“Bedankt, John Vervoort!” Ik hoop dat jullie het cynisme meekrijgen, terwijl je dit leest. In de tijd dat we nog geabonneerd waren op Het Nieuwsblad, lieten mijn vrouw en ik onze keuze van boeken – en vooral dan thrillers – nogal afhangen van de mening van recensent John Vervoort. En zo heb ik mij destijds “Het kwalijke geheugen” van Marc Peirs aangeschaft. Volgens Vervoort zou dit immers een thriller zijn over… wielrennen (helaas heb ik de exacte formulering destijds niet gekopieerd). En zo ben ik er ingelazerd natuurlijk…
Marc Peirs (1966) is journalist bij de VRT. Sinds 2000 heeft hij Polen tientallen keren bezocht en talrijke reportages over het land gemaakt. In het najaar van 2015 leeft hij met zijn Poolse echtgenote en hun twee kinderen vier maanden lang in Polen als tijdelijk correspondent. Bij Houtekiet verscheen in 2015 dan ook Wisla Stories, het resultaat van een gezamenlijk project met fotograaf Peter de Bruyne.
En een jaar later verscheen bij Manteau dus Het kwalijke geheugen, de eerste krimi in een nieuwe reeks rond “de intelligente, empathische en vaak raadselachtige Gentse commissaris Victor Vansina. Hij krijgt hulp maar ook tegenkanting van zijn bloedmooie vriendin Lydia Blauw, die als journaliste vaak andere belangen dient dan het onderzoek. Gelukkig kan de commissaris terugvallen op een geolied speurdersteam met in de gelederen een dandyeske homo, een nerveuze allochtoon en een complexloze gescheiden vrouw.” Aldus de perstekst. Ik moet toegeven: Manteau zwijgt zedig over de zogenaamde wielercomponent. Het moet dus wel John Vervoort geweest zijn die dit extra in de verf heeft gezet. Met het gekende gevolg.
Let op, helemaal gelogen is het niet. Er komen wel degelijk wielrenners in beeld, maar die hebben helemaal niks met de moordzaak als zodanig te maken. En daarom ben ik een beetje pissed natuurlijk. Want die moord is weer van zo’n typisch vergezochte aard (met afgesneden vingers die letterlijk een richting aangeven) dat ik dergelijke lectuur het liefst aan mij voorbij laat gaan. En wat Greg Van Avermaet en Sep Vanmarcke in koerstenu in een café in Kluisbergen zitten te doen op een avond in november (p.62-63 en op p.90 en 213 zitten ze er opnieuw!) vraag ik me ook af. Ze zitten zich te bezuipen, zo blijkt. Heel waarheidsgetrouw lijkt me… En p.211 wordt het nog erger: dan blijken beide renners een centje bij te verdienen door amateurs door de Vlaamse Ardennen te loodsen. En als de hond van commissaris Vansina hun groepje dan bijna ten val brengt, waardoor er uiteraard enige commotie ontstaat, dan dreigt die ermee hun zuipfeesten bekend te maken. Jongens toch! Geen wonder dat beide renners helemaal geen rol speelden in de eerstvolgende Ronde Van Vlaanderen, die – althans volgens de auteur – gewonnen wordt door local boy Dries Devenyns vóór Fabian Cancellara en Tom Boonen (p.301). You wish! (Reële uitslag: winnaar Peter Sagan, inderdaad vóór Fabian Cancellara en… Sep Vanmarcke! Greg Van Avermaet was gevallen, maar zou het jaar daarop sportieve wraak nemen met een klinkende overwinning in Parijs-Roubaix.)
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 