De Vlaams-nationalistische troubadour Jef Elbers viert vandaag zijn 75ste verjaardag.
In “Kick” nr.131 (september ’83) antwoordt Jef Elbers op de vraag van interviewer Jos Geerts of het wel eens voorkomt dat een organisator Jef Elbers heeft geboekt zonder te weten welke liedjes hij zingt: “Ik heb het nog maar één keer voorgehad. Dat was voor de Communistische Partij, georganiseerd door een theaterbureau… Ik kwam daar aan en ik wist niet waarvoor ik moest zingen. En de mensen dààr wisten ook niet wie IK was… We hebben dan als goede vrienden een pint gedronken, ik heb hen uitgelegd dat mijn repertoire waarschijnlijk niet geschikt was voor hen, zij gingen ermee akkoord en ik ben dus niet opgetreden…”
Geerts vraagt ook nog hoe hij eigenlijk aan zijn fascistisch imago is gekomen in de pers (buiten de fameuze VMO-foto uit ’67 dan, die werd gepubliceerd in Tliedboek van oktober ’75). Elbers: “Bah! Wélke pers??? Welke pers noemt mij een fascist? Da’s alleen DE MORGEN met Jacky Huys op kop… Maar god, ik bén ook anti-communist, dat spreekt uit een liedje als ‘Oekraïne’, dat steek ik niet onder stoelen of banken.”
En een beetje verder: “Ik voel me meer verwant met de underdogs… door mijn euh… socialistische aanleg. Ik ben eigenlijk een nationaal-socialist maar die naam heeft zo’n bijklank gekregen waar ik niet achter sta, dat ik die niet kan gebruiken…”
Als “nationaal-socialist” werd hij uiteraard onmiddellijk onder de arm genomen door het Vlaams Blok, toen deze partij op 24 november 1991 “in blok” in het parlement en “dus” in allerlei bijhorende raden terechtkwam. Zo vertegenwoordigde hij het Blok in de Raad van Advies voor Muziektheater en in de Raad van Beheer van de BRT. Dit laatste was eigenlijk niet zo verwonderlijk, want als Dick Durver schrijft hij sinds jaar en dag de scenario’s voor het kinderfeuilleton “Merlina”.
Ikzelf heb hem eens telefonisch naar zijn mening gevraagd over “punk“: “Punk interesseert me niet. Het lijkt me zo weer een rage gecreëerd door de haarkappers. Totaal marginaal. Als ik om me heen kijk, zie ik geen punks. Dat heeft niets met het volk te maken.” Nochtans was het uiteraard niet toevallig dat ik nu juist zijn mening ging vragen, want het was in het kader van de reeks “pop en fascisme”, die o.m. tot stand gekomen was omdat de punkbeweging zich aanvankelijk toch erg met het fascisme had vereenzelvigd.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 