In het jeugdprogramma « Een vinger in de pap » (10-9) werd er bij de aanvang van « het nieuwe seizoen » gehandeld over beginnende popgroepen. Zowel voor wie het enkel als een hobby beschouwt, als voor diegene die er later hun beroep van wensen te maken (in die hoedanigheid was tussen het jonge volkje trouwens Johan Verminnen aanwezig). Er werden interessante discussiepunten aangeraakt (de relatie vriendschap-muzikale bekwaamheid en/of interesse b.v.) en nuttige informatie verstrekt (over de rol van de platenfirma’s, de — zeer hoge — kosten van het materiaal enz.), dat alles in een ongedwongen, gezellige sfeer. Zo ongedwongen dat bepaalde onverlaten zich vrijuit in hun streektaaltje lieten gaan. Dit was het enige kleine smetje op deze uitzending, die zoals alle andere in deze reeks op een behoorlijk peil stond. (De Rode Vaan nr.38 van 1981)
Het was zeker een goed initiatief om een aflevering van « Een vinger in de pap » (17-12) te wijden aan de werkloosheid. Dat er vanuit televisieoogpunt niet ze heel veel te beleven viel, hoeft dan ook nauwelijks een bezwaar te zijn. De verklaringen van de kinderen over de pesterijen waarvan ze het slachtoffer zijn en de zaken die ze zich moeten ontzeggen sedert één (of beide) van hun ouders werkloos is geworden, waren op zich ontroerend genoeg.
De uitzending van “Een vinger in de pap” (14.1) over pleegkinderen was er weer één van uitstekend gehalte. Nogmaals bleek duidelijk dat dit programma (in casu vooral de presentatrice) totaal afhankelijk is van de spreekvaardigheid van de aanwezige jeugdigen. Deze keer zat dit snor en indien dit altijd zo kon zijn, dan zou de « Vinger » vast en zeker in aanmerking komen voor de jaarlijkse prijs van de TV-critici die nu dus naar een ander programma van de jeugddienst ging (zie elders). Het onderwerp zelf werd heel vrijmoedig en bijwijlen haast ontroerend behandeld. Dat vooral het positieve aan bod kwam, lag uiteraard voor de hand daar kinderen die het bij hun pleegouders minder goed stellen door deze allicht niet naar de BRT-gebouwen zouden worden gebracht. Toch kon door het verhalen van vroegere ervaringen een goed beeld worden opgeroepen van minder prettige toestanden. De liedjes van Viona Westra en (zelfs) Magenta schaadden niet aan het geheel. Een tien ! (De Rode Vaan nr.4 van 1982)
De jeugduitzending van de BRT-televisie « Een vinger in de pap » hebben we al meermaals geprezen. Vaak omwille van de liedjes die speciaal daarvoor werden geschreven. Vrij logisch dus dat wij de verzameling van die liedjes op een elpee een goed hart toedragen. Aanschaffen is het doel en een briefje naar de BRT het middel.
Dit gezegd zijnde willen we wel een aantal bedenkingen kwijt. De voornaamste aantrekkingskracht van deze plaat zit vooral in de teksten (René Verheezen en Frank Dingenen) en productrice (van het programma) Kris Smet spreekt op de hoes dan terecht ook over luisterliedjes. Maar we vragen ons af of dit nu wel het genre is dat de doelgroep (12- tot 16-jarigen) het meeste aanspreekt. Als men ziet dat zelfs Stekelbees voor een veel jonger publiek reeds naar het rock-idioom grijpt !
Vandaar dat muzikaal die nummers het meest aanspreken die zanger Wim De Craene zelf heeft geschreven (tekst en muziek), nl. « Schoolloper » en « Ik heb een vinger klaar ». Vooral in dit laatste nummer (een soort van titel-tune) is duidelijk dat de tekst lijdt onder het ritme, maar dat hoeft toch niet noodzakelijk zo te zijn. Wanneer Wim een tekst van Frank Dingenen, « Bang dat ze nee zegt », toonzet, dan wordt het wel wat rustiger, maar het blijft « pop ». Een van de beste nummers op deze elpee trouwens, net als « Kindernieuws geen nieuws » van Patrick Hiketick (tekst eveneens van Dingenen).
Al de overige composities zijn van producer (van de plaat) Johannes Thuy en dat is zeker geen slechte muziek, maar erg zwaar op de hand. Zo zijn « De Stilte » (over doof-zijn) en vooral « Erik » (over echtscheiding) zeer knappe nummers, maar verdomd moeilijk te verteren. We moeten overigens toegeven dat het aandeel van Wim De Craene om deze nummers toch nog te doen overkomen erg groot is « Stijve Stijn » b.v.).
Anders ligt het met Viona Westra. Aan een stapliedje als « Een uniform voor elke groep » kan weinig misgaan, maar « De ballade van de puistjes » wordt reeds te geaffecteerd gezongen (ook door Wim) om uit te monden in een regelrechte smartlap (« Moeder heeft gedronken »).
Dan hebben we enkel nog niets gezegd over « Terug naar de natuur » en dat is maar logisch ook want dit is een nietszeggende uitsmijter die er beter af was gehaald, zodat deze goede plaat niet negatief zou worden besloten. Net zoals deze recensie trouwens. (Ronny De Schepper, Geen pop in de pap, in De Rode Vaan nr.18 van 1982)
Het tienerprogramma « Een vinger in de pap » is z’n tweede seizoen ingegaan, zij het op een ongebruikelijke manier (2-8). Het filmpje « Mijn school heeft ezelsoren » nam immers zoveel tijd in beslag dat er achteraf amper nog ruimte bleef voor discussie. En die beperkte zich dan ook noodgedwongen tot het ophalen van herinneringen aan het draaien van de film. Beter ware men nochtans ingegaan op de problematiek zelf (de liefde-haat-relatie tussen de « alternatieve » leraar en de « moeilijke » leerling), maar dat heeft men ons voor een volgende keer beloofd. Hoeft het nog gezegd dat het filmpje met in de hoofdrollen Luk (« wanneer Hollywood ? ») De Koninck en de revelatie Frank Gyssens geslaagd kan worden genoemd, op het wat onwerkelijke happy end na?
« Vinger in de pap » is wel grondig vernieuwd. De benaming is nu trouwens « VIP ». Maar de aflevering die we op 8-10 zagen en waarin jonge mensen over vrede spraken, die lag nog volledig in de lijn van vroeger. Wel werden op het einde het vernieuwde « VIP-info » en het totaal nieuwe« VIP-strip »-programma voorgesteld, maar hierop komen we in de volgende weken wel terug.
Uit de « vredesuitzending » onthouden we echter vooral hoe slecht geïnformeerd de jeugd is in verband met de ontwapeningsproblematiek, hoezeer ze er in de grond wel mag om bekommerd zijn (twee discoknaapjes, die de PVV-stelling van vrede door afschrikking verdedigden, niet te na gesproken). Volgens de nieuwste gesprekstechnieken (en volgens de aloude principes van de BRT-journalisten die nooit een eigen mening mogen tonen) liet Leja Van Hoeymissen alle meningen maar aan bod komen, zelfs als er flagrante nonsens werd verteld. Waaruit blijkt dat « super-openheid » niet altijd de aangewezen weg is. De omweg is hier alvast niet de weg. (Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.42 van 1983)
Zo, de eerste aflevering van « VIP-strip » zit erop (20-10). En niet tevreden, nee, weer niet. Technische mankementen alweer (de chrono begint te lopen wanneer het hem zint). Een vlotte maar irriterend nerveuze presentatie van Ben Raes (stijl die door de vrije radio’s is gepopulariseerd ?). Ondanks de min of meer originele aankleding is en blijft het in feite toch een gewoon spelprogramma met alle nadelen vandien (vragen ofwel teveel voor insiders — ofwel in de stijl van Parijs herkennen aan de hand van de Eiffeltoren). Maar vooral : waar is al die opwinding rond stripverhalen eigenlijk goed voor ? Dit programma staat wel héél ver af van het oorspronkelijke opzet van « Vinger in de pap ». Blijkbaar zit achter « VIP » toch meer dan zo maar een naamwijziging. Was de vroegere « Vinger in de pap » te kritisch voor de gevestigde instanties misschien ? (Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.44 van 1983)
dagelijks iets degelijks 