De Amerikaanse acteur Robert Wagner viert vandaag zijn negentigste verjaardag. Of hij dat met een gerust geweten kan doen, weet ik niet, want hij wordt er door velen nog altijd van beschuldigd de dood van zijn vrouw Natalie Wood op zijn geweten te hebben…
Wagner werd in Detroit geboren als zoon van een staalproducent. Toen hij zeven jaar was, verhuisde hij met zijn familie naar Los Angeles. Wagner werd daar ontdekt als acteur door Henry Wilson toen hij met zijn familie uit eten was. Niet veel later maakte Wagner zijn acteerdebuut in de film The Happy Years (1950). Daarna speelde hij nog enkele kleine rolletjes, tot zijn rol in With a Song in My Heart hem een contract opleverde bij 20th Century Fox.
Zijn contract met Fox leidde tot een reeks hoofdrollen in films als Beneath the 12-Mile Reef (1953) en Prince Valiant (1954). Ook speelde hij kleinere rollen in A Kiss Before Dying (1956) en Between Heaven and Hell (1956).
Tijdens het begin van zijn carrière werd Wagner de protegé van acteur Clifton Webb, met wie hij samen te zien was in Stars and Stripes Forever (1952) en Titanic (1953). Zijn optredens leverden hem een nominatie op voor de Golden Globe Award in de categorie “Most Promising Newcomer in motion pictures”. Although Peter Sellers easily outperformed Robert Wagner in “The Pink Panther” (1963), he envied the American actor’s good looks. To get himself in better shape, he subjected himself to a gruelling weight-loss regimen that included the excessive use of diet pills, possibly a contributing factor to the heart attack he suffered before the film’s release. Maar Wagner zelf kwam er ook niet zonder kleerscheuren vanaf: in the bath scene with Capucine an industrial-strength foaming agent was used, which burned both of the stars’ skin. Wagner, who was completely immersed at one point, became blind for four weeks.
Wagner beschouwde zichzelf lange tijd als filmacteur, totdat Lew Wasserman hem in 1968 ervan overtuigde om ook voor de televisie te gaan werken. Wagner tekende een contract met Universal Studios, en kreeg zo de hoofdrol in de serie It Takes a Thief. In de serie speelde hij samen met Fred Astaire. De serie maakte hem bij een nieuw publiek bekend.
Naast acteren ging Wagner zich ook bezighouden met produceren. In 1972 produceerde hij zelf de televisiefilm Madame Sin, waarin hij samen te zien was met Bette Davis. Midden jaren zeventig was Wagners televisiecarrière op zijn hoogtepunt, met een rol in de populaire serie Switch. Zijn derde succesvolle serie was Hart to Hart met Stefanie Powers.
Wagners filmcarrière stond tijdens zijn televisiecarrière op een laag pitje, maar werd nieuw leven ingeblazen toen hij een rol kreeg in de populaire Austin Powers-filmreeks. Hij speelde hierin Number 2, een handlanger van Dr.Evil. Hij vertolkte de rol in alle drie de films: Austin Powers: International Man of Mystery (1997), Austin Powers: The Spy Who Shagged Me (1999) en Austin Powers in Goldmember (2002).
Wagner werd tevens de presentator van Fox Movie Channels Hour of Stars. Daarna speelde Wagner de rol van president James Garfield in de komedie/horrorfilm Netherbeast Incorporated (2007). De rol werd speciaal voor hem geschreven.
Wagner was op 28 december 1957 getrouwd met actrice Natalie Wood, maar dit huwelijk strandde in 1962. Wagner vertrok daarna naar Europa op zoek naar betere filmrollen. In Europa ontmoette hij een oude vriendin, actrice Marion Marshall. Hij trouwde met haar in de lente van 1963 en verhuisde met haar en haar kinderen terug naar Amerika. Samen kregen ze een dochter, Katie Wagner. In 1971 liep ook dit huwelijk stuk.
Wagner bleef al die jaren in contact met zijn ex-vrouw Wood. Op 16 juli 1972 hertrouwde hij met haar. In 1974 kregen ze samen een dochter, Courtney. In november 1981 kwam Natalie Wood om het leven toen ze van haar jacht viel en verdronk na een zeiltochtje met haar man Robert Wagner, de filmacteur Christopher Walken, en een kapitein. Bij de opnames van “Brainstorm” (die pas na haar dood, namelijk in 1983, zou uitkomen) was al gebleken dat Natalie niet kon zwemmen. Terwijl de bevriende acteurs nog wat zaten te praten is Natalie volgens de officiële versie uitgegleden in de regen bij het verplaatsen van een sloep die tegen het verankerde zeiljacht aan stootte, te water geraakt met haar regenjas aan en verdronken. Na drie kwartier maakten de mannen zich ongerust, hopende dat Wood aan wal was gegaan om haar familie te bellen, en schakelden de Coast Guard in. De hieropvolgende Hollywoodroddel dat Wood zelfmoord zou hebben gepleegd uit frustratie over haar (vermeende) onbeantwoorde passie voor Walken was zeer pijnlijk voor alle partijen en is nooit gesubstantieerd, schrijft Wikipedia die – zoals het een encyclopedie betaamt – de officiële versie aankleeft. Ik zou er evenwel nog kunnen aan toevoegen dat er ook een denkpiste is, waarbij Wagner zich van haar zou hebben ontdaan, wellicht omdat die kort daarna al een verhouding had met een andere actrice, Jill St.John, waarmee hij acht jaar later ook zou trouwen. Hun dochter Courtney was tegen het huwelijk gekant net als Natasha (de dochter van Natalie Wood en Richard Gregson) en Kate (zijn eigen dochter uit een vorig huwelijk, namelijk met Marion Marshall).
In 2011 verscheen het boek “Goodbye Natalie, Goodbye Splendour” van Dennis Davern, de kapitein van de boot. Hierin maakt deze melding van een ruzie tussen Wagner en Walken, omdat deze laatste avances zou hebben gemaakt t.o.v. Natalie. Wanneer iedereen zich in zijn respectievelijke kajuit terugtrekt, gaat in de kajuit van het echtpaar Wagner-Wood de ruzie verder. Volgens Davern vallen er klappen. Dan is het stil en pas vier uur later verwittigt Wagner de kustwacht dat Natalie verdwenen is. Davern beweert in een interview op de Amerikaanse TV-zender NBC dat hij zijn versie op vraag van Robert Wagner destijds niét aan de politie heeft verteld.
Men zou kunnen zeggen dat het er dus slecht uitziet voor Wagner, maar de politie van Los Angeles heeft al laten weten dat het onderzoek weliswaar heropend wordt, maar dat Wagner niet in verdenking wordt gesteld.
Het levensverhaal van Natalie Wood is verfilmd in 2004 als “The Mystery of Natalie Wood” door Peter Bogdanovich met in de hoofdrol Justine Waddell. Vroeger werd Kari Wuhrer nog voorgedragen voor die rol, maar die film is er blijkbaar nooit gekomen. Wie het liever bij “the real thing” houdt, kan terecht bij de documentaire “Starring: Natalie Wood” van Susan F.Walker uit 1987.
dagelijks iets degelijks 