De eerste keer dat ik Meryl Streep (New Jersey, 22/6/1949) aan het werk zag, was ik werkelijk ondersteboven van haar. Het betrof immers de film “Sophie’s choice” van Alan J.Pakula uit 1982 (naar het boek van William Styron). Enfin, dat is een beetje gelogen, want ik had ze ook reeds aan het werk gezien in “Julia” (Fred Zinneman, 1977) en in “The deer hunter” (Michael Cimino, 1978), maar daarin speelde ze slechts een bijrol zodat ik ze niet eens had opgemerkt. In de televisiereeks “Holocaust” had ze in diezelfde periode al een belangrijker rol, die bovendien haar rol in “Sophie’s choice” bij wijze van spreken al aankondigde, maar ook dan was haar naam mij niet bijgebleven.
Ook “The French Lieutenant’s Woman” van Karel Reisz met Jeremy Irons, die als Charles Smithson zijn verloofde in de steek voor het verlaten liefje van een Franse zeeman, dateert nog van vóór “Sophie’s choice” (namelijk uit 1981), maar die heb ik pas daarna gezien. Bij dit ouderwets Victoriaans melodrama met referenties naar het heden door een “film-in-de-film” begon Streeps manie om met een tongval te spreken mij al een beetje te irriteren.
Dat ik “Kramer vs. Kramer” (Robert Benton, 1979) opzettelijk links had laten liggen, had echter niets met tongvallen te maken, maar alles met het feit dat het gevecht om het hoederecht over kinderen mij te nabij kwam. Zelfs nu, als mijn kinderen al lang volwassen zijn, kan ik nog altijd niet naar die film kijken.
Na “Sophie’s choice” kwam “Silkwood” dat ik destijds omwille van de problematiek nog kon smaken, maar het echte bekkentrekken begon toen Streep gestalte gaf aan de Deense schrijfster Karen Blixen in “Out of Africa” (Sydney Pollack, 1985). Dat ik deze film toch kon appreciëren heeft dan ook alles te maken met Robert Redford, de prachtige fotografie van de Afrikaanse landschappen (vooral die vanuit de lucht) en de onverwoestbare Wolfgang Amadeus Mozart.
Als Meryl Streep een dingo van kindermoord beschuldigt in “A Cry in the Dark” (Fred Schepisi, 1988), ligt haar Australisch accent me echter zo zwaar op de maag, dat ik mezelf niet kan overhalen naar deze film te gaan kijken.
Dat is eveneens het geval als Shirley MacLaine en Meryl Streep moeder en dochter spelen in “Postcards from the edge” in 1990, de film van Mike Nichols naar het semi-autobiografische boek van Carrie Fisher, de dochter van Eddie Fisher en Debbie Reynolds. Deze laatste onderstreept wel dat zij nooit haar rokken heeft opgetild om aan haar dochter te tonen dat ze geen slipje droeg (wat in de film wél gebeurt).
Naar “Death becomes her” (Robert Zemeckis, 1992) heb ik dan weer wél gekeken, maar voor “The house of spirits” (Bille August, 1993) heb ik opnieuw gepast wegens mogelijke gehoorschade.
Eventuele tongvallen werden overschaduwd door het geluid van watervallen in “The river wild” (Curtis Hanson, 1994), een film over rafting (samen met Kevin Bacon). Volgens de publiciteit die eraan voorafging, zou Meryl Streep tijdens de opnamen bijna om het leven zijn gekomen toen ze in een draaikolk terechtkwam.
Daarna volgde in 1995 “The bridges of Madison County”, waarin Robert Redford een fotograaf met cowboy-allures zou spelen, naast “boerin” Isabella Rossellini, maar uiteindelijk was het Clint Eastwood die zowel de regie als de mannelijke hoofdrol voor zijn rekening nam. Als vrouwelijke partner koos hij Meryl Streep, met wie men eerst vermoedde dat hij ook naast de set aan het rollebollen zou gaan, maar uiteindelijk bleek hij met een nog jonger nieuw lief af te komen. Het misverstand is misschien afkomstig van het feit dat het verbazend goed klikt tussen de twee vertolkers en dat Streep haar (deze keer) Italiaans accent binnen de perken houdt. Totaal in tegenspraak met Hollywood-cinema is dat men het erotisch aspect heeft geminimaliseerd en dat men van de bierzwelgende echtgenoot een sympathieker personage heeft gemaakt om minder zwart-wit te gaan werken. (Tussendoor leende Streep haar stem aan de onuitstaanbare Jessica Lovejoy in een aflevering van “The Simpsons”.)
In 2008 speelde Meryl Streep de koppige non in “Doubt”, het met de Pulitzerprijs gelauwerde toneelstuk van John Patrick Shanley, dat door de auteur zelf tot een film werd omgezet.
Een jaar later werd ze (eindelijk!) genomineerd voor een raspberrie en dan nog wel voor de verfilming van de Abba-musical “Mamma mia”. Toch pakte ze helaas alweer naast het kleinood, dat wel voor haar collega Pierce Brosnan in dezelfde film was weggelegd. Nochtans vond ik beiden wel meevallen in deze film.
Haar grote bekroning behaalde Streep in 2012 toen ze een derde oscar in de wacht sleepte, deze keer voor haar vertolking van Margaret Thatcher. In 2016 zag ik haar opnieuw in een biopic, deze keer over Florence Foster Jenkins in een regie van Stephen Frears. Meryl Streep en Simon Helberg (als haar pianist Cosmé McMoon) namen voorafgaand aan het filmen al hun nummers samen op in Abbey Road. Toen het filmen eenmaal begon, vroeg regisseur Stephen Frears hen om alle muziek live op de set uit te voeren.
In 2017 was er “The Post” van Steven Spielberg over The Washington Post, vlak vóór het Watergate schandaal. Meryl Streep had nooit eerder samengewerkt met regisseur Steven Spielberg en was verbijsterd toen zij hoorde dat Spielberg nooit met zijn acteurs repeteert. Co-ster Tom Hanks was zich terdege bewust van deze eigenaardigheid, maar besloot, in afwachting van een ‘diva’-reactie, het Streep niet te vertellen. Ondanks haar aanvankelijke schok konden Meryl en Steven buitengewoon goed met elkaar overweg tijdens de shoot, waarbij Spielberg zo onder de indruk was van haar karaktertransformatie dat hij moeite had zich ervan te weerhouden haar voortdurend te complimenteren met elke opname op de set. Zelf kon ik helaas weer niet over mijn afkeer heen stappen. Ik vond dat Streep in de verkeerde film zat: ze speelde Margaret Thatcher ten voeten uit! Katharine Graham , uitgever van The Washington Post die door Meryl Streep wordt geportretteerd, werd door haar collega’s wel eens ‘The Iron Lady’ genoemd.
Meryl Streep speelde een andere Iron Lady, Margaret Thatcher, in de film The Iron Lady uit 2011.
Katharine Graham werd geboren in New York als Katharine Meyer en begon haar studie aan het Vassar College, waarna ze deze afsloot aan de universiteit van Chicago in 1938. Vervolgens was ze eerst verslaggeefster voor de San Francisco News maar vertrok ze nog hetzelfde jaar naar The Washington Post. In 1940 huwde ze met de latere mede-uitgever en mediaondernemer Philip Graham. Met hem kreeg ze vier kinderen. In 1963 pleegde hij zelfmoord. In de film komt dit wel even aan bod, maar er wordt niet verder op ingegaan.
In het boek Personal History van Katharine Graham merkt ze op dat haar man altijd intens en spontaan was, maar af en toe in periodes van depressie verviel. In 1957 kreeg hij een ernstige manische episode en op dat moment waren er geen medicijnen beschikbaar voor een effectieve behandeling. Hij trok zich terug op de boerderij van het echtpaar in Marshall, Virginia om te herstellen. Daarna werden perioden waarin hij briljant functioneerde afgewisseld met perioden waarin hij somber en grillig was en zichzelf isoleerde. Hij dronk vaak zwaar (iets dat hij vóór 1957 ook al had gedaan), en werd buitengewoon argumentatief en bot. Via de Newsweek-tak van de Post Company ontmoette Graham uiteindelijk de Australische journalist Robin Webb, en in 1962 begonnen ze een affaire. Graham verliet vervolgens zijn vrouw voor Robin Webb, kondigde aan zijn vrienden aan dat hij van plan was van zijn vrouw te
scheiden en onmiddellijk te hertrouwen, en gaf aan dat hij de exclusieve zeggenschap over de Post Company wilde verwerven. In juni verbrak hij, in een vlaag van depressie, zijn affaire en keerde terug naar huis. Op 20 juni 1963 ging hij voor de tweede keer naar Chestnut Lodge, een psychiatrisch ziekenhuis in
Rockville, Maryland met CIA-verbindingen, en kreeg formeel de diagnose manische depressie (nu
bipolaire stoornis genoemd). Hij werd behandeld met psychotherapie. Omdat hij zich “merkbaar veel beter” voelde, mocht hij volgens zijn vrouw een weekend naar hun boerderij in Virginia, Glen Welby, gaan. Graham pleegde zelfmoord terwijl zijn vrouw zich in een ander deel van de retraite bevond. Tijdens het erfrecht betwistte de advocaat van Katharine Graham de wettigheid van het laatste testament van haar man , geschreven in 1963. Edward Bennett Williams getuigde dat Graham niet gezond van geest was geweest toen hij Williams opdracht had gegeven zijn laatste testament op te stellen. Uiteindelijk werd een compromis bereikt waarbij Katharine Graham een deel van haar erfenis opgaf ten gunste van haar kinderen. (Wikipedia)
Katharine Graham overleed in 2001, waardoor ze deze film nooit heeft kunnen zien. Wel zag ze
All the President’s Men (1976) en was er erg van onder de indruk. Hoewel ze een belangrijke beslissende rol speelde bij de gebeurtenissen in dat docudrama, was ze zenuwachtig over de rol die ze in de film speelde, dus werd haar personage er uit geschreven. Na het zien van de film wenste ze dat ze het originele script hadden gevolgd. Het is ironisch dat, hoewel ze niet in de film zat over de gebeurtenissen waarnaar in deze film wordt verwezen, ‘The Post’ een film is waarin haar rol centraal staat. (IMDB)
Sinds “Mamma Mia” wil Meryl Streep wel eens meer in zingen uitbarsten en dat was o.a. het geval in “Mary Poppins returns” uit 2018, waarin ze Topsy Turvy speelt, een combinatie van twee karakters uit het boek. De neef van Mary Poppins, meneer Turvy, was de fix-it-man, wiens wereld één keer per maand op zijn kop stond. Zijn dienstmeisje heette Topsy, en hij trouwde uiteindelijk met haar, waardoor ze Topsy Turvy werd. En jawel hoor, ze spreekt met een zwaar Russisch accent.
Ondanks het feit dat ze al meer dan 40 jaar actrice was, was “Mamma Mia: here we go again” (2018) de eerste keer in haar carrière dat Meryl Streep ooit een vervolg maakte. Het duurde een tijdje voordat ze zich aan het project verbond, omdat ze nooit had gedacht dat er een sequel zou komen. Een compromis werd bereikt: haar personage werd eruit geschreven (omwille van gestorven), maar helemaal op het einde mag ze toch nog even letterlijk een “verschijning” maken…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 