Vandaag is het ook zestig jaar geleden dat The Rolling Stones één van hun grootste klassiekers (misschien wel dé grootste) “Satisfaction” hebben uitgebracht.
Hoe alles precies in z’n werk is gegaan, behoort stilaan tot het collectieve geheugen. Toch laat ik het Alcide nog even uitleggen: “Het nummer werd opgenomen tussen 10 en 13 mei 1965. Keith Richards kreeg het idee voor de legendarische riff toen hij in een hotel sliep. Hij werd wakker en ging aan de slag. Hij speelde de eerste paar regels voor Mick Jagger, die het meteen goed vond en eiste dat het nummer Satisfaction zou heten . Keith Richards had waarschijnlijk niet verwacht dat dit nummer een van de beroemdste in de rockgeschiedenis zou worden.“
Het werd het eerste nummer dat de Stones volledig op Amerikaanse bodem hebben opgenomen en geproduceerd. Op 10 mei maakten ze in de Chess Studios in Chicago een akoestische versie, met Jagger op mondharmonica. Op 11, 12 en 13 mei volgden sessies in de RCA Studios in Hollywood. Richards gebruikte een Gibson Maestro fuzzbox om de kenmerkende vervorming uit zijn gitaar te krijgen.
Alhoewel het inderdaad vooral de riff is die de fans lijkt aan te spreken, is het toch ook een voorbeeld van hoe de teksten van de Stones, net zoals die van de Beatles, het “ik hou van jou, ik blijf je trouw”-niveau zijn ontstegen dankzij de invloed van ene Bob Dylan. Met name is het een protest tegen de consumptiemaatschappij en dan vooral in radio- en televisiespots.
Waarom ik me vijf jaar geleden op mijn Frans-Canadese vriend Alcide heb gebaseerd, is me een beetje een raadsel, want deze keer bestaat er wel degelijk een Nederlandse Wikipedia-pagina van. Men weet daar zelfs te melden dat de titel met zijn foutieve dubbele ontkenning (de titel is voluit: “I Can’t Get No Satisfaction” een voorbeeld is van een sociolect. Een sociolect (sociaal dialect) wordt vervolgens uitgelegd als een term die in de taalkunde, de sociolinguïstiek en de sociologie wordt gebruikt voor een taalvariant die typerend is voor een bepaalde sociale groepering, in dit geval dus de jongerentaal.
Terugkijkend in 1995 beschreef Jagger de song als volgt: “It was the song that really made the Rolling Stones, changed us from just another band into a huge, monster band. You always need one song.” Het tijdschrift Newsweek noemde het “five notes that shook the world”.
De single bezorgde de band zijn eerste nummer 1-hit in de Verenigde Staten, in het Britse thuisland werd het de vierde topnotering, op 9 september 1965. Ook in Nederland behaalde het nummer de eerste plaats, op 18 september nam het daar de toppositie over van Help! van The Beatles en op 9 oktober stonden ze daar nog steeds één en twee (zie hieronder). In Vlaanderen bleef het nummer steken op de zesde plaats in de Ultratop. Satisfaction staat op de tweede plaats in de lijst van 500 beste nummers aller tijden die het Rolling Stone magazine in 2004 publiceerde, samengesteld door musici, critici en andere professionals in de muziekindustrie. Nummer 1 is Like a Rolling Stone van Bob Dylan.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 