« Het Gerucht » is een programma dat meestal aan onze aandacht ontsnapt. Het wordt op een ontieglijk uur geprogrammeerd en aangezien het een kunstmagazine is, houdt dit meteen ook een vingerwijzing in: opgelet, uitsluitend voor ingewijden! Als we dan toevallig toch eens de knop vergeten om te draaien, dan blijkt — zoals in de uitzending van 20/8/86 — dat dit door de programmatie in de hand gewerkt vooroordeel ten zeerste onterecht is. De reportage over portretfotograaf Leigh Wiener (1929-1993) door Freddy Coppens was eenvoudig van opzet (een vaste camera op Wiener gericht, afgewisseld met foto’s die hij had geselecteerd) maar schitterend van resultaat. Na de reeks « Vier fotografen » bleek hier alweer eens hoezeer de fotografie een groot publiek kan aanspreken als men niet te zeer de technische toer opgaat. Al zullen niet alle fotografen dezelfde vista, dezelfde spirit, dezelfde « wit » (ofte gevatheid) hebben als Wiener, toch moet het mogelijk zijn nog meer van dergelijke programma’s te maken.
Onbegrijpelijk. Het kunstmagazine « Het gerucht » (4-4) wenste met een bijdrage over de tentoonstelling « Kunst en sport » in Bergen een groter publiek te bereiken dan gewoonlijk (de « massa » is wat overdreven, zeker op dat uur). Daarvoor huren ze dan o.m. voetbaljournaliste Liesbeth Cooymans in als scenariste, Yvan Sonck als commentaarstem en laten ze ook nog voetballer-columnist Jan Mulder (hé, zijn die alle drie niet gelieerd met een bepaald sportblad ?) opdraven, om wat grappigheden te debiteren. Helemaal geslaagd was het niet (waren er b.v. nu echt geen betere voorbeelden te vinden van « artistieke » sportmomenten dan een paar doelpunten van Mulder, het uurrecord van Merckx en natuurlijk de onvermijdelijke dribbel van Cruijff ? Nog nooit gehoord van de « ijsbolero » van Torvill en Dean, zeker, of van Van Impe « en danseuse »?), maar het was een poging om kunst naar een bredere laag uit te dragen en dat willen wij aanmoedigen. Maar waarom dan sapperloot (om geen andere krachttermen te moeten gebruiken) dit laten voorafgaan door een kwartier egotripperij van het filmer-duo Jean-Luc Godard/Jan Decorte ? Indien wij om professionele redenen niet moesten blijven kijken, dan hadden wij reeds na dertig seconden de knop omgedraaid. Of onze pantoffel naar het scherm gekeild. (De Rode Vaan nr.16 van 1984)
Lode De Pooter & Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 