Eén van mijn absolute favoriete actrices was Anny Duperey, die vandaag 75 wordt.
Laat ik het maar meteen toegeven: het heeft weinig met haar acteertalent te maken (dat ze vast en zeker wel zal hebben), maar alles met haar goddelijk figuur. Ongetwijfeld “she turned gracefully old“, maar ik wil me haar toch het liefst blijven herinneren zoals op bijgevoegde foto, ergens uit de jaren zeventig. Vermoed ik. Want ik ben het niet zeker. Ik weet b.v. helemaal niet uit welke film hij komt en enig opzoekingswerk op het internet heeft mij enkel opgeleverd dat deze foto nergens is terug te vinden. Daarom wou ik hem zeker plaatsen, ook al heb ik zelf niets ernstigs te vertellen over deze actrice en heb ik bijgevoegde tekst dus gewoon ergens gestolen. Ik heb hem wel fameus ingekort, al had ik juist over de jaren zeventig en tachtig graag wat méér vernomen, tenslotte herinner ik me daarvan enkel haar optreden in “Les malheurs d’Alfred” van Pierre Richard uit 1972, in “Pas de problème” uit 1975, in “Un éléphant ça trompe énormement” uit 1976 (zie bovenstaande foto; de titel van de Hollywood-remake “The woman in red” zal wel bekender in de oren klinken) en in “Les compères” (1983). De sprong van twintig jaar die de tekst hier maakt, is m.a.w. niet van mijn hand.
Anny Duperey werd geboren op 28 juni 1947 in Rouen. Annie Legras, haar “echte naam”, is de oudste dochter van een jong stel; haar vader Lucien Legras was fotograaf en haar moeder Ginette zorgde voor haar en haar zeven en een half jaar jongere zusje Patricia. Al dit geluk werd op 6 november 1955 om 11.00 uur, op zijn kop gezet. Een verschrikkelijke tragedie zou het leven van Anny Duperey en haar geliefde zusje voor altijd traumatiseren. Hun ouders, toen dertig jaar oud, lieten twee weeskinderen achter van respectievelijk vijf maanden en acht jaar oud. Ze stierven nadat ze stikten door koolmonoxide in de badkamer van hun huis in de buitenwijken van Rouen. Anny Duperey voelde zich lang schuldig over hun dood, omdat ze ‘haar overleving op een bepaalde manier te danken had’ aan haar ongehoorzaamheid om zich in de badkamer te wassen omdat ze liever wat langer in bed was blijven liggen.
Na dit voor altijd onaanvaardbare vertrek werd de kleine Anny bij haar grootmoeder van vaderskant en haar tante ‘geplaatst’; en haar kleine zusje bij zijn grootouders van moederskant. Wat een schok voor Anny, ze ervoer “een tweede rouwproces” na het vroegtijdig overlijden van haar ouders. Ze zag dat een deel van zichzelf geamputeerd werd: ze was gescheiden van haar geliefde zusje, met wie ze een bepaalde band had.
Na de dood van haar ouders had Anny een soort ‘schild’ gevormd: haar zwarte sluier (de titel van haar roman, die in april 1992 werd uitgegeven door Éditions du Seuil en die een groot succes was bij het publiek) om haar gevoelens te kunnen verbergen als iemand haar over haar ouders aansprak. Ze leed in stilte.
Het kleine meisje groeide op en werd een tiener. Ze ging naar de Academie voor Schone Kunsten. Eindelijk een instelling die aan haar ambities voldeed: tekenen, theater, dans. Anny besloot om haar geluk te beproeven in Parijs en meer te investeren in comedy, met het vaste voornemen om naar het Conservatorium van Parijs te gaan. Uiteindelijk ging ze naar de prestigieuze Cours Simon en om haar opleiding te bekostigen, wordt ze model. Vanaf haar eerste jaar bij de instelling werd ze opgemerkt door Jean Meyer, die haar inhuurde bij het Théâtre Michel voor “De drie bruiloften van Mélanie”. Tegelijkertijd ontmoette ze veel mensen ‘uit het vak’, zoals Jean Mercure, die het Théâtre de la Ville oprichtte en leidde, en met wie ze bijna tien jaar samenwerkte. Haar veelgeprezen rol in “The Trojan War Will Not Take Place” leverde haar veel erkenning op van collega’s.
De filmrollen volgden elkaar in rap tempo op en ze werkte voor de grootste regisseurs: Jean-Luc Godard, Michel Deville, Alain Resnais. In de jaren zeventig toonde ze het publiek haar volledige potentieel, met name als danseres en theateractrice, in de musicalkomedie: “Attention vulnerable”, die ze “speelde” naast Bernard Giraudeau, die haar echtgenoot en de vader van haar kinderen zou worden.
In 1992 had Anny Duperey groot succes met de rol van Catherine Beaumond in de serie: “Une famille formidable” op TF1. Voor haar optreden samen met Bernard Le Coq kreeg ze ook een 7 d’Or. Op de set van een later seizoen van dezelfde serie ontmoette ze Cris Campion, die haar partner werd.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 