Martine Carol (1920-1967)

Het is vandaag al 55 jaar geleden dat de Franse actrice Martine Carol is overleden.

Ze werd geboren in Saint-Mandé op 16 mei 1920 als Marie-Louise (Maryse) Mourer. In 1943 debuteert ze in LA FERME AUX LOUPS (Richard Pottier). Het is haar tegenspeler François Périer die haar artiestennaam bedenkt als eerbetoon aan Carole Lombard.
Ze vraagt acteurslessen aan René Simon maar deze weigert: “Men zal naar je kijken, men zal niet naar je luisteren.” Toch blijft ze geobsedeerd door haar uiterlijk: ze laat zich zelfs door de legendarische Dr.Claoué een nieuwe neus aanmeten (“Le nez Claoué, le nez chic de la vraie Parisienne“) om beter op haar idool Lana Turner te lijken.
Datzelfde jaar nog draait ze LES DEMONS DE L’AUBE, waarin ze kennismaakt met Georges Marchal, waarmee ze denkt te kunnen trouwen. Hij denkt daar anders over. Ze poogt zich te verdrinken in de Seine. De “mythe” Martine Carol is geboren. Ze speelt op dat moment in “La route au tabac” (in het theater) en na de “onthullende” foto’s van haar opvissen uit de Seine loopt het daar storm.
En alsof dat nog niet genoeg is, ontvoert de gangster Pierrot le Fou haar, probeert haar te verkrachten in het Bois de Boulogne en stuurt haar nadien bloemen en… biefstukken (’t is tenslotte oorlog, nietwaar) om zich te verontschuldigen.
Na de bevrijding wordt ze (bijna letterlijk) in een gouden kooi gevangen gehouden door John Ringling North van het Barnum Circus. Ze ontsnapt “naakt onder haar roze vison” en houdt aan haar Amerikaans avontuur alleen maar een geblondeerd kapsel over, zodat ze nog meer lijkt op Lana Turner.
Na LES AMANTS DE VERONE (André Cayatte) huwt ze in 1949 met Steve Crane (de vroegere man van Lana Turner!), bijgenaamd “Mister Gigolo”. Ze verliest een kind als ze een waterski-ongeval heeft wanneer ze het huwelijk van Rita Hayworth en Aga Kahn “van ver” wil zien, aangezien ze niet werd uitgenodigd.
In 1950 krijgt ze voor CAROLINE CHERIE van Richard Pottier (bovenstaande foto) de titelrol door de auteur Cecil Saint-Laurent (Jacques Laurent) het hoofd op hol te brengen. Ze speelt erin een naaktscène, zes jaar vóór Brigitte Bardot
Howard Hughes nodigt haar uit naar de VS, maar als het blijkt dat het enkel om met haar te neuken is, keert ze terug. Om in 1952 ADORABLES CREATURES te draaien. Een jaar later trouwt ze met de regisseur van de film, Christian-Jacque (echte naam: Christian Maudet). Hij bedacht zijn vrouw met glansrollen die van haar een sekssymbool van de jaren vijftig maakten. Zo was ze te bewonderen als Lucrezia Borgia (foto onderaan) in Lucrèce Borgia (1953) en als Madame du Barry in Madame du Barry (1954), twee succesvolle historische drama’s. Een jaar later zette ze nog een titelrol neer in het op de gelijknamige roman van Zola gebaseerde literair drama Nana waarin ze als vulgaire snol een reeks mannen te gronde richt.
In LOLA MONTES (Max Ophüls, 1955) doet ze zelf de trapeze-nummers en in NATHALIE (Christian-Jacque) doet ze zelf de judo-scènes, maar ze bezeert zich en geraakt op die manier verslaafd aan morfine.
Daarna volgen LES CARNETS DU MAJOR THOMPSON, SCANDALE A MILAN en ACTION OF THE TIGER. In 1957 speelt ze de hoofdrol in LE PASSAGER CLANDESTIN (Ralph Habib). Tijdens het draaien op Tahiti ontmoet ze Dr.Rouveix.
Op het filmfestival van Cannes van 1958 maakt ze bekend dat ze zal scheiden van Christian-Jacque. Deze hoort het voor het eerst op de radio… Hij zou nog leven tot juli 1994, wanneer hij in Parijs op 89-jarige leeftijd aan een hartaanval sterft.
Na in 1959 AUSTERLITZ (Abel Gance) te hebben gedraaid, huwt ze met Dr.Rouveix wat een negatieve invloed heeft op haar carrière, zeker omdat ze tegelijk in het verweer wordt gedrongen door Brigitte Bardot. Haar drank- en drugprobleem wordt groter.
In 1961 “vlucht” ze (weg van haar man) naar Tahiti, waarop in 1962 de echtscheiding volgt. In 1966 huwt ze met Mike Eland, die de producer zal worden van L’ENFER EST VIDE, haar laatste film, want op 6 februari 1967, acht maanden na haar huwelijk, sterft ze aan een hartaanval in een te warm bad in een hotelkamer in Monte-Carlo. Of was het dan toch zelfmoord…?

Ronny De Schepper