Morgen is het al 65 jaar geleden dat de Gentse actrice Martine Jonckheere werd geboren (foto YouTube).
In de jaren tachtig ben ik eens een avond met haar op de zwier geweest, eerst in de Vooruit, nadien in Studio Skoop, met nog een actrice erbij, waarvan ik me herinner dat ze Marijke heette: zou dat Marijke Pinoy – toen nog onbekend – kunnen zijn geweest? Hieruit is op z’n minst één leuke anekdote te puren, maar ze is helaas niet voor publicatie vatbaar. Overigens, een tiental jaren later kwam ik Martine nog eens tegen in zo een centrum waar bedrijven zich plegen terug te trekken “om te brainstormen”. Zij was daar uiteraard om andere (mij onbekende) redenen, maar het voornaamste is dat zij mij niet eens meer herkende. Ik vrees dat ze op die bewuste avond in de jaren tachtig wat te veel op had…
Misschien had ze wat te vieren, want in 1987 schreef ik nog met lof over haar:
In « Meeuwen» van de jonge Fransman Daniel Besnehard in Arca is humor volledig afwezig, vandaar misschien dat de relativering ontbreekt die het hoogdravende wat draaglijker zou maken. Want voor de rest zijn er nogal wat parallellen met het voorgaande stuk (*). Oorspronkelijk was « Les Passagères » immers een aanklacht tegen stalinistisch Rusland. Twee vrouwen ontmoeten elkaar op een boot en gradueel zal blijken dat zij allebei het slachtoffer zijn van allerlei verdrukkende maatregelen. Ook zij gaan zeker nog niet « naar huis ». Regisseur Jappe Claes was echter niet geïnteresseerd in een specifieke aanklacht tegen het stalinisme, hij ontdeed dus de tekst van alle expliciete verwijzingen naar de Sovjet-Unie en voegde er integendeel stukken uit « De meeuw » van Tsjechov aan toe, op basis van een klein fragment dat Besnehard er zelf in had verwerkt (en wat, nota bene, paradoxaal genoeg de tekst toch weer opnieuw zeer uitdrukkelijk naar Rusland doet verwijzen). Op die manier krijgen we ook hier dus een poëtische aanklacht tegen verdrukkende structuren in het algemeen.
Maar, zoals gezegd, het wérkt niet. En dat ligt niet aan het spel van de twee actrices, de zusjes Jonckheere. Martine, die tot nu toe al te zeer in de schaduw van haar zus Carmen was gebleven, ontpopt zich immers tot een verrassend goede speelster, terwijl Carmen zelf enkel in de laatste vijf minuten zich even mag laten gaan. En dat pakkend moment maakt juist veel goed. Maar toch niet de iets te lange verveling die eraan voorafgaat. Jammer.
Na de dood van haar zus brak Martine door als Marie-Rose in de VTM-soap “Familie”, een rol die haar was aangeboden op aanraden van Karel Deruwe, die in de serie haar echtgenoot vertolkt (later zou het met Deruwe tot een klinkende ruzie komen over haar aandeel in zijn – achteraf zou blijken: tijdelijk – ontslag). Van dan af stond ze zo vaak in de roddelbladen dat haar privé-leven voor iedereen te kijk stond. In een interview verklaarde ze b.v. dat ze oorspronkelijk alleen maar van klassieke muziek hield, behalve dan van één nummertje van Once More en dat bleek achteraf toch wel door haar partner Filip Moortgat te zijn geschreven zeker! (Later maakte hij deel uit van de groep van Arno en die van Jo Lemaire.)
(*) “Schemerstad” van de Vieze Gasten, de titel van de recensie slaat eerder dààrop…
Referentie
Ronny De Schepper, En we gaan nog niet naar huis, De Rode Vaan nr.21 van 1987
dagelijks iets degelijks 