomeling waarop de wereld twee jaar heeft moeten wachten, de kwaliteit van de eerste niet overtreft. Eindelijk wordt schoorvoetend toegegeven dat « Love will tear us apart » toch wel eens een goede cover zou kunnen zijn. Maar goed, over tot de orde van de dag, want ook op « Secret » staat veel luistergenot. En of Jean Blaute gelijk heeft als we de bass van Pino Palladino lieflijk horen kreunen op de hitsingles « Everytime you go away » of « Everything must change », die hier samen met de derde hit « I’m gonna tear your playhouse down » alle op vertegenwoordigd zijn. Het rockaspect van Young spreekt ons echter minder aan. Live is hij wel erg beweeglijk geworden, maar zelfs dan loopt hij de kans in de schaduw te treden van zijn zwart begeleiderstrio (geef ons wat dat betreft dan maar de vroegere « Royal Tarts » !). Op plaat steekt zijn gevoelig werk echter met kop en schouders boven het andere. Ook bij zijn eigen composities. « Tomb of memories » en « One step forward » zullen misschien geen hits worden omdat ze typisch elpeemateriaal zijn, maar ze zijn wel van dezelfde hoge kwaliteit, evenals « I was in chains » trouwens, geschreven door Gavin Sutherland. Ook hier speelt Paladino trouwens een mooie onderliggende melodie.
Referentie
Ronny De Schepper, Het lieflijke klagen van de fretless, De Rode Vaan nr.18 van 1985
dagelijks iets degelijks 