Tien jaar geleden stierf in Tokio de bassist Donald “Duck” Dunn, die op bijna alle legendarische soulplaten van het Stax-label uit de jaren zestig is te horen. Dunn was op tournee met zijn levenslange vriend gitarist Steve Cropper en de Australische soulzanger Guy Sebastian. Hij stierf op 70-jarige leeftijd aan een hartaanval tijdens zijn slaap. Aangezien Donald Dunn vaak met een pijp in de mond speelde, kan men stellen dat hij hier definitief de pijp aan Maarten gaf. Veel te jong allicht, maar toch een gedroomde dood voor een muzikant.
Donald Dunn werd geboren in Memphis, Tennessee, waar zich later ook de Stax-studio’s zouden vestigen. Hoe hij aan zijn bijnaam kwam is niet moeilijk te raden. Reeds als kleine jongen was hij bevriend met Steve Cropper. Samen reden ze bijvoorbeeld geïmproviseerde wielerwedstrijden. After Cropper began playing guitar with mutual friend Charlie Freeman, Dunn decided to pick up the bass guitar. Eventually, along with drummer Terry Johnson, the four became “The Royal Spades”. The Messick High School group picked up keyboardist Jerry “Smoochy” Smith, singer Ronnie Angel (also known as Stoots), and a budding young horn section in baritone saxophone player Don Nix, tenor saxophone player Charles “Packy” Axton, and trumpeter (and future co-founder of The Memphis Horns) Wayne Jackson. Satellite Records signed the band, who had a national hit with “Last Night” in 1961 under their new name “The Mar-Keys”.
Then Cropper and Dunn split up for a while. Donald left the Mar-Keys in 1962 to join Ben Branch’s big band, while Booker T and the M.G.’s were founded by Steve Cropper and Booker T. Jones in 1962; Al Jackson, Jr. served as the band’s drummer. The original bassist, on early hits such as “Green Onions”, was Lewie Steinberg; Dunn replaced him in 1964.
Van dan af speelde Duck Dunn op bijna alle platen die door het Stax-label werden opgenomen. Samen met Booker T and the M.G.’s ging hij ook op tournee met de belangrijkste Stax-vedetten, zoals Otis Redding en Sam and Dave. Uiteraard heb ik zo’n live-optreden nooit in levende lijve bijgewoond, maar ik heb ze wel aan het werk gezien op televisie en ik moet zeggen dat dit de beste live-concerten zijn die ik ooit heb gezien. Opvallend daarbij is dat Stax veel “zwartere” soul bracht dan het noordelijke Motown, dat zich vooral op de blanke markt oriënteerde. En dat dus terwijl Motown homogeen zwart was, terwijl Dunn en Cropper “bleekscheten” waren…
As an instrumental group, they continued to experiment with McLemore Avenue (their reworking of The Beatles’ Abbey Road) and on their final outing, 1971’s Melting Pot, which featured basslines that to this day serve as a source of inspiration for hip-hop artists.
In the 1970s, Jones and Cropper left Stax, but Dunn and Jackson stayed with the label. He worked with Elvis Presley on his 1973 RCA Album Raised On Rock, as well as Eric Clapton and Rod Stewart.
In 1978 werd hij samen met Cropper uitgenodigd om toe te treden tot The Blues Brothers, de band die na een succesvol optreden in het televisieprogramma Saturday Night Live werd geformeerd rond de acteurs John Belushi en Dan Aykroyd. Het leidde tot het album Briefcase Full of Blues in 1978 en een optreden in de film The Blues Brothers in 1980.
Op 13 juli 1985 speelde Donald mee met Eric Clapton + Band op het Live Aid concert in het JFK Stadium in Philadelphia. Die live sessie werd uitgezonden op radio en TV. De drie nummers die werden vertolkt waren: White Room, She’s Waiting en Layla. (*)
In 2007 kreeg Dunn samen met andere Booker T. & the M.G.’s-leden een Grammy Lifetime Achievement Award voor hun bijdragen in de popmuziek.
Ronny De Schepper
(*) Aldus Wikipedia. Ik kan me dit niet herinneren. Wat ik me wél heel duidelijk kan herinneren dat is dat Clapton die dag meespeelde met Dire Straits in Wembley (een volledig Dire Straits-programma, uitgezonderd Wonderful tonight). Aangezien Phil Collins de enige was die zowel in Wembley als in Philadelphia heeft gespeeld, moet ik dus vaststellen dat Wikipedia zich op dit punt vergist.
dagelijks iets degelijks 