Vandaag is het veertig jaar geleden dat The Rolling Stones optraden in het Feyenoordstadion…
Wij waren in Rotterdam. En « zij » ook, veronderstellen we, want zagen we daar niet iets bewegen, ginds waar normaal het andere doel in het Feijenoord-stadion van Rotterdam zou hebben gestaan ? De klank (net als de schitterende belichting — alleen jammer dat het overgrote deel van het concert bij zonlicht doorgaat… — nochtans geen kattepis) kwam in vlagen overgewaaid, ten overvloede bewijzend dat concerten in open lucht de helft van hun klank en dus hun waarde verliezen, vooral wanneer men noodgedwongen op een ongunstige plaats moet gaan zitten (wat voor zowat 90 % van de toeschouwers het geval is).
Maar goed, o.k., dat waren ze dan, de Stones. Een monument, niet omver te krijgen. Geen concert dus maar een historische gebeurtenis. De muziek speelt daarbij slechts de rol van aanbrenger. Voor massazang (Valeer Portier was nochtans niet aanwezig) of de kaarskensprocessie van Scherpenheuvel (tijdens « Miss you », wel ontroerend trouwens). Massahysterie kortom, maar wel vreedzaam. Geen incidenten. Woodstock 1969 revisited. De blote borsten ontbraken niet op het appèl en de spelende baby’s evenmin, alleen de even traditionele zwangere vrouwen waren niet te zien. Toch crisis ?
UB40 stuurde voor het voorprogramma gelukkig zijn kat, zodat George Thorogood de massa moest opwarmen. De zon deed dat echter beter dan hijzelf, Thorogood : goede rhythm & blues in cinema Vooruit misschien maar te zwak voor 50.000 man. Dat lag wel even anders met de J. Geils Band. Voor mijn part muzikaal de Stones evenwaardig.
Maar de trukendoos mocht pas open wanneer Jagger en zijn boys ten tonele verschenen (honderden ballonnetjes opgelaten : Olympische Spelen ?; Jagger in een soort van hijskraan boven het publiek; afsluiting met een schitterend vuurwerk op de tonen van Tsjaikovsky’s « Ouverture 1812 »). Over die boys gesproken: ik heb steeds gevonden dat er een gitarist teveel was bij de Stones (ik zal wel alleen staan met die mening maar ik waag het er toch op) zodat Ron Wood en Keith Richards elkaar een beetje in de weg liepen (zeker wanneer Jagger zelf ook nog meent gitaar te moeten spelen); bassist Bill Wyman stond zich zichtbaar te vervelen en drummer Charlie Watts kreeg een speciale ovatie van het publiek, mooie attentie voor z’n 41ste jaardag.
Voor de muziek zelf verwijs ik naar de pas verschenen live-elpee die een goede compilatie brengt van de beste nummers (mijn favorietjes : « Time is on my side » en « Start me up »). En, oh ja, tussen J.Geils en Stones werd onverwacht het Nederlands Danstheater (of zoiets) voor de leeuwen geworpen. Voor wie er mocht aan twijfelen : ze werden verscheurd. De kunst werd weer niet begrepen. Over naar de studio.
AND THE BAND PLAYED ON…
Op 12 december 1985 overleed toetsenist Ian Stewart, die altijd als “de zesde Rolling Stone” bekend stond. In de beginperiode maakte hij zoals gezegd daadwerkelijk deel uit van de groep, maar in 1963 werd hij door manager Andrew Loog Oldham ontslagen omdat hij niet bij het “ruige imago” van de groep paste. Toch zou Stewart de groep zijn hele leven lang trouw blijven. Stewart werd eerst vervangen door Billy Preston (die ook al “de vijfde Beatle” was geweest) en daarna door Chuck Lavell, die net als Preston nooit als officieel lid van The Stones zal worden opgevoerd.
Op 6 januari 1993 stapt Bill Wyman uit The Rolling Stones. Hij werd vervangen door Darryl Jones, maar ook hij wordt nooit als een officieel lid van The Stones ten tonele gevoerd.
In Amerika werden The Stones door Ahmet Ertegun onder contract genomen voor Atlantic Records. Dat zou uiteindelijk de man zijn dood betekenen. Op 83-jarige leeftijd woonde hij in oktober 2006 nog een concert van de groep bij in New York, maar hij kwam ten val en verzeilde in een coma, waaruit hij niet meer ontwaakte. Hij overleed twee maanden later.
Referentie
Ronny De Schepper, The Rolling Stones in Rotterdam, De Rode Vaan nr.24 van 1982
dagelijks iets degelijks 