Het is vandaag al tien jaar geleden dat de trailer voor de film “Fifty Shades of Grey” werd gereleased. Het werd de meest bekeken trailer van 2014 met 100 miljoen kijkers in amper één week tijd. Ikzelf heb “Fifty Shades of Grey” (ik gebruik de Engelse titel, omdat in de vertaling “Vijftig tinten grijs” de woordspeling over de naam van het hoofdpersonage verloren gaat) van E.L.James nog steeds niet gelezen (en na het zien van de film ben ik het ook niet meer van plan), maar in de Gazet van Antwerpen van 1 december 2012 stond een interessant interview van Michael Lescroart met Karen Peger, psychotherapeute met een specialisatie in seksuele problemen. Een paar fragmenten…
Eén record heeft James alvast beet. Dat van het snelst verkopende boek aller tijden. In die categorie laat ze dichtste concurrenten Harry Potter en De Da Vinci Code ver achter zich. De nood was blijkbaar hoog, heel hoog. Zo hoog zelfs dat in de top tien van de best verkopende fictie in Vlaanderen, de drie boeken uit de reeks vier keer voorkomen. Drie keer als afzonderlijk boek en een vierde keer als drieluik in een handige verzameldoos. Zelfs de klonen van Vijftig tinten, die als paddenstoelen uit de grond schieten, vliegen over de toonbank. De vaste ingrediënten voor het succes: rijke machtige mannen met een duister kantje die willoze dames alle hoeken van de kamer laten zien, bladzijde na bladzijde, na bladzijde. Bij voorkeur met behulp van zweepjes, klemmen en ander speelgoed. Wat mannen stiekem zoeken op het internet, ligt voor vrouwen straks massaal onder de kerstboom. Alleen al daarom is het boek een seksuele revolutie op zich. Nooit eerder gingen vrouwen zo openlijk om met seksualiteit. Een luxe die mannen niet gegund is. Stelt u zich maar eens voor dat mannen openlijk pochen over hun voorkeur voor literatuur waar bondage, tepelklemmen en zwepen centraal staan?
“Dat is inderdaad een eigenaardige vaststelling”, meent ook Karen Preger. “Vermoedelijk vinden vrouwen daarvoor de moed in de kracht van het getal. Als iedereen het doet, kan ze zelf ook probleemloos meestappen in de hype. Van mannen zou dit inderdaad moeilijker geaccepteerd worden. (…) Maar de seksuele fantasieën zijn op zich niet schadelijk. Er is niks mis mee om seksueel onderdanig te willen zijn. Of daar over te dromen. Integendeel, als het een koppel aanzet tot meer praten, kan het ook een positief effect hebben.”
“Op voorwaarde dat het boek daar stopt,” voegt een Vlaamse schrijfster van “mommy-porn” (zoals ze het blijkbaar zelf noemt, een term die ikzelf nooit zou gebruiken) eraan toe. “Want als ze samen blijven nadat zij hem getemd heeft en hij nooit meer een dominant en dreigend uit de hoek komt, is het sprookje natuurlijk snel voorbij. Maar de boeken stoppen gelukkig telkens net op tijd. Daarom is mommy-porn een zalige vlucht uit de harde realiteit. Het is een cadeau van vrouwen voor vrouwen. Omdat niemand zo goed weet wat andere vrouwen nodig hebben, als een vrouw.”
Over mommy-porn gesproken, in 2014 pikte de Canadese filmer John L’Ecuyer in op deze trend door zelfs een weekendfilm te draaien over dit onderwerp. “The secret sex life of a single mom” is zeker niet zo softporno-achtig als de titel doet uitschijnen, is zeker niet zo intelligent als andere Canadese erotische praatfilms, maar bevat toch een paar scènes die de echte liefhebbers zullen aanspreken…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 