Het achtste deeltje van de Scharnierreeks, “Laarzen” over fascisme en neofascisme, is veel beter dan “Tango en Terreur”. Meer zelfs, het is niet alleen een uitschieter in de reeks, op zichzelf is het één van de betere boekjes die verschijnen voor 14-plussers.
Misschien komt dat omdat het het werk is van een collectief (Paul Van Herck, Jan Van Calsteren en Wim Verbeke), zodat de kans eerder gering is dat de auteur begint te “freewheelen”.
Dat het boekje ideologisch ten zeerste geschikt is, hoeft nauwelijk een betoog. Pedagogisch staat het ook al zeer sterk (“… dat wil nog niet zeggen dat wij ze / dit is de fascisten, red. / dan moeten bekampen met de middelen die zij gebruiken. De VMO zou het wel graag hebben dat wij op hun provocaties ingingen… Nee Bert, onze sterkte zit in het geweldloze, in de solidariteit, in het verstandelijke en menselijke. Hun sterkte zit in hun laarzen, snap je?” pagina 35) en tot slot wordt het aantrekkelijk gebracht voor jongeren (het gaat tegelijk over verschillende standpunten tegenover voetbal spelen en met meisjes omgaan, vandaar dat het liefdesverhaaltje nu geen “schmalz” is).
Met het open einde kan ik ook vrede nemen want de plotse bekering van een VMO’er, met openlijke biecht, zoals op een bepaald moment wordt aangebracht, zou al te onwaarschijnlijk zijn. Nu is er stof voor discussie. De klas kan het verhaaltje als het ware zelf verder afmaken.
Tot slot weze nog gezegd dat het documentaire gedeelte zoals altijd in deze reeks van een zeer behoorlijk niveau is.
Referentie
Ronny De Schepper, Laarzen, De Rode Vaan nr.17 van 1982
dagelijks iets degelijks 