De Ronde van Italië is nog niet halfweg of ze schuiven alweer een wedstrijd van lange adem onder de deur. Vijf jaar na de eerste editie is nu de tweede uitgave van de Elisabethwedstrijd voor cello bezig (ik dacht dat het om de vier jaar zou zijn, maar wellicht heeft corona daarmee te maken). Ik heb nog niet veel gehoord of gezien (alleen de eerste kandidaat met het tweede celloconcerto van Haydn), maar ik hou jullie alvast op de hoogte. Ondertussen blik ik even terug naar mijn commentaar over de eerste editie, die werd gewonnen door de Fransman Victor Julien-Laferrière.
Ik heb nog niets geschreven over de eerste Elisabethwedstrijd voor cello. Dat is niet toevallig. Ik dacht er immers eerst een grappig stukje over te schrijven met als thema de erotische fantasieën die gepaard gaan met vrouwelijke cellistes, zoals in “Taking off”, de film van Milos Forman uit 1971 (bovenstaande foto). Maar dan bedacht ik dat dit in deze politiek correcte tijden niet goed zou worden ontvangen. En kijk, ik heb me dan enkel maar beperkt tot dit fotootje en zelfs dat viel al op een koude steen! (Om mij te “straffen” zijn slechts twee van de twaalf finalisten van het vrouwelijke geslacht.) Daarna was de eerste halve finale die ik zag één van het avondconcert met het solo-recital. Dat daar een uittreksel uit de Bach-suites zou zitten, dat had ik wel verwacht, maar al de rest was overwegend hedendaags werk en, eerlijk gezegd, ik vond het vreselijk. Gelukkig heb ik dan gisteren de namiddagsessie gezien en kon ik toch een beetje wegdromen op de concerti van Haydn (weliswaar helaas zonder commentaar). Mede ook door het feit dat het orkest werd geleid door Frank Braley, de winnaar van de Elisabethwedstrijd voor piano in 1991.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Roland De Moor (1926-2004) was een Gentse musicus die cellist was in het Nationaal Orkest van België. Verder weet ik helemaal niets af van de man, maar ik zou er graag wat meer over vernemen. Dus info & fotomateriaal is altijd welkom. (En, waarom niet, ook audiomateriaal.)
LikeLike
Ik ben Els De Moor, de dochter van Roland De Moor, en ik zou graag als aandenken een audiofragment willen van een solo van mijn vader… Als iemand mij daarmee kan helpen mag je mij gerust contacteren via mijn emailadres: elsdemoor@telenet.be. Mvg, Els De Moor.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had beloofd af en toe nog eens iets te schrijven over deze wedstrijd en dit is dus een eerste reactie. Ik wil het namelijk eens hebben over het beperkte repertoire voor cello. Het is nu de morgen na de eerste finale, maar ikzelf zit nog volop in de halve finales, dus ik kan niet weten welke celloconcerti aan bod zijn gekomen maar de kans is heel groot dat dit van Dvorak erbij was. Twaalf van de 24 halve finalisten hadden dit immers als keuzeconcerto opgegeven. Theoretisch zou het dus zelfs kunnen betekenen dat we uitsluitend Dvorak zullen te horen krijgen! En dan mag ik me nog gelukkig prijzen, want als het niet Dvorak is, dan is het wellicht een werk uit de 20ste eeuw (Prokofiev, Sjostakovitsj…) en daar ben ik niet zo zot van.
Ik wil ook nog eens terugkomen op het verplichte Haydn-concerto in de halve finale. Dat komt natuurlijk omdat Mozart, die het plichtwerk is bij viool en piano, niet voor cello heeft geschreven. Geen nood, die Haydn-concerti zijn zeker even goed. Het probleem is alleen maar dat hij er slechts twee heeft geschreven. Dat betekent dus theoretisch dat we beide concerten twaalf keer te beluisteren krijgen! (Ik heb een boontje voor de kandidaten die meespelen met de “tutti” in het orkest, maar dat is een uiterst kleine minderheid, drie als ik het goed voor heb, want het leek wel alsof de regisseur dit wanhopig buiten beeld trachtte te houden!).
Verder is de afschaffing van een Bach-suite als plichtwerk vooral aan jurylid Roel Dieltiens te wijten, maar om nu plotseling helemaal géén Bach meer te horen? Is het daarom dat Pieter Wispelwey, waarover ik me vorige keer verwonderde dat hij deel uitmaakte van de jury, er nu niet meer bij is? Dan toch zijn mening herzien? (*) Bij de commentatoren voor Klara hoor ik gelukkig nog altijd een voorkeur voor de “historische” benadering van de Haydn-concerten, maar dat wil anderzijds dan weer niet zeggen dat die bij de kandidaten is terug te vinden. En oh ja, de dirigent is niet meer Frank Braley, maar de Armeniër Vahan Mardirossian.
(*) Toch niet. Op de finaleavond was hij te gast in de Canvas-studio en hij vond het zelfs jammer dat hij nu geen deel meer uitmaakte van de jury.
LikeLike
Wat ik me al een tijdje afvraag: als men nu besluit om voor de eerste beweging een eigen cadenza te spelen, is men dan “verplicht” om in de twee andere bewegingen ook voor een eigen cadenza te kiezen of mag men dan eventueel toch nog terugvallen op een bestaande? (*)
En nog iets: ik neem aan dat bij een wedstrijd als deze het aantal maten voor een cadenza vast ligt, maar zouden er in het verleden geen virtuozen geweest zijn die zo’n cadenza aangrijpen om eindeloos te improviseren? Ongetwijfeld zouden die er dan ook referenties aan andere werken durven in steken. Dat is in een “ernstige” wedstrijd uiteraard uit den boze, maar toch meende ik bij Rianna Anthony enkele noten uit “Yesterday” (Paul McCartney) te horen…
(*) Blijkbaar kan men voor elke beweging afzonderlijk een andere cadenza kiezen.
LikeLike