Vandaag is het precies 95 jaar geleden dat de Amerikaans-Italiaanse acteur Rudolph Valentino is gestorven…
Mogelijkerwijs zijn ze de twee iconen van de twintigste eeuw voor de beide geslachten: Rudolph Valentino en de Britse prinses Diana. Beiden ook op een tragische wijze op veel te jonge leeftijd om het leven gekomen. Toch is het uiteraard niet over hen beiden dat de film “The Sheik” uit 1921 handelt. In deze film is het hoofdpersonage weliswaar “een” Lady Diana, maar niet “de” Lady Diana, van wie in die tijd uiteraard helemaal nog geen sprake was. In “The Sheik” speelt Rudolph Valentino de rol van Sheik Ahmed Ben Hassan, die tot over zijn oren verliefd op Lady Diana. Hij schaakt haar dan ook naar zijn luxueuze woestijntent. Diana verzet zich, maar als ze wordt gekidnapt door bandieten, wordt ze bevrijd door de sheik en plotseling vallen de schellen van haar ogen: ja, dit is de ware Dodi!
Dit liefdesverhaal katapulteerde Rudolph Valentino tot superster in Hollywood. Als geen ander verbeeldde hij een explosieve cocktail van ambigue seksualiteit en exotische etniciteit. Valentino’s enorme succes bij het vrouwelijk publiek zorgde voor heel wat controverse. Een editoriaal in The Chicago Tribune van 1926 had het over de afkeer (afgunst?) van “de Amerikaanse man” tegen “Rudy, the painted pansy” (de gepoederde nicht). Het fenomeen Valentino is zeker een vruchtbare case voor filmtheorieën rond de mannelijke ster en de vrouwelijke kijker. The Sheik was een van de vele prestigieuze stille films van regisseur Melford die met de komst van de geluidsfilm in het circuit van de B-producties terecht kwam. De mythevorming rond Valentino nam alleen maar toe na zijn dood, vlak voor de première van de vervolgfilm “The Son of the Sheik” (1926).
Om zijn homofiele geaardheid te verbergen, is Valentino achtereenvolgens met twee lesbische actrices is gehuwd geweest. Eerst was er Jean Acker, die hem ervan beschuldigde het huwelijk nooit te hebben “voltrokken” en van haar te hebben “geslagen”. Nu staat het weliswaar vast dat Valentino geïnteresseerd was in sadomasochisme, maar dan wel als slaaf. Zo werd hij b.v. nooit in het openbaar gezien zonder de “slavenband” die hij had gekregen van zijn tweede (lesbische) vrouw Natacha Rambova, waarmee hij evenmin seksuele betrekkingen had. Hij was overigens reeds met Natacha getrouwd toen hij nog niet gescheiden was van Jean, zodat hij werd veroordeeld voor bigamie. Kom dat tegen als homofiel!
Het debuut van de Italiaan Rodolfo d’Antonguolla liep nochtans niet van een leien dakje. Hij werkte als (dans)gigolo, toen zijn vriend Norman Kerry, die net bij de film was aangeworven, hem daar ook introduceerde. In allerlei bijrolletjes werd hij als mafioso gecast. Dat hing hem zo de keel uit dat hij publiciteitsfoto’s liet verspreiden als “typische Amerikaan”, b.v. een cowboy. Hij schrok er zelfs niet voor terug om zichzelf als indiaan te portretteren. Het was al boter aan de galg. Hij verdiende met vijf à zes films per jaar wel tamelijk zijn boterham, maar voor de hoofdrollen gaf men steeds de voorkeur aan een “All American boy”. Zo ook toen D.W.Griffith Valentino de hoofdrol beloofde in “The starmaker”, maar hem op het laatste moment liet vallen voor Richard Barthelmess. Valentino zag het niet meer zitten, maar reageerde toch niet zo drastisch als Bobby Harron, de hoofdrolspeler uit “Intolerance”. In 1920 schoot deze zich voor de kop, omdat D.W.Griffith voor “Way down east” eveneens de voorkeur gaf aan Barthelmess. Er wordt verondersteld dat, op z’n minst wat Harron aangaat, er ook homofiele liefde in het spel was, want een jaar eerder had Griffith ook reeds de voorkeur gegeven aan Barthelmess voor “Broken blossoms”, overigens een zeer merkwaardige film over de liefde van een Chinees voor een 15-jarig meisje. Barthelmess speelde de Chinees, waaruit men reeds kan afleiden dat dit een positieve rol was, want het meisje (gespeeld door Lillian Gish) wordt door haar vader (Donald Crisp) afgeslagen. Als hij haar op het einde dood slaat, vermoordt de Chinees de vader en pleegt daarna zelfmoord. De muziek voor deze film werd gecomponeerd door Louis Gottschalk, op een thema van Griffith zelf.
Valentino aanvaardt uiteindelijk toch opnieuw een rol als “slechte”, namelijk in “Eyes of youth”. Hierin speelt hij een gigolo, die wordt ingehuurd om een deugdzame vrouw erin te luizen, zodat haar man van haar kan scheiden. Valentino speelt z’n rol zó levensecht dat June Mathis, de invloedrijkste vrouw van Hollywood, hem naar voren schuift voor de hoofdrol in “The Four Horsemen of the Apocalyps”. Even lijkt het toch weer mis te gaan, omdat de studio niet op zijn looneisen wil ingaan, maar met “The Sheik” breekt hij dan toch door en wordt er niet meer gezeurd over een nulletje meer of minder.
Doorslaggevend in deze mentaliteitsverandering was de Eerste Wereldoorlog. De vrouwen hadden hun mannetje moeten staan en zij wilden nu ook wel eens wat. Bovendien hadden de Zuidelijke boerejongens en de Noordelijke fabrieksarbeiders in Parijs wel wat anders gezien dan wat ze bij hen thuis gewoon waren.
Toch vond Valentino dat men hem te veel als sekssymbool uitspeelde. Zoals halfnaakt in een kledingstuk op een indianenlapje na uitsluitend bestaande uit parels rondlopen in “The young Rajah” (1922) b.v. Hij haatte deze film zozeer dat hij nadien in zijn contract liet zetten dat hij inspraak mocht hebben in de keuze van de films. Dit was zeker het geval met “Blood and sand” uit datzelfde jaar (samen met o.a. Nita Naldi, zie bovenstaande foto), wat Valentino’s favoriete film zou worden. Dat betekent daarom echter nog niet meteen dat hij het zo maar voor het zeggen had. Thus he wanted George Fitzmaurice to direct this film, but the studio forced him to work with the less highly regarded Fred Niblo instead. The film’s editor was Dorothy Arzner, who would later go on to become Hollywood’s first female director. Arzner impressed the producers by cannily interspersing stock bull-fighting footage with shots of Rudolph Valentino to make it look like the actor was actually in the ring with real bulls. This was quite a progressive technique in its day. On the other hand Rudolph Valentino and Natacha Rambova hoped to have the film shot in Spain, but the studio ultimately elected to shoot it on the back lot in Hollywood. According to author James Kirkwood Jr., whose mother Lila Lee played Carmen in this film, Rudolph Valentino liked to eat traditional Italian foods, heavily spiced with garlic. Lee had to ask that her love scenes with Valentino be shot in the morning so she wouldn’t have to deal with his garlic breath after lunch. (IMDb)
Toen hij in 1926 stierf aan buikvliesontsteking, veroorzaakt door een slecht verzorgde appendicitis, volgde er een golf van zelfmoorden. Overigens niet enkel vrouwen: zijn manager had het nogal ziekelijke idee om dit aspect van Valentino bij zijn dood uit te spelen door zijn open doodskist te flankeren met jonge kerels in fascistenuniform die de groet van Benito Mussolini brachten. Commons Wikipedia schrijft bij onderstaande foto: “Photo of a mourner standing at the glass-topped casket of Rudolph Valentino. Because of the extreme public response to his death and the public viewing, it apparently became necessary to move Valentino’s body into a casket with a glass top. A man’s arm clad in black can be seen giving the fascist salute at the right of the photo. It was claimed that Benito Mussolini had sent four black short guards to honor Valentino, but it was discovered that the Frank E. Campbell Funeral Chapel had hired 4 actors to pose as guards for publicity.”
De zanger Rudy Vallee (wiens naam toch geen toeval kan geweest zijn) begon zijn carrière met de schlager: “There’s a new star in heaven tonight, Rudy Valentino”. In tegenstelling tot wat men zou kunnen denken, is overigens ook een opname van Valentino bewaard: men heeft ooit geprobeerd hem als zanger te lanceren, maar daarvoor was hij toch niet geschikt. Dat wist hij zelf ook wel, want de proefopname eindigt met de woorden: “Tot zover mijn carrière bij de opera!” Ramon Novarro (de eerste Ben Hur) had van Valentino een versierde dildo gekregen als aandenken. 45 jaar later (in 1968) zou hij ermee op Halloween (31 oktober) vermoord worden door twee broers, die zijn huis waren ingebroken op zoek naar geld. Hij werd doodgeslagen en de dildo staken ze in zijn mond.
Bij de dood van Valentino treurden ook de feministen: de man als seksobject werd door hen immers (zij het natuurlijk onder voorbehoud) positief begroet. De vrouw had om zo te zeggen nu ook het recht om te dromen en althans in die droom niet langer de slaaf van haar echtgenoot te zijn. Zeker een gedeelte van het succes van Frank Sinatra en later van Elvis Presley zijn aan deze opgekropte frustraties toe te schrijven.
dagelijks iets degelijks 
Rudolph Valentino was niet gay, maar straight. Hij was absoluut geen sadomasochist. Hij heeft Ramon Navarro slechts een keer ontmoet en hem nooit iets gegeven. Je baseert je op flauwekul ontleend aan Hollywood Babylon en biografieën van een David Brett, die aantoonbaar niet kloppen. Hun bronnen zijn bewezen allemaal onzin. Rudolph Valentino heette Rodolfo Guglielmi (di Valentina d’Antonguolla). Jean Acker was lesbisch, maar hield dat geheim, waardoor hij daar pas na zijn huwelijk achter kwam. Hij wilde toen hij wist wat er aan de hand was direct scheiden, maar zij niet, omdat hij inmiddels succes had in de rol van Julio Desnoyers in de film The Four Horsemen of the Apocalyps en daarna in “The Sheik”. Zij wilde financieel van hem profiteren. Hij had een normale seksuele relatie met Natascha Rambova en kon pas met haar trouwen toen zijn scheiding 1 jaar oud was. Hij wilde daar niet op wachten en trouwde toen in Mexico met haar, zoals wel meer gescheiden mensen in Californië deden. Hij werd bij terugkomst gearresteerd wegens bigamie en werd uiteindelijk vrijgesproken. Uiteindelijk ging zijn huwelijk met Natascha ook mis, omdat zij niet kon verkroppen, dat zij niet meer betrokken mocht zijn bij zijn films. In het laatste jaar van zijn leven had hij seksuele relaties met verschillende vrouwen, waaronder May Murray en Pola Negri. Hij werd geopereerd aan geperforeerde maagzweren, een ontstoken blinde darm en kreeg buikvliesontsteking en longontsteking, waaraan hij stierf.
LikeLike
Wat mijn bronnen betreft heb je zeker gelijk. Alleen vraag ik me één ding af. Stel nu dat Valentino wél gay en sadomasochist was, zou dat dan erg zijn?
LikeLike
Als dat waar zou zijn, is dat niet erg. Ik heb niets tegen homoseksuelen en het zou bijzonder tragisch zijn als Rudolph Valentino dat was en dat had moeten verbergen. Hij was het echter niet en hij heeft bijzonder geleden onder de publicaties in de Chicago Tribune. In feite heeft dat hem zijn leven gekost, omdat hij meende zijn eer te moeten verdedigen en dat het slap van hem zou zijn om met zijn maagklachten naar de dokter te gaan. Hij was zich zeer bewust van het belang van zijn image voor zijn carrière en wist veel van PR. Hij wist heel goed dat als hij toeliet dat gezegd kon worden dat the Great Lover in werkelijkheid een Pink Powder Puff was, zijn carrière daarmee verwoest kon worden. En waarom zou hij toelaten dat er over hem gelogen werd?
Hij was gewoon een echte Italiaan, een stoere zeer atletische man, die van mooie kleren hield, van vrouwen en van sieraden en zijn eer boven alles stelde. Ieder, die hem heeft gekend, wist ook dat hij eerlijk was en integer, dat hij bijzonder aardig was en hoffelijk. Hij praatte nooit over zijn privéleven, over zijn affaires met vrouwen, omdat hij dat onfatsoenlijk vond en indiscreet. Hij was totaal anders dan de grove Amerikaanse cowboy, die niet wist wat vrouwen prettig vinden en daar ook niet in waren geïnteresseerd. Dat leidde tot enorm veel jalousie bij de Amerikaanse mannen en pers. Niet voor niets is hij het grootste vrouwenidool ooit geweest en ook gebleven. Als je goed naar zijn films kijkt, zie je dat hij precies wist hoe een vrouw omhelsd wil worden, hoe zij gekust wil worden en waar…etc. etc. Het was niet de regisseur, die dat bepaalde, maar hij zelf. Hij was een ladies man, al vanaf zijn 15e. Hij had tal van affaires in Italië, ook met getrouwde vrouwen en het is goed mogelijk dat zijn zeer nette familie ook daarom wilde dat hij als tweede zoon naar Amerika emigreerde op zijn 18e jaar. Zijn eerste grote liefde daar was Blanca de Saulles, een getrouwde vrouw van Chileense afkomst. Blanca de Saulles vermoordde haar man Jack de Saulles omdat hij haar na de scheiding de omgang met haar zoon onthield. Zij werd vrijgesproken, maar als de OvJ erachter was gekomen, dat zij een affaire had met Rudolph Valentino, had zij zeker de doodstraf gekregen. Daarom verdween hij uit haar leven. De volgende en laatste grote liefde was Natacha Rambova (Winifred O’Shaunessy Hudnut), die absoluut niet lesbisch was. Zij had seksuele relaties met Theodore Kosloff, Rudolph Valentino, Svetoslav Roerich en trouwde met Alvaro Urzaïz. De enige reden, dat gesuggereerd werd dat zij lesbisch zou zijn, was omdat ze bevriend was met Alla Nazimova, alsof een hetero niet bevriend kan zijn met een homo. De waarheid is echt veel interessanter dan alle leugens, die gemakkelijk konden worden ontmaskerd omdat er geen enkele feitelijke basis voor te vinden was.
LikeLike