Het zal morgen al dertig jaar geleden zijn dat Guido Claus, de twee jaar jongere broer van Hugo, is overleden…
Guido is vooral bekend als uitbater van de ‘Hotsy Totsy Jazz Club’ in Gent. Het verhaal van de Hotsy Totsy start in 1973, het jaar waarin zijn jongste broer Johan Claus (1938-2009) het pand, op dat moment een winkel van Duizend Vuren, gelegen op de hoek van de Hoogstraat met de Oude Houtlei, inricht en decoreert met voor ogen de gelijknamige ‘Hotsy Totsy Club’ van Al Capone uit het Chicago van de jaren dertig. In datzelfde jaar nog laat hij de exploitatie over aan broer Guido die er zijn levenswerk van maakt.
Het unieke interieur, de gezelligheid en de persoonlijkheden van Guido en levensgezellin Motte geven het artiestencafé een renommé tot ver buiten de grenzen. Ook broer Hugo Claus en vele anderen, zijn er graag geziene gasten, die er geregeld een kaartje komen leggen. Van Hugo Claus hangt buiten aan de zijmuur van de Oude Houtlei trouwens een lofgedicht op Guido Claus en op de ‘Hotsy Totsy’, genaamd ‘Achter deze gevel hier’.
De ‘Hotsy Totsy’ is als authentiek Gentse artiestencafé ruim 30 jaar een begrip in Gent en is nog steeds een pleisterplaats voor iedereen die geïnteresseerd is in kunst en cultuur.
Op 17 maart 1983, stelde Hugo Claus in de club zijn lang verbeide magnum opus Het verdriet van België voor aan pers en publiek, maar ook Miek & Roel stelden er ooit één van hun elpees voor. Laura Gemser, vooral bekend als “Black Emmanuelle”, bracht er een bezoek, net op het moment dat de blanke Emmanuelle (Sylvia Kristel dus) er ook was, samen met haar toenmalige minnaar Hugo Claus. Ikzelf heb er ook enkele interviews gedaan. Met Jan Decleir b.v., maar ook met Guido zelf, samen met Freddy De Kerpel. Dat interview ging uiteraard over boksen, want Guido was een groot boksfanaat en -kenner, die destijds nog boksverslagen heeft geschreven voor “Vooruit”. Voor hem was het duidelijk waarom boksfilms wel in de gratie van het vrouwelijke publiek vallen: “Boksers worden geadoreerd door vrouwen. Daar kan Freddy van meepraten. En ze hoeven nog niet eens zo schoon te zijn als Freddy, ‘t mag zelfs ‘ne lelijkaard zijn die een beetje ‘gemarkeerd’ is, vrouwen zijn daar gek op. En dat is geen cafépraat, hé. Ik heb ontzettend veel wedstrijden gezien en ik had mijn ogen niet in mijn zak zitten. Trouwens, dat is ook erg begrijpelijk, enerzijds is er die bewondering voor de overwinnaar, anderzijds is er de verliezer die moet bemoederd worden. Jaja, neem maar van mij aan: vooral vlak na een kamp oefenen boksers een enorme aantrekkingskracht uit op het vrouwelijke geslacht. Er bestaan tal van verhalen van boksers die je na een wedstrijd niet meer kunt terugvinden. Die zijn als het ware ‘ontvoerd’ door een of andere vrouw.”
“Een tijdje geleden is hier bij mij nog een bokser in het café geweest. Hij was met een hele bus uit Amsterdam gekomen. Hij was van de Zeedijk, je weet wel de verzamelplaats van pooiers en zo. En die vertelde een verhaal over een vriendin van mij, nochtans een eerbare dame, die zodanig onder de indruk was van hem, tijdens een wedstrijd die hij nota bene heeft verloren, dat hij een paar dagen bij haar is blijven logeren.”
Van 1986 tot 1991 vormde Guido Claus met Jan Albert De Bruyne (alias ‘Prof. Arnoldus Goedbier’) het muzikaal straattheater-duo ‘Twee Wezen’, speelde hij in de toneelbewerking van “Lijmen & Het been” (naar Willem Elsschot) in het NTG (september 1986) en vertolkte tevens een tiental rolletjes in films, onder meer in: ‘De Loteling’ (1973), ‘Vrijdag’ (1981) en ‘Hector’ (1987).
In november 1991 overleed Guido Claus plotseling. Motte heeft daarna nog met Patrick De Grave als de nieuwe patron de zaak gerund en met succes, tot ze ging werken voor de mensen van de Geus van Gent. Patrick De Grave heeft de zaak verder geleid tot 2007 en sindsdien laat hij de zaak runnen door Lara Haeck. (Wikipedia)
Referentie
Ronny De Schepper, Boksfilms: omdat vrouwen er dol op zijn, Film juni 2002
dagelijks iets degelijks 