Toch bleef er iets knagen in de jonge Cees. Ergens onder zijn hersenpan hoorde hij nog steeds die woorden van Jan Pijnenburg: “Paaijke as gij mì oew fietske deur di hoog bochte kent rije , krijde van mij unne gulde”. Een jaar of vijf zal hij toen geweest zijn, in 1935 of zo. Op zijn eerste fietske met vader meegekomen naar de TWEM. Makkelijk beloven van de Pijn. Die bochten van de TWEM waren akelig steil. Daar vielen geroutineerde coureurs soms nog uit.

Lees verder “Theo’s Buitelingen (38): Cees Paymans (deel twee)” →