Ann Christy (1945-1984)

Vandaag is het al 35 jaar geleden dat de Vlaamse zangeres Ann Christy is overleden. Indertijd heb ik in De Rode Vaan niet minder dan vier artikeltjes aan haar besteed. Eerst was er een korte bespreking van de single “De roos” onder de titel “Een roos voor Ann en alleman”, gevolgd door een aankondigend artikel voor haar optreden op het Feest van De Rode Vaan in 1981 (“Dansen met Ann Christy”). In het nieuwjaarsnummer van 1984 had ik haar nadien “aan het lijntje” omdat ze toen al zwaar ziek was. In nr.34 van datzelfde jaar had ik dan ook de droeve plicht haar overlijden te melden.

De soundtrack van The Rose (filmbespreking zie r.v. nr.17 van 1980) is één van de interessantste binnen dat genre die onlangs op de markt verscheen. De titelsong (gecomponeerd door Amanda McBroom) werd nu door Johan Verminnen vertaald en door Ann Christy gezongen met Jean Blaute (zie ook hier) aan de piano. Met een dergelijk trio kon natuurlijk niets mis gaan. Toch valt vooral de geweldige présence van Anneke Christy op, die wij alvast in ons boekje noteren voor ons feest van volgend jaar! (*)

Dansen met Ann Christy is allicht een droom van velen, waarvan we helaas niet kunnen beloven dat die op ons Feest in vervulling zal gaan. Wat wel kan is dansen op de tonen van het orkest van Ann Christy. En tijdens dit festijn zal Ann Christy tweemaal een optreden verzorgen.
Alhoewel je het mooie Ann niet zou aangeven, zit zij reeds meer dan vijftien jaren in het vak. Als professionele artieste dan nog wel. Daarvóór was zij reeds actief in een beatgroepje, The Adams. Dat Ann Christy echter meteen een « vedette » werd is ferm overdreven. Haar eerste plaatjes (eerst in ’t Nederlands, daarna in ’t Frans) gingen zo goed als onopgemerkt voorbij. Voor het grote publiek dan. Wie wél wat in haar zag, dat was Adamo. En via diens show werd de naam Ann Christy dan toch bekend genoeg om in aanmerking te komen voor de Knokkeploeg. Daar bracht zij een onvergetelijke mooie versie van « Le garçon que j’aimais » (een soort van protestsong dan nog wel !), zodat iedereen dacht dat, zoniet de wereld, dan toch België aan haar voeten zou liggen.
Toch was dit niet het geval, ook later niet wanneer zij met « Dag vreemde man » de morele winnares was van « Canzonissima » of met « Gelukkig zijn » België op het Eurosongfestival vertegenwoordigde (**). Nog later maakte zij uitstekende disco-singles als « Made for love » en zowaar zelfs twee nummers die Bob Dylan exclusief voor haar zou hebben geschreven en die door Jean Blaute werden gearrangeerd. Maar noch het ene noch het andere genre waren een verkoopssucces. En dat gold evenmin voor een schitterende Nederlandse versie van Bette Midlers « The rose » (hoeft het nog gezegd dat Bette Anns groot voorbeeld is ? Zij het dat er hier en daar wel een paar verschillen zijn… ), zodat An steeds in het balcircuit is blijven steken. Waarschijnlijk vooral omdat er in Vlaanderen geen echte mogelijkheden zijn voor talentvolle artiesten zoals zij. Er is nu eindelijk een rockcircuit, er zijn de parochiezalen voor de gebaarde troebadoers, maar de paar Casino’s die Vlaanderen rijk is, zetten nu eenmaal niet alle dagen hun deuren open voor eigen talent. Nog een geluk dat er een Feest van De Rode Vaan is ! (***)

“‘k Neem vandaag de trein”
Alhoewel we eraan twijfelen dat Ann Christy inderdaad met de trein naar ons Feest zal komen, is dit liedje van haar wellicht toch toepasselijk op heel wat kameraden die zich naar ons jaarlijkse festijn zullen spoeden. Daar het Feest zich immers net zoals in 1979 afspeelt in de onmiddellijke nabijheid van het Brusselse Noordstation kunnen op die manier heel wat parkeerproblemen worden vermeden.
Bovendien, met een benzineprijs van 31,20 fr per liter (als het tegen die tijd niet méér is) ben je via de NMBS veel goedkoper af. Zeker omdat gewoontegetrouw er weer fikse kortingen worden uitgedeeld.
Wat je hiervoor moet doen, is naar het dichtstbijzijnde station stappen en daar een ticket naar Brussel-Noord vragen, met de duidelijke precisering Feest van de Rode Vaan. Dan krijgt men immers niet minder dan vijftig procent korting en zelfs vijfenzeventig procent wanneer het kinderen tussen zes en twaalf betreft. Uiteraard rijden baby’s, peuters en kleuters gratis ende voor niets.
Door het feit dat ons feest twee dagen duurt, zouden sommigen zaterdagmorgen kunnen vertrekken om zich pas zondagnacht terug te melden. Dit is echter niet toegelaten. Theoretisch moet het retourticket nog dezelfde dag worden gebruikt.
Theoretisch, zeggen we, want die « dag » strekt zich dan wel uit tot over middernacht. Want laat u geen blaasjes wijsmaken: ook communisten weten wat feesten is. En ook dààrom raden wij de trein aan. Want een hospitaal is duur vandaag de dag…

Het handvol punks onder onze lezers denkt er natuurlijk anders over, maar als wij aan artiesten van het RV-feest terugdenken, dan zijn dat Rob De Nijs, Peter Koelewijn of Ann Christy, professionele mensen die een groot publiek aanspreken, van om handtekeningen bedelende pioniertjes tot enthousiaste gepensioneerden. Om natuurlijk de verhitte Spanjaard niet te vergeten die Ann Christy op het podium per se wou « embrasseren ».
Maar de jongste tijd gaat het niet goed met Anneke. Zo moest haar optreden tijdens de grote vredesmanifestatie van 23 oktober jl. afgelast worden…
— Maar allé, Anneke, wat scheelt er dan aan, mijn kind ?
A.C. : Er is iets misgelopen met mijn gezondheid. Vanaf juli werd ik in het ziekenhuis opgenomen voor een operatie. Zo’n acht weken later deed er zich dan een complicatie voor en dat is het probleem waar ik nu nog steeds mee rondloop. De urinewegen vertonen namelijk een vibrose, d.w.z. dat ze gewoon verpletterd zijn in de buikholte en plaatsen vertonen waar ze zodanig verzwakt zijn dat ze op een genezing wachten. Dat kan nog maanden duren en in afwachting ben ik gewoon thuis, geen enkel probleem, tenzij misschien psychologisch omdat het allemaal toch wel erg lang duurt. Maar het is een complicatie die niet met medicatie kan worden verholpen, het enige wat me te doen staat is wachten tot de urineleiders genezen zijn.
— Je carrière staat dus toch niet op het spel ?
A.C. : Neen, we hebben zelfs onlangs nog een nieuwe productie uitgebracht en van zodra ik genezen ben, vlieg ik er weer in. Ik ben niet iemand die graag passief blijft.
— Van die plaat (“Ik leef voor jou”), daar had ik van gehoord ja, maar is de bijbehorende videoclip al klaar ? Want de laatste tijd kan je haast niet zonder…
A.C. : Neen, daar waren we zelfs nog niet aan begonnen omdat we juist eens een test wilden doen door een plaat zo maar uit te brengen. Maar het is natuurlijk waar dat het zonder videoclip bijna niet meer gaat op dit ogenblik. Het zal er echter niet van komen want fysisch kan ik dat nog niet aan. Ik ben erg vlug vermoeid en ook heb ik bepaalde toestanden rond mij die het niet doenbaar maken.
— En er bestaan geen archiefbeelden van jou die dezelfde sfeer uitademen en er als dusdanig kunnen « opgeplakt » worden zonder dat er « gelipt » wordt ?
A.C. : Ik weet het niet, maar ik dacht van niet. Daarbij als je honderd procent achter een bepaald product staat, dan moet je het ook zo goed mogelijk brengen en dat kan op dit moment spijtig genoeg niet.
— U kan wellicht ook rekenen op de sympathie van radiomensen ?
A.C. : Ik geloof wel dat het zal gedraaid worden, ja. Als ik het zo neutraal mogelijk zou beoordelen, dan vind ik toch dat dit product van Fred Bekky (van The Pebbles, red.) helemaal niet moet onderdoen voor wat men nu als hits beschouwt hier in Vlaanderen.
— Ja, ik twijfel er niet aan dat er weer veel aan gewerkt is, maar ik doelde vooral op het feit dat je ook b.v. uit de hoek van je collega’s op veel sympathie mag rekenen…
A.C. : Ja, er is onlangs zelfs een benefietavond georganiseerd (lacht eventjes). Ik vond het gewoon fantastisch. Het was een initiatief van Nicole en Hugo, die er zeer hard aan gewerkt hebben, en voor de realisatie is Joe Harris zo vriendelijk geweest om z’n zaal ter beschikking te stellen. Zelf heb ik de avond natuurlijk niet bijgewoond, maar ik heb me laten vertellen dat het formidabel is geweest. Ik ben de hele avond telefonisch op de hoogte gehouden en ik geloof dat er niet minder dan 900 à 1.000 mensen zijn komen opdagen. Eigenlijk had ik nooit gedacht dat het zo’n omvang zou aannemen, ook niet wat het aantal medewerkende artiesten betreft. Dat is voor mij het mooiste eindejaarsgeschenk dat ik in mijn hele leven heb gekregen.
Mag ik dan uit naam van de redactie en van al onze lezers mij bij deze sympathiebetuigingen aansluiten met de wens, lieve Ann, dat er ooit nog eens een half miljoen mensen voor de vrede op straat komen en dat jij dan voor hen mag zingen. Dat wenst je van harte Jan Draad.

Op 8 augustus jl. overleed in het Academische Ziekenhuis van Jette op bijna negendertigjarige leeftijd de zangeres Ann Christy, wier loopbaan toch onlosmakelijk verbonden is met wedstrijden waarin zij voor de BRT in het strijdperk trad (****). Aangezien wij dit overlijden geenszins ongemerkt willen laten voorbijgaan (wij hebben Ann o.a. persoonlijk leren kennen en appreciëren op het rv-feest 1971 en 1981), ligt het voor de hand dat dit droevige bericht op deze plaats thuishoort. Midden de jaren zestig werd het schoenenverkoopstertje Christiane Lenaerts, die in haar vrije uren bij een balorkestje zong, ontdekt door Adamo (*****). Het sprak dan ook haast vanzelf dat zij zich in een aanvangsfase op het Franstalige chanson toelegde. Haar eerste plaatje (******) kreeg bijgevolg de titel mee « Alors dis-moi ton nom ». Toen zij met de BRT-ploeg de Knokke-Cup won in 1968 gooide zij weliswaar nog hoge ogen met « Le garçon que j’aimais », maar dankzij haar Nederlandstalige en Engelstalige werk werd zij ook de lieveling van het Vlaamse publiek. Haar kritische ingesteldheid tegenover het haar aangeboden materiaal leidden ertoe dat zij boven het niveau van de Vlaamse schlagerzangers uitsteeg en met « Dag vreemde man », de « morele winnaar » van de Canzonissima-wedstrijd in 1973, kwam ze zelfs in de buurt van wat men pleegt te noemen, het « betere » lied. Twee jaar later viel ze met « Gelukkig zijn » overigens wél in de prijzen en mocht ze onze kansen gaan verdedigen op het Eurosongfestival. In de katholieke pers zorgde dit voor een kleine rel, omdat Ann ervan uitging dat het oog ook wel wat wil. Haar visnetkleed van Ann Saelens werd lange tijd haar scène-symbool en later zal de prachtige fotoreportage van Jan De Winter over haar persoon in het brave Vlaamse blootblad « Venus » wellicht menige kamer ten lande gesierd hebben. Ann Christy werd « een vaste waarde » in de showwereld en groot was dan ook onze verbazing toen we hoorden dat zij haar contract op de grote vredesbetoging van 23 oktober vorig jaar niet kon nakomen omdat ze zwaar ziek was. Rond nieuwjaar haalden we ze hiervoor aan het lijntje, maar toen was ze reeds opnieuw volop enthousiast. « We hebben onlangs nog een nieuwe productie uitgebracht, » zo wist ze ons te vertellen, « en van zodra ik genezen ben, vlieg ik er weer in ». Als afscheid hadden we op het einde van ons telefoongesprek de wens geuit « dat er ooit nog eens een half miljoen mensen voor de vrede op straat mochten komen en dat zij dan voor hen zou mogen zingen ». Die half miljoen, die komen er vast en zeker nog eens, maar Ann Christy zal er dan niet meer bij zijn. En alvast wij zullen dat ten zeerste betreuren…

Ronny De Schepper

(*) Op 17 augustus 2000 vroeg Piet Lampaert mij om een verkiezingsbrief op te stellen voor Dirk Inghels, de vroegere patron van “Le Paris” op de Vrijdagsmarkt en toen medewerker aan het Teek-café aldaar. Maar wat mij het meeste trof was dat hij nog saxofonist is geweest in het orkest van Ann Christy. Echter niet toen ze optrad op het Feest van de Rode Vaan.

(**) In de aflevering van Belpop aan haar gewijd (Canvas, november 2012) wees men er terecht op dat ze tussendoor nog eens aan Canzonissima had deelgenomen, deze keer zonder op te vallen. Ondertussen draaide men echter haar versie van “Une belle histoire” van Michel Fugain, zodat ik even in de waan verkeerde dat haar “Zoals een mooi verhaal” het origineel was. Even googelen hielp me meteen weer uit mijn waan: het is wel degelijk een nummer van Fugain, samen met tekstschrijver Pierre Delanoë.
(***) Ja, het is natuurlijk reclame voor eigen winkel en dus moet je dit er maar bij nemen, want in werkelijkheid deden wij niet anders dan wat de doorsnee Vlaamse organisator placht te doen: we lieten haar op het bal zingen en niet op het podium voor de “serieuze” optredens. Ik herinner me nog dat toen ik Ann verwelkomde, haar moed zowat in de schoenen zakte, toen ze kennis maakte met de omstandigheden waarin ze moest optreden. En dat begon al met het feit dat ze zich in haar eigen camion moest omkleden, want er was geen kleedkamer voorzien. En tijdens haar optreden zou zich inderdaad een incident voordoen met een dronken toeschouwer, net zoals haar grootste vrees steeds is geweest.
(****) Het doodsbericht verscheen op de televisiepagina, vandaar.
(*****) Het was me nog nooit opgevallen, maar zou de naam The Adams dan iets met Adamo te maken hebben gehad?
(******) Dat is niet helemaal waar, haar allereerste plaatje was een Nederlandse vertaling van een Duitse schlager (“Kussen onder regenbogen” naar “Küsse unterm Regenbogen” van Manuela, 1944-2001), maar The Adams (waarvan ze toen nog integraal deel uitmaakte) hebben altijd geweigerd het nummer te spelen, zodat het totaal onopgemerkt is voorbijgegaan.