Het is boeiend, flitsend, interessant, leerrijk. Geen ander programma in het zo versufte, duffe aanbod kan er aan tippen. Men zou mogen stellen dat ik verslaafd ben. Het is betreurenswaard dat het zich steeds slechts aandient in blokken van drie of vier, soms hooguit vijf minuten. Dan ben ik opnieuw gedwongen gedurende soms wel een halfuur lijdzaam een of ander zich toevallig aandienend onding te ondergaan dat een producer of programmasamensteller voor de goegemeente selecteerde. Een ongeloofwaardige film, romantiek. Of erger nog, zo’n soap die de werkelijkheid zou imiteren. Een spelprogramma, een quiz met de meest onnozele vragen die een kind van vijf weet te beantwoorden. Een documentaire over koraalriffen die ten dode opgeschreven zijn, over uitstervende diersoorten die gered worden in een zoo in Australië, of de 1.364ste docu over WOII. Wie heeft daar een boodschap aan. Rommel. Het kan erger: nieuws, discussie- en voorlichtingsprogramma’s, talkshows… blabla die naar café verbannen dient te worden. Nee, het enige dat werkelijk enige opvoedende waarde bezit, bekijken waard is op de televisie, ik breek er meer dan één lans voor: het is de reclame.

Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (77)” →