Hoe zou het nog zijn met… ? (47) Bea de Longie

De tweede bundel van Bea de Longie, « Chariot », bevat 21 korte, losbladig uitgegeven gedichten, die elk op zichzelf staan maar toch ook onderling voortdurend naar elkaar verwijzen. De titel, aldus leert ons de flaptekst, verwijst naar de zevende hoofdkaart van de Tarot, waar we de « Minnaar » van de zesde plaat terugvinden, iets ouder en gekroond om te tonen dat hij zijn ambivalentie overwon, zijn conflicten oploste. Dit kaartspel wordt dan voorgesteld als « evenzeer een voorwendsel als een verhaal over de zoektocht naar die chariot ».

De personages die achtereenvolgens aan het woord komen worden in het laatste gedicht toegesproken als « papieren ikjes altegaar », terwijl de dichteres zichzelf ervaart ais « veel kleine snippers dood ».
Voor Bea de Longie is het « ik » dus een zeer problematisch gegeven gebleven, dat ook niet doorheen de ontmoeting met de andere met zichzelf kan samenvallen.
Hoe bezwerend haar stem soms ook opklinkt, toch vertolkt Bea de Longie met deze tweede bundel niet de bezeten intensiteit die haar debuut tot een gebeurtenis maakte. Dit is des te merkwaardiger daar er in « Vrijspraak » heel wat langere gedichten voorkwamen : waar de dichteres er blijkbaar in slaagde in deze teksten de poëtische spanning aan te houden, is haar dat blijkbaar niet gelukt in deze korte gedichten. Een en ander lijkt erop te wijzen dat de Tarot als structuurelement eerder als Spielerei dan wel als dwingende noodzaak werd aangewend. Het dichterschap van de Longie schijnt een periode van crisis door te maken, hoewel de authenticiteit van haar talent ook hier voelbaar aanwezig blijft.

Referenties
Bea de Longie, Chariot, Uitgeverij Masereelfonds, Gent, 1982.
Jan Mestdagh in De Rode Vaan nr.24 van 1982.