Lucien Bollaert wordt zeventig…

Lucien Bollaert viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. Ik ken hem vooral uit mijn studententijd, waar hij ten tijde van het optreden van onze popgroep Salade een soort van act opvoerde (zie foto). Een jaar later nodigde ik hem met zijn toneelgroep uit de Gentbrugse jeugdclub Esmoreit uit in onze eigen jeugdclub ’t Broebelke in Temse, waar hij “Vertikaal” bracht van Tone Brulin. Daarna gingen onze wegen uit elkaar, al heb ik hem in 1988 nog telefonisch geïnterviewd voor De Rode Vaan als redactiesecretaris van het tijdschrift “Vrede”. Dat was het laatste rechtstreekse contact dat ik met hem heb gehad tot ik hem op Facebook heb “herontdekt”…

Na dertig jaar zit « Vrede », het tijdschrift voor internationale politiek en vredesproblemen, in een nieuw kleedje. Om meer te weten te komen over het hoe en het waarom belden we naar redactiesecretaris Lucien Bollaert. We vroegen hem eerst en vooral of de dood van cartoonist Alfons Goossens (Goal), die tot nu toe steeds voor de voorpagina had getekend (letterlijk en figuurlijk), dit proces op een andere manier heeft verhaast?
Lucien Bollaert: Nee, dat heeft er niets mee te maken. Die wijziging was daarvoor reeds gepland, b.v. door de lay-out ter studie te geven aan een bureau. Daar hadden we dan weer enerzijds financiële redenen voor en anderzijds was er ook de gewijzigde politieke situatie.
— Laten we het eerst over het financiële aspect hebben…
L.B.: Met de nieuwe subsidiëring beschikken we over minder geld en daardoor zijn we overgeschakeld naar een tweemaandelijkse publicatie. In de praktijk betekent dat zes i.p.v. tien nummers, maar de abonnementsprijs is dan ook met honderd frank verminderd (500 i.p.v. 600fr). Bovendien telt elk nummer nu vier tot acht bladzijden meer dan vroeger.
— Je sprak ook van een gewijzigde politieke situatie ?
L.B.: Ja, de jongste jaren is het zo dat de vredesbeweging eerder nood heeft aan degelijke achtergrondinformatie en door over te schakelen naar een tweemaandelijks verschijnen zullen we daar uiteraard beter op kunnen inspelen. Op korte termijn zal de vredesbeweging immers een beetje een neergang kennen en daarom denken wij dat het noodzakelijk is dat de mensen die zich jarenlang hebben ingezet voor de verwijdering van de kruisraketten uit ons land, betere argumenten krijgen aangereikt door dieper op de vredesproblematiek in te gaan.
— Kun je aan de hand van het eerste nummer in de nieuwe vormgeving even uitleggen hoe je dat nu concreet gaat verwezenlijken ?
L.B.: Laten we beginnen met wat nog altijd hetzelfde is en dat is dan ons fameuze « tweeluik », d.w.z. enerzijds de polemologische problemen (bewapening/ontwapening) en anderzijds de internationale toestand. Vroeger brachten we echter in elk nummer slechts één dossier, nu willen we voor elk van die luiken een dossier publiceren. Rond die dossiers willen we dan ook een aantal andere, kortere artikels brengen die echter wel daarmee verband houden. In het eerste nummer hebben we het b.v. vooral over Europa, waarin zowel het I.N.F.-akkoord aan bod komt als het hete hangijzer van dit moment, namelijk het conventionele evenwicht. Deze werkwijze is ook gemakkelijker voor onze medewerkers want momenteel is het nog altijd zo dat deze mensen dat allemaal vrijwillig doen en nu kunnen zij dus langer aan een artikel werken en bijgevolg grondiger op de problematiek ingaan.
— « Vrede » is dertig jaar geleden ontstaan, dat was in volle koude oorlog…
L.B.: Inderdaad en in die zin was het eigenlijk een unicum. En, ere wie ere toekomt, het is dankzij de inspanningen van André De Smet, die nu nog altijd hoofdredacteur is, dat het blad steeds is blijven verschijnen. Momenteel werkt er wel een hele ploeg rond hem, maar het is nog altijd André die het belangrijkste werk doet.
— Welke taak ligt er in 1988 en de daaropvolgende jaren weggelegd voor een blad als « Vrede » ?
L.B.: Onze voornaamste opgave blijft die achtergrondinformatie. Dus nieuws brengen dat niet dagelijks de voorpagina’s haalt, of zelfs helemaal niet in de krant geraakt. Wij willen nagaan wat er achter de feiten schuilgaat, de achtergronden van conflicten blootleggen en die (en dat is dan onze politieke lijn) verduidelijken en in verband brengen met de klassenstrijd, zowel op nationaal als op internationaal vlak. Gezien onze internationale contacten zijn wij daarnaast trouwens ook een blad dat acties ondersteunt. Ik denk b.v. op dit moment aan wat er met de Palestijnen in Israël gebeurt.
— Wil dat dan ook zeggen dat « Vrede » een partijgebonden blad is ?
L.B.: Vast en zeker niet. We willen gewoon degelijke informatie brengen over de internationale politiek en de bewapeningsproblematiek en dat doen wij vanuit verschillende hoeken. Bij onze medewerkers vindt men mensen zowel uit de katholieke als uit de socialistische zuil, zelfs uit Vlaams-nationale hoek evenals van communistische zijde. Ik denk aan Robert De Gendt, Rik Coolsaet, Ignaas Lindemaas enz., allemaal mensen die graag voor « Vrede » schrijven omdat het toch iets heeft opgebouwd en een kwaliteitsblad is.
Voilà. Beter hadden we het zelf niet kunnen zeggen. Zoals vermeld kost een abonnement 500 fr, storten op rek.nr. 000-0956015-80 van Vrede vzw, 9000 Gent.

Referentie
Jan Draad, Lucien Bollaert aan het lijntje, De Rode Vaan nr.6 van 1988