Vandaag is het al veertig jaar geleden dat het fameuze reünie-concert van Simon & Garfunkel in Central Park New York plaatshad.
Een piekervaring. Je hoeft er niet altijd de Mount Everest voor te beklimmen of een partijcongres bij te wonen. Zo gewoon, een avondje televisie en hop, weg waren we. We hebben het over donderdag 25 maart 1982 om 21.40 u toen op Antenne 2 in de reeks « Les enfants du rock » de video-opname van het concert in Central Park (New York) van Simon and Garfunkel werd uitgezonden.
Dat concert zelf vond plaats op 19 september 1981, elf jaar nadat Paul Simon en Art Garfunkel nog eens samen waren opgetreden. Oorspronkelijk zou Paul Simon trouwens alleen (nou, dan wel met een schare uitgelezen muzikanten als pianist Richard Tee en drummer Steve Gadd) dat openluchtconcert in het anders uiterst onveilige Central Park hebben gegeven. Het was tenslotte zijn idee om hiermee geld in het bakje te brengen om deze New Yorkse groenzone beter te kunnen onderhouden. Maar hij had Art wel gevraagd om een paar bisnummers te komen doen…
Eens weer samen om hiervoor te repeteren bleek echter dat zij buiten een boel depressies op het persoonlijke (twee stuk gelopen huwelijken) en het artistieke vlak (vooral Art Garfunkel zat aan de grond met een film- en platencarrière die zo goed als strop zat, maar ook Pauls film « One trick poney » liep niet zoals gewenst), toch nog heel wat gemeen hadden. En ze waren ondertussen beiden al veertig geworden en dat puberachtige gekibbel moest dus maar eens gedaan zijn. Vandaar.
Natuurlijk gaat een en ander niet zonder spanningen. Dat voel je ook in de loop van het concert. (« Pas na het concert konden we ontspannen met mekaar praten » zegt Paul in Humo). Muzikaal heeft dit minder belang. Beiden willen er het beste van maken en ze staan dan ook scherp, want arbeid adelt. Maar menselijk, jongens ! En hier komt die piekervaring dan. De « andere dimensie » die « een uitstekend concert » tot nog iets meer maakt. Eerst ontwijken de blikken elkaar tijdens de nummers, daarna wordt er af en toe een knipoog gewisseld, een blik van verstandhouding en op het einde de armen over elkaars schouder de vijfhonderd duizend enthousiastelingen komen groeten. Mooi is dat. Zo uit het handboek « Hoe sluit ik weer vriendschap ? »
Akkoord, ze weten dat een half miljoen mensen op hen zitten te gapen. Ze weten dat een half miljard mensen de video-opnamen zullen zien, maar toch… Voor mij kwam het over als echt. En of het dan ook echt is, is in feite bijzaak.
Dat was het dus. Pardon ? U zegt ? Nog niks over de muziek zelf ? Wat dient daarover nog gezegd ? Als we kunnen stellen dat alle grote S&G-hits hierop staan, « I am a rock » jammer genoeg niet meegerekend. Als het beste uit Simons solowerk met de harmony van Garfunkel nog een extra dimensie krijgt. Als Art (die teveel muzak heeft gemaakt) zich gelukkig enkel beperkt tot het hier zeer toepasselijke « A heart in New York » (« Bright eyes » had van mij ook gemogen, maar toegegeven het paste niet). Als de « jongens » een ode brengen aan de twee broertjes die een stevige stempel op hun beginperiode hebben gedrukt (neen, niet Urbi en Orbi maar Don en Phil Everly met « Wake up little Susie »). Als de tekst van « The Boxer » heel subtiel wordt aangepast. Als « Late in the evening » uit de boxen knalt (want het is niet àl zoetekoek). Als Garfunkel heel alleen met Richard Tee een historische versie van « Bridge over troubled waters » brengt…
« Not marble nor the guilded monuments » zullen deze plaat overleven, schrijft de bekende Engelse popcriticus W.Shakespeare en ook al stelt Paul Simon daar zelf tegenover dat hij niet voor de eeuwigheid schrijft maar om de gasrekening te betalen. We hebben de neiging om de mening van onze achtbare confrater bij te treden.
Referenties
Ronny De Schepper, Simon and Garfunkel, De Rode Vaan nr.23 van 1982
Simon and Garfunkel, The Concert in Central Park, Geffen Records 88575
dagelijks iets degelijks 