Chris Spedding wordt tachtig…

Een minder bekende gitaargod viert vandaag zijn tachtigste verjaardag: Chris Spedding (foto YouTube). In mijn computer heb ik nog een recensie gevonden van een elpee uit 1980, maar ik weet niet meer of ze ook ooit daadwerkelijk gepubliceerd is.

“I’m not like everybody else” beweert Chris Spedding op z’n nieuwe elpee – overigens een nummer van Ray Davies – en het ergste is dat hij dat nu juist wél is. Spedding is een goeie gitarist die al meermaals andere artiesten uitstekende diensten heeft bewezen (Bryan Ferry, Paul Jones, Dusty Springfield en andere) maar net als zovelen moet hij zo nodig zélf elpees gaan uitbrengen. En zingen kàn meneer natuurlijk niet. Componeren ook niet. Blijft nog … gitaar spelen (tiens?). Maar die laat hij dan weer door producer Mickie Most in de hoek drummen (enkel op “I got a feeling” zit er een zekere drive achter en op “Mama Coca” de enige uitgewerkte solo). Mede door de nogal stereotiepe begeleiding (drummer Dave Mattacks in de gekende matrakstijl) is eentonigheid (verveling?) troef. Vallen nog enigszins op: “The crying game” (een oude hit van Dave Berry) en “A shot of rhythm and blues” met Chris Mercer op sax. Enfin, het staat hier in ’t klad op mijn papiertje, kort en goed doe ik de elpee af met “Spedding heeft gewoon geen stem en daarmee uit“. En daarmee uit. Spedding spettert niet.
’t Is misschien niet van dezelfde orde van belangrijkheid, maar wist je dat achter de Wombles (tijdgenoten van de Bay City Rollers, maar mikkend op een nóg lagere leeftijd) mensen als Roy Wood en Chris Spedding schuil gingen? Als er diende te worden “opgetreden” op televisie, zeg dus maar playbacken in die fameuze carnavalspakken, dan zullen er wel sandwichmen hebben ingezeten, maar in de studio waren het dus vooral mensen van E.L.O. Ik vind dat je dat ook kunt hóren. Wat ik niét kon horen, maar wat Jean Blaute pas in 2015 in Humo vertelde was dat Spedding ook op tal van Vlaamse platen is te beluisteren!

Ronny De Schepper