Het is boeiend, flitsend, interessant, leerrijk. Geen ander programma in het zo versufte, duffe aanbod kan er aan tippen. Men zou mogen stellen dat ik verslaafd ben. Het is betreurenswaard dat het zich steeds slechts aandient in blokken van drie of vier, soms hooguit vijf minuten. Dan ben ik opnieuw gedwongen gedurende soms wel een halfuur lijdzaam een of ander zich toevallig aandienend onding te ondergaan dat een producer of programmasamensteller voor de goegemeente selecteerde. Een ongeloofwaardige film, romantiek. Of erger nog, zo’n soap die de werkelijkheid zou imiteren. Een spelprogramma, een quiz met de meest onnozele vragen die een kind van vijf weet te beantwoorden. Een documentaire over koraalriffen die ten dode opgeschreven zijn, over uitstervende diersoorten die gered worden in een zoo in Australië, of de 1.364ste docu over WOII. Wie heeft daar een boodschap aan. Rommel. Het kan erger: nieuws, discussie- en voorlichtingsprogramma’s, talkshows… blabla die naar café verbannen dient te worden. Nee, het enige dat werkelijk enige opvoedende waarde bezit, bekijken waard is op de televisie, ik breek er meer dan één lans voor: het is de reclame.
Telkens weer kriebelen mijn smaakpapillen, treden mijn speekselklieren in actie, hebben mijn snij-, hoek- en maaltanden de onbedwingbare zin om in werking te komen en willen mijn kaakspieren zich lustig aan kauwbewegingen overgeven. Wat speelt zich voor mijn ogen af? Men prijst voor de honderdste keer de Belviva-frieten aan. Zo’n filmpje word je toch niet beu. Daar kan toch geen aflevering van NCIS tegenop! De wijze waarop de ene man een friet uit het bord van de andere plukt en met welk verzaligd genot hij deze in zijn mond stopt… Hun beider glunderende blik over dit product. Heerlijk. Indien net daarvoor de gazpacho van Alvallé werd aangeprezen, dan heb ik al bijna een complete maaltijd gedegusteerd. Gooien ze er dan nog een blikje tonijn van Rio Mare tegenaan dan krijg ik er een zuiders gevoel gratis bij dankzij de inventiviteit van de makers, je proeft de Middellandse Zee op het scherm. Indien in hetzelfde blok ook de kaas van St Môret aan bod komt, zo leuk gepresenteerd aan een marktkraam, ja dan is mijn maaltijd quasi compleet. Er ontbreekt alleen nog een ijsje van Ben&Jerry, een heel grappige spot waar men zoveel in een potje tracht te proppen dat het er prompt weer uit vliegt – ik blijf het amusant vinden, ook na honderdvijftig keren of meer is het letterlijk verfrissend. Al mag het ook een Magnum zijn, een wat bevreemdend iets toch – het verwart mij iedere keer, alsof het veeleer een juwelierszaak wil aanprijzen. Hopelijk kwam er toen Belviva verscheen ook een filmpje van Devos & Lemmens, er zijn er meerdere, ze verwijzen meestal naar een bbq en zijn grappig maar ook informatief: ik weet meteen dat ik meerdere sauzen binnen mijn bereik heb, deze, of deze, of deze natuurlijk ook! Het kan natuurlijk eenvoudiger, MacDonalds prijst zijn Maestro Generous Jack en voor de kinderen zelfs een junior-versie. Of daar verschijnt al Dr. Oetker maar wie het vers wil schuift aan bij Pizza Hut. Voor elk wat wils, zo gevarieerd is zelfs de kookrubriek van Peppe Giacomazza op Njam niet.
Mocht je toch zelf aan het kook-knutselen willen dan beveelt mijn programma het doe-het-zelf pakket aan, Hello Fresh: de Meccano-versie van Dagelijkse Kost. Je kan aan de slag in de door de immer sympathieke Donald Muyle aanbevolen Dovy keuken die, jawel, in België gefabriceerd wordt – waar anders dacht u, op het Paaseiland? Hoe nobel is mijn geliefd programma wel niet… Zelfs aan mensen die voor al dat knabbelen problemen hebben met een gebit dat niet behoort tot hun lichaamseigen patrimonium suggereert het een oplossing: stevig metselen met Paradontax. De gelukkigen die nog over een enigszins gaaf instrument beschikken, hen suggereert men de keuze tussen Sensodyne, Oral-B of Theremed, allen aanbevolen door 99% der tandartsen, bij voorkeur in combinatie met een elektrische borstel. Allen gepresenteerd door mensen met tanden zo flitsend wit dat John Wayne er jaloers op zou zijn mocht hij nog leven (+11.06.1979).
Koken, helaas wacht dan ook de afwas. Koop een toestel bij het sympathieke Cool Blue. Mijn hart klopt wild wanneer ik het vrachtwagentje over het scherm zie langskomen. Ik weet dat even later die man een zwaar toestel glimlachend de trap op manoeuvreert. Hij zal het ook nog aansluiten, steeds lachend. Je kan ook bij Media Markt bestellen. Geniaal toch die slogans: ‘Ik ben toch niet gek’ dat inmiddels vervangen is (het lag toch wat gevoelig) door het fantastische ‘Jawadde Dadde’.
Eten jawel maar het kan na zo’n overvloedig aanbod zijn nadeel hebben, maagzuur, oprispingen. Ook daarin voorziet men: nobele heren met pijnlijk gelaat zullen u de weldaad van Gaviscon bewijzen door seconden later met een grootse glimlach op het scherm te verschijnen. Voor al uw kleine kwaaltjes zijn er oplossingen te vinden: A. Vogel zorgt voor de prut in uw oren, Hans Anders plant drie brillen op uw snufferd voor de prijs van anderhalve, problemen met de waterloop: Uricran-Forte. Stagneert de bloedsomloop dan is er een wonderbaarlijk toestel Revidive. Kleine kwaaltjes komen ook aan bod, onwelriekende oksels bestrijden we met Dove en droge huid met Nivea. Medische hulp, die is hier toch veel beter te vinden dan in dingen als pakweg Topdokters, Spoed of Grey’s Anatomy.
Vrouwvriendelijk is de reclame ook, wat dacht u: voor de Rode Dagen bevelen ze Always aan, daarmee kan de getroffen dame plots hoe onsportief zij op andere dagen ook was een zwemwonder worden, de grand slam Roland Garros winnen, en zelfs in bed… nee, dat wordt niet vermeld. Daarvoor schakelen we over naar de sfeervolle, intieme spot van Durex, alleen in de latere uurtjes op het scherm. Men wil het u, gebruiker, zo gemakkelijk mogelijk maken, u hoeft niet eens naar apotheker of warenhuis te hollen voor al dit nuttigs, daar verschijnt Farmaline: het kan alles online besteld worden. Denk niet dat de jongsten vergeten worden, om de haverklap glundert een baby met droge billetjes in zijn nauwsluitende Pamper u toe, samen met zijn nu eindelijk niet meer oververmoeide mama die eindelijk niet meer ieder uur gewekt wordt door een bepiste nazaat.
Eten jawel maar een mens moet ook vocht naar binnen krijgen nietwaar. Laat de reclame daar nu ook ruim in voorzien of wat had u gedacht. Uiteraard ontbreekt Cola niet, mooie inventieve, allicht peperdure filmpjes over de diverse smaken en gradaties van ongezondheid, soms zelfs aangepast aan feestelijkheden zodat je wel eens een heuse kersttrein over het scherm ziet denderen. Fruitig gewenst? Oasis! Warm… Douwe Egberts, of liever thee dan is er de keuze tussen Lipton of Fuze Tea. Natuurlijk kan het ook met alcohol al moet dan een waarschuwing ingebouwd worden, dat je met mate moet genieten al zal dat de producenten van Viking en La Chouffe worst wezen vermoed ik. Dat vloeibaar lekkers is bestelbaar of af te halen in ‘Prik&Tik’. Milieufanaten komen aan hun trekken dankzij het wonderbaarlijk fenomeen Sodastream dat uw kraantjeswater omtovert tot iets gelijkwaardigs aan Spa bruis, Chaudfontaine of Bru die ook op mijn scherm spetteren.
Het is allemaal fraai maar dan zitten wij, volgevreten en zatgezopen consument, natuurlijk met een berg afwas. Misschien hebt u genoten van iets met de sauzen van Manna en daardoor geïnspireerd likt u de borden zo intens af dat ze dadelijk weer in de kast kunnen opgeborgen worden zoals in het filmpje? Maar anders… Dan verwijs ik naar Dreft, met meerdere ludieke spots. Deze waar de vier afwassers (genderpolitieksgewijs mooi opgedeeld, twee van elk geslacht) eenstemmig brullen “De servietten zijn vuil! De servietten zijn vuil!” verdient een Oscar. Het is onbegrijpelijk dat het lied nog niet op 1 stond in de Vlaamse Top 30 van Radio 2. Kinderen zijn dol op deuntjes die ze vaak horen langskomen, ze geven er graag Rihanna en Jay-Z voor op. Gebruikt u, modern, een machine, vergeet dan de Calgon niet – ontkalken is het dertiende artikel van geloof van de catechismus. Niet gerustgesteld dat er écht geen vieze beestjes meer overblijven: tegen alle smetvrees één adres Dettol.
Is het moment niet aangebroken om even uit te rusten. Ziet u zichzelf al door de straten van de stad rijden in zo’n bad van X2O, spelend met een badeendje – zalig exhibitionistisch. Dan nestel je je met de partner gezellig in de veranda, eentje van Willems die oogt als de meest luxueuze living/slaapkamer/bar/mancave – een driedimensionaal gedicht. Oei, nog niemand aan uw zijde? Dat is in een handomdraai opgelost via Parship, daar is de man/vrouw te vinden “die bij je past”, zonder twijfel! Zorg voor een aangename geur met Ambi Pur. Terwijl je jezelf omhult in een nevel van Dior, Poison Girl; hoe verleidelijk sfeervol zijn de beelden die ons de wilde geuren voortoveren – ze slaan nergens op maar je bevindt je een minuut in een sprookje waar Disney van zou likkebaarden. Haal dan naast wat hogervermelde drankjes enige versnaperingen binnen bereik. Een ijsje, Cornetto. Of een koekje, Milka, zo’n paarsverpakte Leo. Of iets uit het onbeperkte Lu-assortiment. Nee, een Oreo, dubbelop en likken maar, wat een lust. Liever iets hartiger, dan maar chips van Croky, raar dat die vaak voorgesteld worden in combinatie met voetbalkijkende mannen – hoewel ook hier bespeur ik een evolutie, er schuiven wel eens jongedames mee aan in de knabbelende knisperende sofa. Ja ook de reclamewereld moet evolueren.
Zou je inmiddels een beetje spanning in dat gezapige leventje willen brengen dan heeft de reclame ook wel iets in de aanbieding: speel mee met de Lotto of op Viking, stress gegarandeerd. Mocht je, wat me met deze wonderbaarlijke wereld van het scherm zou verwonderen, toch nood hebben aan een afleiding bij tijd en stond, dan bevelen ze de luisterboeken van Storytel aan, hoef je de ogen niet te vermoeien en kun je gelijktijdig toch nog zien hoe verleidelijk hierna het bed van Sleepworld je wacht. Waar je kan dromen over de reisjes en hotels die aangesmeerd worden door Trivago (de beste deals!) of Corendon; dit is uniek: de twee mannen, Cor en Don laten opdraven, welke reclameboy verzint het, geniaal. Veilig ook, met een reisverzekering van Axa. Je mocht van de Kilimanjaro toeteren en er een gebroken been aan overhouden, of een arm verliezen in de muil van een krokodil aan de Nijl, met een voedselvergiftiging na het eten van teveel paardenworsten in Lokeren in de spoed belanden. Ach er is zoveel fraais te zien, al die spots voor auto’s die nu eens langs ravijnen, dan door woestijnen, soms in futuristische steden flitsen terwijl ze hun technologische snufjes laten demonstreren door een mooie knaap of een begeerlijke juf. Uiteraard allen ecologisch verantwoord. Kosten? Geen probleem, daar waakt Cofidis. Men waarschuwt wel verplicht ‘lenen kost ook geld’ maar wie heeft daar oren naar? Niet de persoon die al negen afbetalingen moet voldoen van zijn rode bankrekening of zijn leefloon. Moe van dit alles? Er wacht u een bed van Sleepworld.
Reclame, wat een goddelijke uitvinding. Dan had ik het nog niet eens over deze voor de kinderen. Toch een heel aparte doelgroep. Die door de wetgever meent beschermd te moeten worden! Verderfelijk zou het zijn. Komaan… Laat hen toch terwijl ze van hun programma’s genieten ook smullen van de verlokkingen van Barbie, Lego, Playmobil, computerspellen. Het mag, maar beperkt – voor en na de filmpjes, hun favoriete Pingu, W817, Helden of Samson en Marie mogen niet ‘ontsierd’ worden door een spot voor een Happy Hop springkasteel. De regelgeving, hoe ergerlijk. Het is toch onvoorstelbaar dat in België de openbare omroep geen reclame mag uitzenden. Die klip kan een beetje, een wel heel klein beetje, omzeild worden door het feit dat een sponsor van een programma zich kort in de schijnwerper mag stellen voor of na dat ding waarmee hij in feite niks te maken heeft. Boodschappen van Algemeen Nut, die mogen wel… wat die dan wel zijn? Toch niet de regeringsmedelingen? Oh ja, het opwekken van gevoelens van medeleven, of we aub een litertje bloed willen geven, of een eurotje of twee willen geven voor de onder lava bedolven Peruvianen. Nog zo’n regel: zenders mogen tussen 6u en 18u maximum 144 minuten reclame uitzenden. Aha goed nieuws: het wordt onmogelijk om bij door de kijker opgenomen programma’s de reclameblokken vlug door te spoelen. Ik begrijp het toch al niet, wie doet zoiets nu. Je moet al een cultuurbarbaar zijn om het beste dat een zender biedt in versneld tempo aan je te laten voorbijgaan. Er is meer begrip op te brengen voor iemand die de Mona Lisa met zoutzuur te lijf gaat of de Rechtvaardige Rechters verstopt in de mergelgrotten van Zichen-Zussen-Bolder (jaja, daar hebben ze nog nooit gezocht!) dan voor zo’n persoon zonder gevoel voor de schoonheid en het leerzame van die telkens drie of vier minuten zuivere poëzie die ons telkens weer gratis aangeboden worden. Reclame… het zou best een avondje bingewatchen waard zijn.
Johan de Belie
dagelijks iets degelijks 