Nadat hij er eerst al “Mensen sterven alleen” van Edgar Heirman had uitgehaald (daar begin ik niet eens aan!), viel het lot van mijn “willekeurige woordgenerator” daarna op “Wij hebben niet om het leven gevraagd” van Jean Paulhac. Het mag dus duidelijk zijn dat hij absoluut van plan is om mij tot zelfmoord te drijven!
Uiteindelijk bleek het gelukkig nog mee te vallen. Het boek leest alsof het autobiografisch is (*) en dat maakt dat de lezer zich nauwer betrokken voelt bij de gerelateerde feiten en bij de auteur zelf. Dat autobiografische komt b.v. vooral tot uiting bij het handbal als therapie, al kan je je ook hier weer afvragen in wie de auteur zich dan wel projecteert (de coach?). Tegelijk is er iets vreselijks storends aan. Handbal wordt namelijk gespeeld door zeven spelers per ploeg. Toch gebruikt de vertaler, Drs.A.C.Niemeijer, telkens het woord “elftal” als hij een team bedoelt. (Een ander vervelende fout is dat tijdschriften steevast “illustraties” worden genoemd, of zou dit “normaal” zijn in die tijd, zijnde 1965, nee toch?)
Jean Paulhac, né le 22 juillet 1921 à Paris et mort le 25 décembre 2011 à Monteaux dans le Loir-et-Cher, est un écrivain français connu également sous son pseudonyme de Jean Dorcino.
Tout d’abord, professeur d’éducation physique, Il publie dans les années 1950 dans l’hebdomadaire Témoignage chrétien un feuilleton Nous n’avons pas demandé à vivre (titel p.61 in de Vlaamse editie) et son premier roman Le Chemin de Damas en 1952. En 1956, son premier roman policier Le Crapaud est édité dans la Série noire. Il est également auteur d’une vingtaine de pièces radiophoniques Le commissaire mène l’enquête jouées par François Perrier sur Europe 1.
À la fin des années 1969, il entreprend des études de psychologie et obtient un doctorat en 1974.(Wikipedia)
(*) Nochtans komt de leeftijd van de auteur eerder overeen met die van de vader, dan met die van Lucien, de jongen die centraal staat in de vertelling. Uiteindelijk denk ik dat de schrijver zich identificeert met de sociaal assistent Richard. (RDS)
dagelijks iets degelijks 