Het is al vijf jaar geleden dat Barry Norman in zijn slaap is overleden. In de jaren tachtig keek ik ontzettend veel naar de BBC. En twee namen komen in dan boven drijven. Terry Wogan stierf niet zo lang geleden, maar toch heb ik toen geen in memoriam geschreven. Ik heb daar nog altijd spijt van. Daarom wil ik dezelfde fout niet begaan bij Barry Norman, die ik bovendien nog méér apprecieerde dan Terry.
Ik lees nu b.v. ter gelegenheid van zijn overlijden dat hij weigerde Madonna te interviewen omdat die hem anderhalf uur had laten wachten. En dat hij ruzie kreeg met Robert de Niro omdat deze een vraag niet zinde. Dàt was dan het onderscheid tussen Barry Norman en Terry Wogan. Ook Terry Wogan had een uitgesproken mening (denk maar aan zijn hilarische bijdragen over het Eurovisie-Songfestival), maar als het erop aan kwam, durfde hij die wel eens met zijn tandpasta-glimlach opzij zetten en de vedette toch toelaten zijn of haar one man show op te voeren in zijn programma. Zo heb ik onlangs nog een interview gezien met Bette Davis, waarbij deze op een bepaald moment Terry onderbreekt en zegt: “Ik ben hier om mijn boek te promoten!” “Het is een autobiografie,” zegt Terry, “als we dus over je leven spreken, hebben we het ook over je boek.” “Het is géén autobiografie,” riposteert Davis, waarna ze gedurende een vijftal minuten een pure reclamespot maakt voor haar boek. Terry accepteert het als een boer met kiespijn, maar hij laat haar toch doen. Dat zou Barry Norman nooit hebben aanvaard. Daarom haal ik enkele citaten aan, die her en der reeds op mijn blog stonden.
Over “Rising sun”: “Een thriller die net zoals Jurassic Park handelt over een kleiner ras dat erin slaagt een groter ras uit te schakelen. Toch werd de politieke ondertoon van het boek van Michael Crichton erg afgezwakt in deze Hollywood-film van zowat de enige firma die nog niet in Japanse handen is…”
Over “Basic instinct”: “De film plaatst niet de lesbiennes als zodanig in een slecht daglicht, maar de vrouw in het algemeen. Neem nu de scène, waarin Sharon Stone voor haar ondervragers opzichtig haar benen kruist, terwijl ze geen slipje draagt. Dat wisten we al uit een vorige scène, als Paul Verhoeven daar dan ook nog eens gaat op inzoomen getuigt hij gewoon van slechte smaak.”
En over Sharon Stone zelf: “Het is niet dat ze niet kan acteren, hoor! Nee, dat is precies wat je haar heel de tijd ziet doen: acteren.”
Over Goldie Hawn: “At 47 she’s still looking cute, there should be a law against that! But I bet that somewhere in an attic a portrait of her is getting older every second.” (Op 47 ziet ze er nog altijd schattig uit, men zou zoiets moeten verbieden! Maar ik wed dat ergens op een zolder een portret van haar met de seconde ouder wordt. En nu maar hopen dat uw kennis van de wereldliteratuur ver genoeg reikt om het grapje ten volle te appreciëren!)
Over Juliette Binoche: “Het vrouwelijke equivalent van Gerard Depardieu.” (Over haar “mishandeling” van de Engelse taal. Het dient wel gezegd dat ze ondertussen veel vorderingen heeft gemaakt.)
Ik herinner me ook dat Barry Norman, nochtans het vleesgeworden evenbeeld van de Engelse terughoudendheid, Anthony Hopkins ooit nogal cru begroette met de vaststelling “dat hij acteur geworden was omdat hij niks anders kon”.
En tenslotte over “La vie sexuelle des Belges”: “Een film van anderhalf uur over La vie sexuelle des Belges? Wat doen ze dan die andere 89 minuten?” Maar hier moet ik hem toch even terecht wijzen. Ik ga hier nu niet beweren dat wij Belgen de grootste minnaars ter wereld zijn, maar als er 1 volk is dat op dat vlak beter zijn mond zou houden, dan zijn het toch wel de Engelsen zeker!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 