Ernie Pyle (1900-1945)

Alhoewel mijn vrouw niet mijn “willekeurige woordgenerator” gebruikt, heeft ze toch ook zo’n systeem en zo is ze nu bij een merkwaardig boekje terecht gekomen: “Here is your war” van de Amerikaanse oorlogscorrespondent Ernie Pyle, uitgegeven in zo’n speciale reeks voor frontsoldaten. Pyle zou trouwens niet lang daarna aan het front sterven. Gewoonlijk geven wij onze lectuur aan elkaar door, maar het lijkt mij twijfelachtig dat ik dit eigenaardige werkje ga lezen. Toch ben ik een en ander gaan opzoeken over hem op Wikipedia, ook al omdat uit het boekje een knipsel uit een weekblad (“Ons Land”?) viel, dat ik hieronder ook heb afgedrukt.

Ernest (Ernie) Taylor Pyle werd geboren op 3 augustus 1900 op een boerderij in Indiana. Het boerenleven trok hem echter niet aan en hij liet zich inschrijven aan de Universiteit van Indiana in Bloomington. Hij verliet de universiteit in 1923, net voor het behalen van een graad in de journalistiek, om een baan als verslaggever bij de LaPorte Herald aan te nemen. Een paar maanden later kreeg hij een aanbod van het Washington Daily News om toe te treden tot hun staf. Hij nam de job aan omwille van de hogere verloning (ongeveer twee euro per week).

Ernie ontmoette Geraldine “Jerry” Siebolds, een persoon die actief was in de regering van Minnesota, terwijl hij in Washington tewerkgesteld was. Hun verhouding en vroege huwelijk zijn in nevelen gehuld, maar uit correspondentie blijkt dat Pyle al snel besefte dat Geraldine ernstige problemen had. Ze had last van een bipolaire stoornis en was alcoholist. Ze begonnen een turbulente relatie. Ernie beschreef Geraldine als “wanhopig in zichzelf gekeerd sinds de dag dat ze geboren werd.” Zij hield ervan om woorden te manipuleren, net als Pyle, waardoor ze hem inspireerde. Vrienden van hem beweren dat ze enkele columns schreef die hem toebehoorden.

Ze trouwden op 25 juli 1925 en na de ceremonie gingen ze gewoon opnieuw aan het werk. Tot zijn dood bleef Pyle worstelen met de ziekte van zijn vrouw. In 1935 reisde hij samen met Geraldine doorheen het hele land. Ze schreven columns en hij hoopte dat ze een oplossing konden vinden voor de “demonen” die haar beheersten. Vaak reden ze zwijgzaam rond en ze boekten meestal een aparte kamer op hotel. Eind 1930 werd Pyle zich ervan bewust dat hun huwelijk zich op de rand van de afgrond bevond. Hij wist echter niet hoe hij deze problemen kon oplossen. Toen Ernie naar Londen ging om verslag uit te brengen over de London Blitz, mocht Geraldine zich installeren in een nieuw huis in Albuquerque, New Mexico. Toch bleef hun huwelijk niet probleemloos.

Time Magazine merkte op 27 april 1942, dat columnist Ernie Pyle gescheiden was van Geraldine Siebolds in Albuquerque op 14 april 1942. Pyle hoopte dat Geraldine door de echtscheiding in behandeling zou gaan. Voordat hij naar Afrika vertrok, stelde hij aan Geraldine een vriend voor die zij kon “gebruiken” om te hertrouwen wanneer ze het gevoel had dat ze aan het herstellen was. Op 10 maart 1943, terwijl nog steeds in Afrika verbleef, kreeg hij te horen dat ze was hertrouwd, en dit met zijn vriend.

In 1942 had hij zich bij de geallieerde troepen gevoegd die in Noord-Afrika vochten. Vervolgens reisde hij in 1944 mee naar Sicilië en het vasteland van Italië, met name in Anzio waar ze een bruggenhoofd van een paar vierkante kilometer veroverden. Ze kwamen echter geen stap verder. ‘Je voelt je ongeveer als een kleiduif in een schiettent’, schreef hij vanuit Anzio . Hier ontsnapte de magere (hij woog 50 kg) aan bloedarmoede lijdende Pyle ternauwernood aan de dood, toen een granaat zijn kamer in het huis waar hij zijn intrek had genomen om te schrijven, volledig verwoestte. De columns die hij schreef over deze ervaringen werden o.m. in het boek Here is Your War opgenomen. Hij trok mee met de Amerikaanse troepen die in geallieerd verband in Noord-Afrika vochten en vervolgens via Sicilië het vasteland van Europa bereikten.

Hij was altijd in de voorste linies aan het front te vinden. Zo was hij ook aanwezig bij de invasie in Normandië en werd ten slotte gedetacheerd in het gebied van de Grote Oceaan waar hij tijdens de belegering van Okinawa werd hij op het nabijgelegen Iejima door een Japanse kogel in de slaap getroffen en was op slag dood. Toen hij sneuvelde, droeg hij een paar losse notities bij zich. Ze waren bedoeld voor de column die hij op de dag van de Duitse capitulatie had willen publiceren. Eentje luidde: “Diegenen die stierven, willen geen molensteen van verdriet om onze nek worden. Maar er zijn velen onder de levenden in wier hersens voor eeuwig het onnatuurlijke beeld is gebrand van koude, dode mannen die over de heuvels verspreid liggen, en in de greppels langs hoge heggen en omheiningen, over de hele wereld.”

Oorlogsfotograaf Alexander Roberts heeft een foto genomen van Ernie Pyle kort nadat hij geraakt werd door de Japanse sluipschutter op 18 april 1945. De foto toont aan dat Pyle legerkledij, laarzen en een helm draagt. Hij ligt op zijn rug en houdt een militaire pet vast tussen zijn gevouwen handen. Er komt een straaltje bloed uit de hoek van zijn mond, verder lijkt het of hij rustig ligt te slapen.

Hoewel Lee Miller, Pyle’s eerste biograaf en archivaris, geloofde dat de foto nooit gepubliceerd zou worden, bleek dat hij jaren later toch tweemaal is verschenen. Dat is voor het Wikipedia-mannetje blijkbaar voldoende om dat dan ook maar te doen, maar ikzelf vind dit van weinig respect getuigen.

Ernie Pyle was de auteur van vijf boeken, allemaal gebaseerd op zijn columns. Here Is Your War (New York: Henry Holt, 1943) werd ook gepubliceerd in het Nederlands: Zo was de mens (Den Haag: Zuid-Hollandse uitgeverij, 1948). Een verkorte versie diende als basis voor een Italiaanse film over Pyle’s leven: La Storia del Soldato Joe (Rome: Cosmopolita, 1945).

De kracht, bekendheid en roem van Pyle waren gelegen in het feit dat hij meetrok op alle gevaarlijke missies in de frontlinie en schreef voor het thuisfront alsof hij een persoonlijke brief schreef aan degenen van wie een zoon of echtgenoot in de oorlog meevocht. Hij maakte talloze vrienden onder de soldaten waarvan hij de namen in zijn verslagen opnam. Het gevolg was dat de manschappen waarbij hij gelegerd was moeite deden om in zijn verslagen genoemd te worden, dit ook om het thuisfront te laten weten hoe het hen verging. Daaronder waren ook heel wat officieren en generaals. (Wikipedia)