Het zal morgen al 115 jaar geleden zijn dat de eerste officieuze bergkoning uit de Ronde van Frankrijk zich verhing uit liefdesverdriet.
René Pottier deed in 1905 voor het eerst mee met de Tour de France. Op dat moment stonden er al een overwinning in Parijs-Roubaix en een aanval op het werelduurrecord op zijn naam. Dat jaar, in de derde Tour, waren er voor het eerst serieuze beklimmingen opgenomen in het parcours. Pottier viel aan in de tweede etappe op de hoogste berg van dat jaar, de Ballon d’Alsace (1247 m). Hij werd tweede in de etappe en leider in het algemeen klassement. Vanwege een botsing met een fan, waarbij hij zijn enkel verstuikte moest hij echter de volgende etappe opgeven.
In 1906 was hij terug in de Tour. In de etappe naar Nancy was Pottier zo sterk dat hij er na vijf lekke banden (het strooien van spijkers op de weg door fans en toeschouwers was toentertijd veelvoorkomend) en 25 km op de velg rijden niet alleen in slaagde het halve uur goed te maken dat hem van de koplopers scheidde, maar zelfs de etappe nog won. Op de Ballon d’Alsace viel hij opnieuw aan, en won opnieuw de etappe. Zijn overmacht in de bergen was zo groot dat hij in de etappe naar Nice rustig een wijntje ging drinken in een café en wachtte op zijn achtervolgers, die al op een uur achterstand zaten. Dankzij zijn klimcapaciteiten won hij gemakkelijk in deze Tour, die duidelijk meer beklimmingen had dan de vorige.
Een half jaar later, in januari 1907, was Pottier echter zo ontgoocheld toen zijn geliefde aan een andere man de voorkeur gaf, dat hij zelfmoord pleegde door verhanging. Een jaar later werd op de Ballon d’Alsace een monument voor hem opgericht. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 