Miou-Miou wordt 75…

Miou-Miou, de Franse actrice wier foto hieronder tijdens de jaren negentig heel de tijd op mijn bureau heeft gestaan, alsof ze mijn echtgenote of op z’n minst toch mijn vriendin was, wordt vandaag ook al 75…

Wat héb ik dus eigenlijk met Miou-Miou? Volgens mij is het haar smoeltje. Dat alle momenten zowel in lachen als in huilen zou kunnen uitbarsten. Ik noem het “een hondensnoetje”. Met veel liefde gezegd natuurlijk. Want er zijn hondenmensen en er zijn kattenmensen en ik ben nu eenmaal een hondenmens.
Sylvette Hery, zoals haar echte naam luidt, is de dochter van een marktkoopvrouw (een vrouwelijke Eddy Wally zeg maar) en een politieagent. In 1969 leerde ze via haar zus Coluche kennen, die haar de naam Miou-Miou gaf en haar opnam in zijn avant-garde gezelschap in het Café de la Gare, waar ook Patrick Dewaere deel van uitmaakt en waarmee ze meteen een verhouding begint.
Ze debuteert op het scherm in 1971 in “La Cavale” van Michel Mitrani naar de roman van Albertine Sarrazin. Een jaar later is ze te zien in “Themroc” van Claude Faraldo en “Quelques messieurs trop tranquilles” van Georges Lautner. “Ha ja natuurlijk,” zal men zeggen, “dat is die film over hippies, waarin de meisjes heel de tijd half naakt rondlopen.” En jazeker, dat is helemaal waar, maar Miou-Miou is juist de uitzondering: zij houdt haar kleren aan.

In 1972 is er dan “Les granges brûlées”, waarin ze ook haar kleren aan houdt (het is er bitter koud), maar toch bestaat haar rol enkel uit “mooi wezen”. Dat is ook het geval in “Elle court, elle court, la banlieue” en “Rabbi Jacob”, maar het is in 1973 dat ze voor het eerst opvalt in “Les valseuses” van Bertrand Blier met Patrick Dewaere en Gérard Depardieu (zie bovenstaande foto).
Tijdens het draaien wordt één (Angèle) van haar twee dochters verwekt. Na haar geboorte in 1974 volgt nog in datzelfde jaar “Tendre Dracula” en “Pas de problèmes”. In 1975 is er opnieuw een film van Georges Lautner, “Pas de problème”, maar ook “Un génie, deux associés, une cloche”, “D’amour et d’eau fraîche”, “Marcia triomfale” en “Lily, aime-moi”. Daarna volgt “On aura tout vu”, opnieuw van Georges Lautner.
1976 is ook het jaar dat ze verliefd wordt op Julien Clerc, die aan het afkicken is van France Gall en voor haar, Miou-Miou dus, “Ma préférence” schrijft. Zij verlaat op haar beurt Patrick Dewaere met wie ze dat jaar nochtans “F comme Fairbanks” van Maurice Dugowson had gedraaid. Daarnaast ook nog “Jonas, qui aura vingt-cinq ans en l’an 2000”.

In 1977 is ze slechts in één film te zien: “Dites-lui que je l’aime”. In 1978 volgen “Les routes du sud”, “L’ingorgo” en “La dérobade” (foto hiernaast). In 1979 is er “Au revoir, à lundi” en “La femme-flic”. In 1981 is Miou-Miou te zien in “La gueule du loup”, een gangsterfilm van Michel Leviant.
In 1983 werkt ze nog eens samen met Georges Lautner voor “Attention: une femme peut en cacher une autre”, maar deze keer is het geen gelukkige samenwerking.
Diane Kurys vertelt in 1983 in “Coup de foudre” (naar haar eigen roman) het autobiografische verhaal van haar moeder (gespeeld door Isabelle Huppert) die in de jaren vijftig haar vader (gespeeld door Guy Marchand) verliet om te gaan samenwonen met haar vriendin Madeleine (gespeeld door Miou-Miou).
In 1986 loopt Gérard Depardieu er in “Tenue de soirée” af en toe in vrouwenkleren bij en wil hij absoluut Michel Blanc sodomizeren, terwijl nochtans ook diens filmvrouw Miou-Miou beschikbaar is, die na de film bevalt van Jeanne. De vader is deze keer Julien Clerc. In 1988 keert ze nog altijd even sexy terug in “La lectrice” van Michel Deville.
“Milou en mai” (Louis Malle) geeft in 1989 een mooi beeld van 1968 (ook van de “erotische bevrijding”). In 1991 is Miou-Miou de vrouwelijke hoofdvertolkster in “La totale”, een komedie van Claude Zidi, die drie jaar later als “True lies” in Hollywood zal worden overgedaan. Arnold Schwarzenegger speelt daarin dan de rol die in de oorspronkelijke versie door Thierry Lhermitte wordt vertolkt. De rol van Miou-Miou wordt vertolkt door Jamie Lee Curtis. Ook een leuk snoetje, maar toch eerder een kattensnoetje, vind ik.
In 1993 volgt “Le bal des casse-pieds” van Yves Robert, waarin ze als tegenspelers o.m. Jean Rochefort en Jean Carmet aantreft. Ondertussen werd in Frankrijk “Daens” opzettelijk nà “Germinal” uitgebracht, zodat men in de pers smalend kon lezen dat die Belgskes “hun” Germinal nog eens wilden overdoen. Niet alleen was het dus omgekeerd, bovendien is “Daens” van een veel beter kwaliteit dan deze Zola-verfilming met een onherkenbare Miou-Miou en met natuurlijk ook de onvermijdelijke Gérard Depardieu.
Daarna is Miou-Miou te zien in “Un indien dans la ville”, een Franse komedie uit 1994 van Hervé Palud. Stéphane (rol van Thierry Lhermitte) vliegt naar zijn ex in de oerwouden van Venezuela om de echtscheiding af te ronden en met Arielle Dombasle te kunnen trouwen. Maar zij blijkt een zoon te hebben van hem Mimi-Siku, die in het Amazonegebied bij de indianen is opgegroeid. De jongen wil graag de Eiffeltoren zien en gaat met zijn vader mee naar Frankrijk. Uiteraard draait een en ander erop uit dat het huwelijk wordt afgeblazen en dat Lhermitte en Miou-Miou weer naar elkaar toegroeien.
In 1996 was ze dan te zien in “Ma femme me quitte” van Didier Kaminka met Michel Boujenah en alweer Thierry Lhermitte. Van Belgische kant was er “Le huitième jour” van Jaco Van Dormael. Succesmanager Daniel Auteuil ontdekt het geluk via mongool Pascal Duquenne. Miou-Miou doet ook mee aan deze “komische roadmovie”. En hier stopt het ook weer, tot “Petites vacances à Knokke-le-Zoute”, een Frans-Zwitserse komedie uit 2008 van Yves Matthey. Miou-Miou speelt hierin de introverte Micheline, die in een dorpje nabij Genève woont en haar hele leven ten dienste van haar gezin heeft gesteld. Als ze tegen de verwachtingen van haar familie in toch alsnog haar rijbewijs haalt, wil ze per se de zee zien en dan nog wel in ons eigen Knokke. Niet toevallig, blijkt later, want daar komt ze Oostendenaar Arno Hintjens tegen, die in de film Maurice heet en haar grote liefde blijkt te zijn. Toch keert ze na een korte ontmoeting (tien minuten in de film) terug naar haar huisgezin, ook al omdat er paniek is ontstaan na de verdwijning van haar autistische buurjongen. Die is inderdaad met Micheline meegereisd, waardoor de halve (de komische inleiding over het behalen van haar rijbewijs duurt toch wel héél lang) road movie een beetje de allures meekrijgt van “Rain man”.
Vier jaar later zie ik haar in de feelgood komedie “Populaire” van Regis Roinsard. Ze ziet er best leuk uit als de moeder van de hoofdvertolker maar haar dialogen zijn op één hand te tellen.

In 2020 is ze echter helemaal terug met “Belle fille” van Méliane Marcaggi. De titel wordt merkwaardig genoeg zonder “trait d’union” gespeld, alhoewel het wel degelijk over een schoondochter gaat en niet over een mooi meisje. Een echt mooi meisje is hoofdactrice Alexandra Lamy immers niet, maar als ze ontdekt dat haar man (Patrick Mille) vreemdgaat, besluit Louise eindelijk eens aan zichzelf te denken en gaat ze een weekendje naar Corsica om te ontspannen. Ze brengt een gekke nacht door met een knappe vreemdeling (Thomas Dutronc). Slechts één, want hij wordt ’s ochtends vroeg nooit wakker. Andréa, zijn moeder (Miou-Miou), arriveert ter plaatse en verwart Louise meteen met de stiefdochter waar ze altijd van heeft gedroomd! Louise zit vast en moet een paar dagen lang de rol van de ideale schoondochter spelen. Probleem: haar nieuwe schoonmoeder wil haar niet meer loslaten… Mooie rol van Miou-Miou, die eruit ziet als Barbara Sarafian, wat voor beiden een compliment is…

In 2023 was ze te zien in Flash(s), een Frans-Belgische tv-film geregisseerd door Christophe Douchand naar een scenario van Philippe Lyon, en voor het eerst uitgezonden op 30 november 2023 op La Une. Ze speelt hierin een medium dat haar dochter Marie Denarnaud, vooral bekend van haar rol als commissaris Céline Hazan in de Frans-Belgische televisieserie HPI, bijstaat bij de oplossing van de ontvoering van een klein meisje. Dat blijkt op realiteit te berusten, in die zin dat het Franse gerecht inderdaad een beroep blijkt te doen op mediums. Iets wat mij allerminst gelukkig stemt. Als het dan nog slecht zou aflopen, zou ik er misschien nog mee kunnen leven, maar in deze film is het inderdaad dankzij Miou-Miou dat het meisje wordt teruggevonden…

Ronny De Schepper