Vandaag viert Lance Armstrong zijn vijftigste verjaardag, maar ook… operazangeres Anna Netrebko. In 2008 schreef ik het volgende stukje over een recital van haar, samen met tenor Rolando Villazon, waarmee ze in die tijd heel vaak te zien was (zie ook bovenstaande foto), zodanig zelfs dat ik op een bepaald moment veronderstelde dat ze ermee was getrouwd…
Vlak voor zijn dood draaide mijn vader nog slechts één CD en hij bekeek steeds dezelfde video. Zo ver is het met mij nog niet gekomen, maar ik merk toch ook dat, naarmate ik ouder word, ik steeds meer teruggrijp naar zaken die ik al kén en waarvan ik zeker ben dat ik ervan zal houden. Ik ben m.a.w. al lang geen “ontdekker” meer. Daarom ben ik ook geen voorstander van de huidige trend om steeds op zoek te gaan naar een “afwijkende” programmatie. Neem nu het recital dat Anna Netrebko en Rolando Villazón precies een jaar geleden hebben gegeven in Parijs (nota bene begeleid door het Nationaal Orkest van België, o.l.v. Emmanuel Villaume). Van een paar, dat Roberto Alagna en Angela Gheorghiu van de troon dreigt te stoten (vooral Alagna heeft de laatste tijd veel van zijn pluimen verloren), verwacht je toch de “greatest hits” van het repertoire, nietwaar? Maar tot mijn stomme verbazing kreeg ik vorige week op La Deux vooral Franse opera voorgeschoteld. Russen hebben nogal eens de neiging om dat Frans dan te radbraken, maar dat viel bij Netrebko nogal mee. Nee, het was Villazón die een heel komisch taaltje hanteerde. Toen ik na een plaspauze terugkeerde, verstond ik zelfs helemààl niet meer wat hij aan het zingen was. Maar dan bleek dat hij naar Russisch had overgeschakeld. Daarna zong hij met Netrebko zelfs nog een duet in die taal. Nu, ik neem aan dat zij hem hierbij wel zal geholpen hebben, maar soms had ik toch de indruk dat ze nauwelijks een slappe lach kon onderdrukken. Enfin, vanavond krijgen we om kwart voor elf het tweede deel van dit optreden te zien en hopelijk (en waarschijnlijk) zullen ze wel een finale brengen, waarin de meeste operaliefhebbers hun favorieten zullen terugvinden. Als ze dan van de weeromstuit maar alweer niet eindigen met de Brindisi uit “La Traviata”. Want dàt is dan weer een brug te ver. Dat is meer voor mensen als mijn vader… ;-)
Jo Vetters schreef op 8 februari 2009 een bijdrage over Lucia di Lammermoor vanuit de Met die in de cinema Decascoop was te zien: “Het is wel degelijk live, omdat het telkens gaat over de matinée-voorstellingen die in de Met om 1 P.M. beginnen, wat overeen komt met in België 19 uur. Er is daar trouwens nog een andere voorstelling ’s avonds, dat was ook gisteren het geval. Dat er een lichte vertraging in het weergeven hier is kan wel zijn natuurlijk. Verder is het niet Fabio Armiliato maar wel Marco die dirigeerde, ik vermoed dat dat een broer is van Fabio (de tenor die ooit in de Vlaamse opera een paar Puccini rollen vertolkte). Gisteren was het trouwens niet Villazon die zong maar wel Piotr Beczala, aangezien Villazon ziek was. Dus niks van kiezen voor een eventueel eerder genomen opname met Villazon! Die Beczala deed dat overigens uitstekend qua stem, hoewel hij minder uitstraling heeft dan Villazon. Overigens ter info: volgens mij was Anna Netrebko nog niet volledig terug de ‘oude’ na haar bevalling en kan ze qua inlevingsvermogen wat deze rol betreft nog veel leren van bijvoorbeeld Natalie Dessay, die vorig seizoen in de Met deze partij voor haar rekening nam en trouwens gisterenavond zorgde voor de interviews met de uitvoerenden tussen de bedrijven in.”
Hierop reageerde ikzelf met: “Een paar jaar geleden zag ik Natalie Dessay in een Franse versie van Lucia di Lammermoor. Wat mij toen vooral opviel was de erotische geladenheid die ze aan haar personage meegaf. Om eerlijk te zijn, in het preutse Amerika zou ze met een dergelijke aanpak vast en zeker een schandaal hebben veroorzaakt!”
Op 5 september 2009 is Anna Netrebko bevallen van een zoon, Tiago Arua. Maar bij het googlen naar deze feiten viel ik bijna omver toen ik las dat de vader van het kind niet Villazon was, maar “her fiancée Erwin Schrott” (geen tenor, maar een basbariton)! “Nou breekt mijn klomp!” zoals onze noorderburen dan zouden zeggen. Dan vormen Netrebko en Villazon enkel een koppel op scène. Amai, zeg, hoe die mekaar staan af te lebberen, zelfs tijdens een recital (in een opera zou men nog kunnen opperen dat het nu eenmaal wordt vereist door het libretto)! Ik was er echt van overtuigd dat ze een koppel waren. Even dacht ik nog prijs te hebben, toen ik een artikel uit december 2007 had gevonden waarbij er sprake is van “Netrebko’s neuer”, maar dan blijkt haar “oude” vrijer ook helemaal niet Villazon te zijn, maar ene Simone Alberghini (eveneens een basbariton).
In 2018 was ze de gast van Valeri Gergiev, ’t Schrijverke zoals wij zeggen (omwille van zijn typische manier van dirigeren), op het jaarlijkse concert aan het paleis van Schönbrunn. Deze keer stonden wél de grote klassiekers op het programma, maar het was het begeleidende commentaar van Marijke Boon dat mijn aandacht trok. Bleek namelijk dat Gergiev ook de ontdekker van Netrebko is geweest, namelijk toen ze als vakantiejob bij de kuisploeg werkte… Dat is dus bijna exact het scenario dat Peter van den Begin en Stany Crets bedachten voor de reeks “Ancienne Belgique”, maar meer nog zie ik Netrebko in mijn geest aan het werk als Nancy in “Thuis”. Brrrr…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 