Bobby Rydell (1942-2022)

Raymond Thielens meldt me dat gisteren de Amerikaanse zanger Bobby Rydell is gestorven aan een longontsteking, die niets met covid te maken had, zoals zijn officiële website zelf meedeelde. Ik ben Raymond daar erg dankbaar voor, want ik vrees dat zijn overlijden het nieuws niet zal halen…

Voor de jongeren onder jullie (en dan zijn zelfs vijftigers ook nog “jong”) zal het immers wellicht een onbekende naam zijn, maar “Rydell High”, de school uit “Grease”, kennen jullie misschien wel en deze benaming wou nu juist een eerbetoon zijn aan de voornaamste vertegenwoordiger van de zogenaamde “highschool rock”.

In 1998 berekende de Association of Music Industry Accountants dat 62 procent van de 1.133 artiesten die tussen 1958 en 1995 tot de Britse tophonderd doorstootten, na nauwelijks één jaar vergeten waren. In 1959 had zoiets een naam, men noemde dit de “Bobbies”…
In 1959 werd rock’n’roll immers “dood” verklaard. Buddy Holly was het écht, Elvis zat in het leger, Chuck Berry in de gevangenis, als hij niet zo verstandig geweest was met zijn nichtje te hùwen, zou Jerry Lee Lewis dat omwille van dezelfde feiten ook hebben gedaan en Little Richard sloot zichzelf in een vlaag van zinsverbijstering in een klooster op.
Jerry Lee Lewis: “Ze draaiden geen rock’n’roll meer op de radio. Presley was Frank Sinatra gaan nadoen en je kreeg zangers als Bobby Vee en Bobby Dee en Bobby Vinton… De echte rock’n’roll werd niet meer gedraaid. Toen ben ik country & western-platen gaan maken om toch op de radio te komen, een artiest heeft dat nodig. Maar op het podium ben ik blijven doen wat ik altijd al gedaan heb!”
Maar anderzijds had Danny van the Juniors wel gelijk als hij stelde dat “rock’n’roll is here to stay”, m.a.w. het ritme zelf was niet meer weg te denken. Men kon het echter wel polijsten en bijschaven tot het weer “beschaafd” werd. Dat is dan de zogenaamde “highschool rock”, die zich meer tot middelbare scholieren richtte dan tot werkende jeugd. Dit soort rock werd gezongen door mooie, maar oppervlakkige jongetjes, die meestal Bobby heten: Bobby Rydell (*), Bobby Vee, Bobby Vinton… Soms echter ook wel eens Fabian, Frankie Avalon of Tommy Sands (**). Waarom het allemaal Bobbies waren? Dat weet ik niet. Het is een “gewone” naam, o.k., maar Johnny is dat wellicht nog meer. Misschien wilde men naar de Bobby Soxers van Frank Sinatra verwijzen? (***)
De Bobbies werden vaak door dezelfde groep begeleid, namelijk The Robbs. Dat was toch het geval voor Bobby Vinton, Brian Hyland, Del Shannon en Gene Pitney. Deze laatste twee zijn individuen die uiteindelijk toch wel tot creatieve persoonlijkheden zijn uitgegroeid. Net als Bobby Goldsboro, die in de entourage van Roy Orbison werkte en later vooral als songschrijver furore zou maken, al was zijn grootste hit, “Honey”, nu juist niét van zijn hand (maar dan toch van Bobby Russell, om niet uit de toon te vallen).
Een ander songwritersduo Tommy Boyce en Bobby Hart was o.a. verantwoordelijk voor “Last train to Clarksville” en “Come a little bit closer” en bracht zelf “Alice Long” uit. Tommy Boyce benam zich in november 1994 het leven door zich met een revolver door het hoofd te schieten.
Bobby Vee’s muziekcarrière begon op The Day the Music Died. Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper waren bezig met de Winter Dance Party-tour en kwamen om tijdens een vliegtuigongeluk op 3 februari 1959. Hun volgende concert zou plaatsvinden in Moorhead, Minnesota. De toen 15-jarige Bobby Vee had een bandje, genaamd The Shadows (****), en boden zich aan als vervangers voor het geplande concert. Het optreden werd een groot succes en Vee werd gevraagd voor meerdere optredens waardoor Vee uiteindelijk bekend werd. Tot op heden treedt Bobby Vee op tijdens het Winter Dance Party-herdenkingsconcert. Hij wordt hierbij begeleid door de originele Crickets.
Vee’s eerste single was “Suzie Baby”, that nodded towards Buddy Holly’s “Peggy Sue”, uitgegeven in 1959, met op de keerzijde “Flyin’ high”, een pittige instrumental, waarop Bobby Vee zelf wellicht niet meespeelt. In de eerste helft van de jaren zestig scoorde hij vele hits waaronder: “Take Good Care of My Baby” (van Carol King), “Rubber Ball” en “The night has a thousand eyes” (beide van Gene Pitney) en “I just can’t help believing”, later gecovered door Elvis.
Alhoewel déze “Rubber Ball” dus niet mag worden verward met “Red Rubber Ball” dat door The Cyrkle werd opgenomen en later ook door Del Shannon en dat geschreven werd door Paul Simon, is het debuut van Simon toch ook te situeren in deze “Bobbies”-periode. Nadat hij in 1957 samen met zijn jeugdvriend Art Garfunkel onder de ridicule benaming Tom & Jerry de single “Hey schoolgirl” had opgenomen, probeerde hij het een jaar later solo met “It means a lot” onder de naam Jerry Landis. Daarna vormde hij echter opnieuw een team met Garfunkel, deze keer gewoon onder hun beider familienaam, en van dan af ging hij een totaal andere richting uit.
Oorspronkelijk rekende ik ook Bobby Darin tot de Bobbies, maar na de reactie van Bert Bossink (zie hieronder) heb ik hem toch maar opnieuw geschrapt. Vorig jaar zag ik echter op Vitaya “Beyond the sea”, een biopic van Kevin Spacey uit 2004 over het leven van zijn idool Bobby Darin. Aangezien Kevin zelf de rol van Bobby voor zijn rekening nam (inclusief de zang), kunnen we zonder meer stellen dat het een soort eerbetoon wil zijn, maar dat neemt niet weg dat Darin toch af en toe een heel klein beetje als een “Bobby” wordt voorgesteld. Vooral zijn relatie met Sandra Dee, de actrice die b.v. in “Grease” symbool staat voor wat men zowat de vrouwelijke tegenhanger van de “Bobbies” zou kunnen noemen, geeft daartoe aanleiding natuurlijk.
In Engeland was er ook een dergelijke beweging, maar – allicht niet toevallig – kan men hier beter over de Tommies spreken: Tommy Quickly, Tommy Steele enz. Ze waren wel agressiever dan hun Amerikaanse soortgenoten, wat o.m. uit hun familienaam mag blijken, die telkens een referentie vormde naar hun seksuele potentie (*****).
De conclusie van dit alles moet zijn dat de opvatting om de jaren zestig te laten beginnen met The Beatles en het begin van de decennium moedwillig te verwaarlozen zeer onrechtvaardig is. Hoe belangrijk we deze vier Liverpoedels ook vinden, men doet hiermee immers toch tal van artiesten onrecht aan. Naast de Bobbies is b.v. een verzameling van Phil Spector-producties een dringende noodzaak. Daarnaast zouden zeker ook een verzameling instrumentale groepen horen (Shadows, Tornadoes, Duane Eddy, surf-groepen…) en van meisjesgroepen en aanverwante singer-songwriters (Carol King, Neil Sedaka, Howard Greenfield, Cynthia Weill, Barry Mann…). Eigenaardig genoeg vind je van al deze aspecten een leuk tijdsbeeld op één kant (van de vier) van de filmsoundtrack voor “Quadrophenia” van The Who (Polydor) – met James Brown, The Kingsmen, Booker T., The Cascades, The Chiffons, The Ronettes en the Crystals. Ook The Tokens hadden hier nog kunnen bij staan met “The lion sleeps tonight”, de hit die ze scoorden drie jaar nadat de groep was opgericht door Neil Sedaka (******). Maar hoe dan ook, “rock’n’roll was certainly here to stay”…

Ronny De Schepper

(*) Echte naam Robert Louis Ridarelli. Begonnen als imitator van Louis Prima (Leo Blokhuis, Het Plaatjesboek, p.169).
(**) Ook Dean Reed, de latere Oost-Duitse protestzanger, behoorde daar eigenlijk toe.
(***) Maar als ze dan al zelf geen Bobby heetten: hun manager heette zo. In 1980 vertolkte Ray Sharkey (1953-1993) de rol van rockproducent Bob Marucci, de man die Frankie Avalon en Fabian lanceerde, in “The Idolmaker” van Taylor Hackford. Later zou Sharkey ook John Belushi vertolken in de biografie “Wired” (1989). Dat kwam goed uit, want net als Belushi zat Sharkey het grootste deel van de tijd onder de drugs.
(****) Uiteraard niet te verwarren met de gelijknamige Engelse groep, die op dat moment trouwens nog The Drifters heetten, wat dan weer tot verwarring leidde met de Amerikaanse soul- en doowop-groep met die naam. Maar het opmerkelijkste is nog dat weer door een andere Bobby, namelijk Bobby Zimmerman, later beter bekend als Bob Dylan, piano zou hebben gespeeld bij deze Shadows! Later zou Bobby Vee zijn groep omdopen tot The Strangers, waardoor hij nu weer in Antwerpen verwarring begon te zaaien!
(*****) Vooral manager Larry Parnes had er een handje van weg om artiestennamen te bedenken met seksuele connotaties: Billy Fury, Marty Wilde, Vince Eager, Georgie Fame, Duffy Power…
(******) Die op dat moment zelf reeds aan een solocarrière bouwde, nadat hij zijn carrière als klassieke pianist had opgegeven, tot grote ontgoocheling van niemand minder dan Arthur Rubinstein, die op dat moment zijn mentor was.